COMUNE-INFO
Στα σχολικά εγχειρίδια, ίσως, να μη το βρείτε ποτέ : στις 17 Νοεμβρίου του 1983, τριάντα χρόνια πριν, γεννιέται ο Στρατός των Ζαπατίστας εθνικής απελευθέρωσης.
Η ιστορία μας, εξηγεί ο Μάρκος, δεν είναι μόνο αυτό που ήμασταν και αυτό που κάναμε αλλά αυτό που θέλουμε να είμαστε και να κάνουμε.
Εξηγεί το γιατί αυτού του παράξενου τίτλου και αυτών που θ’ ακολουθήσουν, διηγείται για την εκπληκτική συνάντηση ανάμεσα σε ένα σκαθάρι και ένα ανήσυχο υποκείμενο [ακόμα πιο ανήσυχο από το σκαθάρι], και για τους προβληματισμούς που προέκυψαν, όπως επίσης και για τον τρόπο με τον οποίο, εκμεταταλλευόμενος το γεγονός μιας επετείου, ο υποδιοικητής προσπαθεί να εξηγήσει, δίχως να το καταφέρει, πως l@s zapatistas βλέπουν την ιστορία τους.
Η πρώτη συνάντηση του Durito με το σκυλό-γατο.
Ο Ντουρίτο ήταν σοβαρός. Όχι όμως με την ψεύτικη συμπεριφορά ενός οποιουδήποτε ανώτερου υπάλληλου μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης. Ήταν σοβαρός όπως όταν μια μεγάλη ποινή μας θλίβει και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, εκτός από το να καταραστούμε….ή να διηγηθούμε μια ιστορία.
Ο Don Durito de La Lacandona ανάβει την πίπα του, ιππότης περιπλανώμενος ή λάθος, παρηγοριά των πληγέντων, χαρά των μικρών, αδύνατη επιθυμία γυναικών και αλλ@, καθρέπτης απρόσιτος ανδρών, αϋπνία τυράννων και τυραννίσκων, άβολη διατριβή για σχολαστικούς αγράμματους.
Παρατηρώντας αιχμαλωτισμένος το φως της αϋπνίας μας, σχεδόν ψιθυρίζοντας διηγείται, μέχρι εγώ να αντιγράψω :
Η ιστορία του γατό-σκυλου
[Πως ο Ντουρίτο γνώρισε τον γατό-σκυλο και τί είπαν εκείνη την αυγή πάνω στον φανατισμό]
Με μια πρώτη ματιά ο γατό-σκυλος μοιάζει με σκύλο…όμως και με γάτο…ή σκύλο…όσο δεν νιαουρίζει…ή γάτο…όσο δεν γαυγίζει.
Ο γατό-σκυλος είναι ένας άγνωστος για επίγειους και θαλάσσιους βιολόγους [σε ποιά κατηγορία ζωντανών οργανισμών θα τον κατατάξουμε αυτή την περίπτωση], περίπτωση άλυτη για την ψυχολογία [ η χειρουργική νευρώνων δεν ανακαλύπτει το εγκεφαλικό κέντρο που ορίζει τη σκυλίσια ή γατίσια φύση], μυστήριο για την ανθρωπολογία [ήθη και έθιμα την ίδια στιγμή παρόμοια και αντίθετα ;], απελπισία για τη νομολογία [δικαιώματα και υποχρεώσεις προέρχονται από το είναι και μη είναι ;], το ιερό γκράαλ της γεννετικής μηχανικής [αδύνατο να απομονώσουμε το DNA που κρύβεται]. Τέλος πάντων, ο συνδετικός κρίκος που θα έκανε να καταρρεύσει όλος ο εργαστηριακός δαρβινισμός, πανεπιστημιακή έδρα, συμπόσιο, επιστημονική μόδα του καιρού.
Επιτρέψτε μου όμως να σας διηγηθώ αυτό που συνέβει :
Όπως ήταν φυσικό βρισκόμαστε στην αυγή. Ένα αδύναμο φως όριζε τους ίσκιους. Ήρεμος, περπατούσα μονάχα με τα βήματα της θύμησης. Τότε άκουσα καθαρά κάποιον να λέει :
‘Φανατικός είναι εκείνος που, από ντροπή, κρύβει μια αμφιβολία’
Δίνοντάς του δίκηο από μένα σε μένα, τον πλησίασα και τον συνάντησα. Δίχως να κάνω τις συστάσεις, τον ερώτησα :
– Α, εσείς λοιπόν είστε…ένας σκύλος.
– Μιάο – μου απάντησε.
-…Ή μάλλον ένας γάτος – είπα αβέβαιος
– Γάβ – απάντησε.
– Εντάξει, ένας γατό-σκυλος – είπα και μου είπα.
– Αυτό ακριβώς – απάντησε..ή μου φάνηκε πως άκουσα.
– Πως πάει η ζωή ; – ρώτησα [ κι εγώ αντέγραψα δίχως ν’ αμφιβάλω, έτοιμος να μη αιφνιδιαστώ από τίποτα, μιας και ήταν ένα σκαθάρι που μου υπαγόρευε αυτή την ιστορία].
– Μερικές φορές καλά – απάντησε με κάτι σαν ρονρον -. μερικές φορές για σκυλιά και γατιά – γρύλλισε.
– Είναι πρόβλημα ταυτότητας ; – είπα ανάβοντας την πίπα και τραβώντας έξω το smartphone tablet multitouch για να γράψω [ στην πραγματικότητα πρόκειται για τετράδιο με σπιράλ, όμως ο Ντουρίτο να περάσει για πολύ μοντέρνος – σημείωση του γραφέα – ].
− Nah, δεν διαλέγεις ποιός είσαι αλλά ποιός μπορείς να είσαι – γαύγισε με κάποια δυσαρέσκεια ο γατό-σκυλος – και η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό το μπερδεμένο πέρασμα, που ολοκληρώνεται ή διακόπτεται, από κάτι προς ένα άλλο πράγμα – πρόσθεσε με ένα νιαούρισμα.
– Λοιπόν, γάτος ή σκύλος ; ρώτησα.
– γατό-σκυλος – είπε σαν να δηλώνει το προφανές.
– Και τί σας φέρνει από αυτά τα μέρη ;
– Μια απ’ αυτές, που θα είναι ξανά.
– Α.
– Θα τραγουδήσω μέχρι μερικοί γάτοι γνωρίσουν.
– Εμμ…πριν από την σερενάτα σου, που δεν αμφιβάλω πως θα είναι τραγούδι άξιο της θυληκιάς που σε αναστατώνει, θα μπορούσες να μου εξηγήσεις εκείνο που είπες στην αρχή της συμμετοχής σου σε αυτή τη διήγηση ;
– Εκείνο για τον φανατισμό ;
-Ναι, ήταν σαν κάτι σαν κάποιος που κρύβει τις αμφιβολίες της πίστης του πίσω από μια παράλογη λατρεία.
– Έτσι ακριβώς.
– Όμως, πως θα εμποδίσουμε να μπούμε σε ένα από αυτά τα σκοτεινά δωμάτια εκείνου του ζοφερού σπιτιού με τους καθρέπτες που είναι ο φανατισμός ; Πως ν’ αντισταθούμε στις εκκλήσεις και στους εκβιασμούς στο να αγωνιστούμε με φανατισμό θρησκευτικό ή λαϊκό, τον παλαιότερο, αλλά όχι και μοναδικό πρόσφατα ;
– Απλό – λέει λακωνικά ο γατό-σκυλος – , δεν μπαίνουμε.
Να φτιάξουμε πολλά σπίτια, ο καθένας το δικό του. Να εγκαταλείψουμε τον φόβο της απάθειας.
Διότι υπάρχει κάτι ίσο ή και χειρότερο από ένα φανατικό θρήσκο, ένας φανατικός αντι θρήσκος, ο λαίκός φανατισμός. Και λέω ότι μπορεί να είναι χειρότερος διότι αυτός ο τελευταίος προστρέχει στη λογική σαν άλλοθι.
Και φυσικά στα ιδοδύναμα : στον ομοφοβικό και αρσενικό φανατισμό, τον φόβο για την ετερο σεξουαλικότητα και το φεμμινισμό. Και να προσθέσουμε τον μεγάλο κατάλογο στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι φανατικοί της φυλής, του χρώματος, της πίστης, του είδους, της πολιτικής, των σπορ κλπ, στο τέλος του λογαριασμού είναι φανατικοί του εαυτού τους. Και όλοι συμμετέχουν στο φόβο του διαφορετικού. Και περικλύουν ολόκληρο τον κόσμο στο κλειστό κουτί των επιλογών αποκλεισμού : εάν δεν είσαι έτσι, τότε είσαι το αντίθετο’.
΄
– Αγαπητέ μου, θέλεις να πεις ότι εκείνοι που κριτικάρουν τον φανατισμό στα σπορ είναι ίδιοι ; – διέκοψε ο Ντουρίτο.
– Είναι το ίδιο. Για παράδειγμα η πολιτική και τα σπορ, και τα δυο δεμένα στο χρήμα : και στους δυο οι φανατικοί σκέφτονται πως αυτό που μετρά είναι ο επαγγελματισμός. Και στις δυο περιπτώσεις είναι απλοί θεατές που χειροκροτούν ή αποδοκιμάζουν τους αγωνιζόμενους, γιορτάζουν νίκες που δεν είναι δικές τους και λυπούνται για ήττες που δεν τους ανήκουν. Και στις δυο περιπτώσεις κατηγορούν τους αθλητές, τον διαιτητή, τον αγωνιστικό χώρο, τον αντίθετο. Και στις δυο περιπτώσεις ελπίζουν ‘στην επόμενη φορά’, σκέφτονται πως εάν αλλάξουν τον τεχνικό, την στρατηγική ή την τακτική, όλα θα λυθούν. Και στις δυο περιπτώσεις ακολουθούν αντίθετους φανατισμούς, και στις δυο περιπτώσεις αγνοούν πως το σύστημα είναι το πρόβλημα.
– Μιλάς για το ποδόσφαιρο ; – ρωτά ο Ντουρίτο την ώρα που βγάζει μια μπάλλα με δικά του αυτόγραφα.
– Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο. Σε όλα το πρόβλημα είναι σε αυτόν που διοικεί, στο αφεντικό, σε αυτόν που ορίζει τους κανονισμούς.
Στις δυο περιπτώσεις περιφρονούμε εκείνο που δεν φέρνει λεφτά : το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, αυτό του δρόμου, την πολιτική που δεν καταλήγει σε εκλογικές καταστάσεις. ‘Εάν δεν κερδίζουμε χρήματα, τότε για ποιό λόγο να το κάνουμε ;’, αναρωτιούνται.
– Α, μιλάς για πολιτική ;
– Μπα, ούτε στο όνειρο. Παρόλο που, για παράδειγμα, κάθε μέρα που περνά είναι όλο και περισσότερο ξεκάθαρο πως αυτό που ονομάζουν ‘το Εθνικό Μοντέρνο Κράτος’ είναι μονάχα ένας σωρός από ερείπια για ξεπούλημα, και οι αντίστοιχες πολιτικές τάξεις συνεζίζουν να ξαναστήνουν το χάρτινο κάστρο που κατέρρευσε, δίχως ν’ αντιλαμβάνονται πως τα χαρτόνια της βάσης είναι σπασμένα και κατεστραμμένα, αδύνατα να σταθούν στα ίσα τους, δεν λέμε φυσικά να συγκρατήσουν κάτι τι.
– Μμμ…θα είναι δύσκολο να βάλουμε όλα αυτά στο twit − είπε ο Ντουρίτο την ώρα που μετράει για να δει εάν χωρούν σε 140 χαρακτήρες.
– Η μοντέρνα πολιτικη τάξη υποστηρίζει πως ποιός θα είναι ο πιλότος ενός αεροπλάνου που εδώ και καιρό έχει συντριβεί στην νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα – αποφαίνεται ο γάτος-σκύλος και ο Ντουρίτο εγκρίνει με συγκατάβαση.
– Το λοιπόν, τι θα κάνουμε ; – ρωτά ο Ντουρίτο την ώρα που ξαναβάζει στη θέση του με φροντίδα το σήμα των Los Jaguares de Chiapas.
– Να αποφύγουμε την παγίδα που υποστηρίζει πως ελευθερία είναι να μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε δυο αντίθετες επιλογές.
Όλες οι οριστικές επιλογές είναι παγίδα. Δεν υπάρχουν μόνο δυο δρόμοι, όπως δεν υπάρχουν δυο χρώματα, δύο φύλλα, δυο πιστεύω κλπ. Έτσι λοιπόν, ούτε εδώ, ούτε εκεί. Καλύτερα να διατρέξουμε ένα καινούργιο δρόμο που πηγαίνει εκεί που κάποιος θέλει να πάει.
– Καταλήγουμε ; ρωτάει ο Ντουρίτο.
– Ούτε σκύλος ούτε γάτα. Γατό-σκυλος, όχι για να εξυπηρετήσουμε.
Και κανένας να μη κρίνει ούτε να καταδικάζει εκείνο που δεν αντιλαμβάνεται, διότι εκείνο που είναι διαφορετικό είναι η απόδειξη πως τίποτα δεν είναι χαμένο, πως υπάρχουν ακόμη πολλά για να δούμε και ν’ ακούσουμε, πως υπάρχουν ακόμη άλλοι κόσμοι για ν’ ανακαλύψουμε.
Ο γατό-σκυλος έφυγε, που, όπως λέει τ’ όνομά του, έχει τα μειονεκτήματα του σκύλου και εκείνα της γάτας…και κανένα από τα πλεονεκτήματα, εάν υπάρχουν.
Είχε πλέον ξημερώσει όταν άκουσα ένα μίγμα μεγαλαίο από νιαουρίσματα και γαβγίσματα. Ήταν ο γατό-σκυλος που τραγουδούσε , φάλτσος, στο φως των ομορφότερων ονείρων μας.
Και σε κάποια αυγή, ίσως ακόμη μακρινή στο ημερολόγιο και με αβέβαιη γεωγραφία, εσύ, το φως που μου αποκαλύπτει και μου αποκαλύπτεται, θα καταλάβεις πως υπήρξαν κομμάτια κρυμμένα και φτιαγμένα για σένα, που μόνο τότε θα σου αποκαλυφθούν ή θα τα αναγνωρίσεις τώρα σε αυτά τα γράμματα, και εκείνη τη στιγμή θα μάθεις πως δεν είχε σημασία ποιούς δρόμους διαβήκανε τα βήματά μου : γιατί εσύ ήσουν, είσαι, και θα είσαι πάντα η μοίρα για την οποία αξίζει ο κόπος.
Ταν- ταν
Στη συνέχεια ο υποδιοικητής προσπαθεί να εξηγήσει με τον μεταμοντέρνο τρόπο των πολυμέσων, πως l@s zapatistas βλέπουν και βλέπονται στην ιστορία τους.
Λοιπόν σαν πρώτο θέμα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι για εμάς όλ@, η ιστορία μας δεν είναι μόνο εκείνο μου ήμασταν, αυτό που μας συνέβει, αυτό που κάναμε. Είναι επίσης, και πάνω απ’ όλα, αυτό που θέλουμε να είμαστε και να κάνουμε.
Και στη συνέχεια, σε αυτή τη χιονοστιβάδα οπτικοακουστικών μέσων που ξεκινούν από τον κινηματογράφο 4D και τις τηλεοράσεις LED 4K, μέχρι τις πολύχρωμες και
multitouch οθόνες των κινητών [που παρουσιάζουν την πραγματικότητα με χρώματα που, επιτρέψτε μου την παρέκκλιση, δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την πραγματικότητα], μπορούμε να θέσουμε ,σε μια απίθανη ‘γραμμή του χρόνου’, τον τρόπο μας να βλέπουμε την ιστορία μας με….κινητοσκόπιο.
Ναί, ξέρω, ξεκίνησα από μακριά, από τη γέννηση του κινηματογράφου, μα με το ίντερνετ και τα διάφορα wikis που αφθονούν και απολήγουν, δεν θα έχετε πρόβλημα να καταλάβετε τι εννοώ.
Μερικές φορές μοιάζει πως βρισκόμαστε στα περίχωρα των μορφών 8 επί 8 κι έτσι τα 16 χιλιοστά είναι ακόμη μακριά.
Θέλω να πω, ο δικός μας τρόπος να εξηγούμαι την ιστορία μας μοιάζει με εικόνα σε συνεχή και επαναληπτική κίνηση, με κάποια παραλλαγή που δίνει εκείνη την αίσθηση κινητής ακινησίας. Πάντα κυνηγημένοι και σε άμυνα, πάντα να αντιστεκόμαστε, να προσπαθούν να μας εκμηδενίσουν, πάντα να ξανα εμφανιζόμαστε. Γι αυτό και οι καταγγελίες από τις βάσεις υποστήριξης ζαπατίστας, που διοχετεύονται από τις Επιτροπές Καλής Κυβέρνησης, διαβάζονται από λίγους. Είναι σαν να έχουν διαβαστεί πολύ νωρίτερα και να έχουν αλλάξει μονάχα τα ονόματα και η γεωγραφία.
Κι εδώ όμως παρουσιαζόμαστε. Για παράδειγμα στο :
http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2013/11/13/la-jbg-corazon-del-arco-iris-de-la-esperanza-caracol-iv-torbellino-de-nuestras-palabras-denuncia-hostigamiento-y-agresiones/
Ναι, είναι λίγο σαν εάν σε εκείνες τις εικόνες σε κίνηση του Έντισον, το 1894, στο κινετοσκόπιό του (“Annie Oackley”), εμείς ήμασταν το νόμισμα που γυρίζει στον αέρα, τη στιγμή που η δεσποινίς πρόοδος μας πυροβολεί με συνεχείς ριπές [ ναι, η κυβέρνηση θα ήταν ο δουλοπρεπής υπάλληλος που πετά το νόμισμα ]. Ή όπως στο ‘ο ερχομός του τραίνου’ των Αδελφών Lumière, του 1895, εμείς είμαστε εκείνοι που παραμένουν στο πεζοδρόμιο την ώρα που το τραίνο της προόδου πηγαίνει και έρχεται. Στο τέλος αυτού του κειμένου θα βρείτε μερικά βίντεο που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε.
Είναι εδώ όμως πως η συλλογικότητα που είμαστε καταλαμβάνει κάθε πλαίσιο φωτογραμμικό, το ζωγραφίζει και το χρωματίζει παρατηρώντας την πραγματικότητα που υπήρξαμε και είμαστε, πολλές φορές με τα μαύρα των καταδιώξεων και των φυλακίσεων, με τα γκρίζα της περιφρόνησης, και το κόκκινο της εκμετάλλευσης και της αφαίρεσης. Όμως και με πράσινο και καφέ χρώμα της γης που είμαστε εμείς.
Όταν κάποιος απ’ έξω εστιάζει για να δει το ‘φίλμ’ μας, γενικά σχολιάζει : ‘τραβούν με πολύ ΄δεξιοτεχνία’, ή ‘τι ριψοκίνδυνος υπάλληλος που ρίχνει στον αέρα το νόμισμα δίχως φόβο να τραυματιστεί’, κανείς όμως δεν σχολιάζει για το νόμισμα.
Η, στο τρένο των Lumière, λένε, ‘τι χαζοί, γιατί κάθονται στο πεζοδρόμιο και δεν ανεβαίνουν στο τρένο ;’ Ή, Είναι μια ακόμη απόδειξη πως οι αυτόχθονοι ζουν όπως ζουν διότι δεν επιθυμούν την πρόοδο’. Κάποιος άλλος επιχειρεί ‘είδες τι γελοία ρούχα φορούσαν εκείνη την εποχή ;’ Εάν όμως κάποιος μας ρωτούσε γιατί δεν ανεβαίνουμε σε εκείνο το τρένο, εμείς θα λέγαμε ‘διότι οι επόμενες στάσεις είναι παρακμή, πόλεμος, κατάρρευση, και ο τελικός προορισμός καταστροφή’. Η σχετική ερώτηση δεν είναι γιατί εμείς δεν ανββαίνουμε αλλά γιατί εσείς δεν κατεβαίνετε.
Εάν κάποιος έρχεται να μείνει μαζί μας για να κοιτάξει βλέποντας, για να μας ακούσει, για να μάθει στην escuelita, ανακαλύπτει ότι, σε κάθε φωτογράμμα, εμείς οι ζαπατίστοι προσθέσαμε μια εικόνα που δεν είναι αντιληπτή από μια απλή ματιά. Σαν η ορατή κίνηση των εικόνων να κρύβει μια λεπτομέρεια που περιέχεται σε κάθε πλαίσιο. Αυτό που δεν φαίνεται στην καθημερινή δραστηριότητα είναι η ιστορία που θα είμαστε. Και δεν υπάρχει smartphone που θα συλλαμβάνει αυτές τις εικόνες. Μόνο με μια πολύ μεγάλη καρδιά δύνανται να εκτιμηθούν.
Φυσικά έρχονται και κάποιοι οι οποίοι μας λεν πως υπάρχουν πλέον τάμπλετ και κινητά με βιντεοκάμερες μπρος και πίσω, με χρώματα πιο ζωηρά από αυτά της πραγματικότητας, πως υπάρχουν φωτογραφικές μηχανές και εκτυπώσεις τρισδιάστατες, plasma, το lcd και το led, η αντοπροσωπευτική δημοκρατία και οι εκλογές, τα κόμματα, η νεωτερικότητα, ο πολιτισμός και η πρόοδος.
Να παρατήσουμε τη συλλογικότητα [ στα ισπανικά κάνει ομοιοκαταληξία με τον πρωτογονισμό ] : να εγκαταλείψουμε την εμμονή μας για τη διαφύλαξη της φύσης, τη κουβέντα για την μητέρα γη, την αυτοδιαχείριση, την αυτονομία, την εξέγερση, την ελευθερία.
Μας λένε όλα αυτά γράφοντας άτσαλα πως είναι στη νεωτερικότητά τους που διαπράττονται τα χειρότερα εγκλήματα, όπου τα νεογέννητα καίγονται ζωντανά και οι πυρομανείς γίνονται βουλευτές και σενατόροι, όπου η αμάθεια προσομοιώνει πως βαστάει τις τύχες ενός λαού, όπου καταστρέφονται οι πηγές της εργασίας, όπου οι καθηγητές καταδιώκονται και συκοφαντούνται, όπου ένα ψέμμα σκεπάζεται για κάποιο μεγαλύτερο, όπου επιβραυεύεται και επαινείται η απανθρωπιά και κάθε ηθική αξία είναι σύμπτωμα ‘πνευματικού οπισθοδρομισμού’.
Για τα μεγάλα πληρωμένα Μέσα, αυτοί είναι οι ‘μοντέρνοι’, εμείς οι αρχαϊκοί. Αυτοί οι πολιτισμένοι, εμείς οι βάρβαροι. Αυτοί δουλεύουν, εμείς είμαστε ‘ελαφριοί’. Αυτοί είναι οι ‘καθώς πρέπει’, εμείς οι παρίες. Αυτοί οι σοφοί, εμείς οι αγράμματοι. Αυτοί οι καθαροί, εμείς οι βρώμικοι. Αυτοί οι όμορφοι, εμείς οι άσχημοι. Αυτοί οι καλοί, εμείς οι κακοί.
Όλ@ όμως αυτοί ξεχνούν το θεμελιώδες : αυτή είναι η ιστορία μας, ο δικός μας τρόπος να την βλέπουμε και να μας βλέπουμε, ο δικός μας τρόπος να μας σκεφτόμαστε, να φτιάχνουμε τον δρόμο μας. Είναι δική μας, με τα λάθη μας, τις πτώσεις μας, τα χρώματα και τις ζωές μας, τους νεκρούς μας. Είναι η ελευθερία μας.
Έτσι είναι η ιστορία μας.
Γιατί όταν εμείς οι ζαπατίστοι, οι ζαπατίστες, ζωγραφίζουμε ένα κλειδί κάτω και αριστερά σε κάθε φωτογράμμα της ταινίας μας, δεν σκεφτόμαστε ποιά πόρτα ν’ ανοίξουμε αλλά, ποιό σπίτι και ποιά πόρτα να κατασκευάσουμε μέχρις ότου εκείνο το κλειδί να έχει ένα σκοπό και ένα μέλλον. Και εάν το σάουντρακ αυτής της ταινίας μας έχει για ρυθμό μια πόλκα-που χορεύεται-χοροπηδηχτά[ corrido]-ranchera-cumbia-ρόκ-σκα-μέταλ-ρέγγε-trova-πάνκ-χιπ,χόπ-ραπ-και-ούτο-καθ’-εξής δεν είναι γιατί δεν έχουμε μουσικές γνώσεις. Είναι γιατί εκείνο το σπίτι θα έχει όλα τα χρώματα και όλους τους ήχους. Και θα έχει τότε βλέμματα και ακούσματα καινούργια που θ’ αντιλαμβάνονται τη δέσμευσή μας….αν και σε αυτούς τους κόσμους που θα έρθουν εμείς θα είμαστε μόσο σιωπή και ίσκιος.
Όθεν : έχουμε φαντασία, αυτοί μόνο συστήματα με τελικές επιλογές.
Γι αυτό και ο κόσμος τους καταρρέει. Γι αυτό ο δικός μας αναγεννάται, σαν εκείνη τη λούτσινα που αν και μικρούμα καταφέρνει να προστατέψει από την σκιά.
Καλώς. Γιορτάζουμε τα χρόνια μας πολύ ευτυχισμένοι, δηλαδή στον αγώνα.
Ο υποδιοικητής μου περιποιείται τον εαυτό του με τα βίντεο που πρέπει να μας δώσει, σαν να βάζει ας πούμε το κεράκι στην τούρτα, για να γιορτάσει, κι ας μη το λέει, εμείς ξέρουμε, τριάντα κάτι.
Messico, Novembre 17 del 2013
Trentesimo anniversario dell’EZLN
-βίντεο που διηγείται την ιστορία ‘του σκύλου που μέσα ήταν γάτα’, του Siri Melchoir. Ηνωμένο Βασίλειο 2002.
-ένας γατό-σκυλος σε δράση. Παρατηρήστε πως επιστρέφει στην πραγματική του ταυτότητα μόλις αποκαλύπτεται.
-μικρή αναφορά στο ξεκίνημα του κινηματογράφου. Προσέξτε το πολύ σύντομο “Annie Oackley”, απ’ το 20 στο 26ο δευτερόλεπτο.
-“L’arrivo del Treno”, dei Fratelli Lumiere, 1895.
-για ένα γενέθλιο τόσο διαφορετικό σαν αυτό του μετώπου,ezetaelene, Las Otras Mañanitas, con Pedro Infante ed i Beatles.
Πρωτότυπο δελτίο τύπου.
ΜΕτάφραση (Traduzione “Maribel” – Bergamo).
τα βίντεο και οι φωτογραφίες στο:
aenaikinisi.wordpress.com
πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1502596