Μεξικό : Κοινότητα των Ζαπατίστας απειλείται με επίθεση

Οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα προειδοποίησαν ότι περίπου 200 υποστηρικτές των Ζαπατίστα σε αυτόχθονη κοινότητα των Τσιάπας στην ορεινή περιοχή του Σαν Μάρκος Αβίλες του Μεξικού κινδυνεύουν από βίαιη επίθεση και εκτοπισμό.  Οι απειλές που δέχεται η κοινότητα αυξήθηκαν ραγδαία και επικίνδυνα μετά της εκλογές του Ιουλίου στο Μεξικό.

Οι εισβολείς είναι υποστηρικτές της κυβέρνησης και έχουν εργανωθεί σε παραστρατιωτικές ομάδες βαριά αρματωμένοι με καραμπίνες, δίκανα, και πιστόλια.  Συγκεκριμένα, έχουν βάλει στόχο τα γυναικόπαιδα.  Ήδη έχουν αρπάξει γη, σοδειές και ζώα από τη κοινότητα αφήνοντας τους κατοίκους της χωρίς τρόφιμα.  Παρατηρητές από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναφέρουν ότι η κοινότητα βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας και ότι οι οικογένειες που την απαρτίζουν έχουν πληγεί ψυχολογικά και σωματικά σε τεράστιο βαθμό.

Το Σαν Μάρκος Αβίλες βιώνει αυτό τον εφιάλτη από τον Αύγουστο 2010 μετά την κατασκευή του αυτόνομου σχολείου Ζαπατίστα στη περιοχή τους. Οι επιθέσεις κλιμακώθηκαν τον Οκτώβριο 2010 και κατέληξαν στη φυγή 170 γυναικών, αντρών και παιδιών που αναζήτησαν καταφύγιο στο γειτονικό βουνό για περίπου ένα μήνα.

Εκεί ζούσαν εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης. Σκεπασμένοι με κομμάτια από πλαστικό κοιμόντουσαν μέσα στη λάσπη χωρίς σχεδόν κανένα εφόδιο.  Ένας από τους εκτοπισμένους περιγράφει τη κατάσταση:  “Τορτίγιας [καλαμποκόψωμο] είχαμε για να φάμε αλλά ποζόλ [ποτό ή σούπα με βάση το καλαμποκάλευρο] δεν είχαμε.  Για 33 μέρες είμασταν βρεγμένοι, κρύωναμε και πεινούσαμε.  Μέσα σ’αυτό το διάστημα δυο από τις γυναίκες μας γέννησαν.”

Το συμβούλιο καλής διακυβέρνησης των Ζαπατίστα (Juntas de Buen Gobierno – JBG) στη κοινότητα του Oventic δήλωσε: “Οι σύντροφοί μας από το Σαν Μάρκος Αβίλες υφίστανται τη βία γιατί είναι αυτόχθονες, γιατί ανήκουν στους Ζαπατίστας και γιατί άνοιξαν το δικό τους αυτόνομο σχολείο.”

Μέλος της κοινότητας του Σαν Μάρκος Αβίλες είπε: “Πιστεύουμε ότι το αυτόνομο σχολείο μας έχει ιδιαίτερη σημασία.  Θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας καλή παιδεία, μάθηση, ένα καλό παράδειγμα.  Η κυβέρνηση έχει και αυτή τα σχολεία της αλλά δεν είναι σωστή παιδεία και ούτε μαθαίνουν στα παιδιά μας σωστά.  Δεν παρέχουν σωστή μάθηση και αυτά που διδάσκουν δεν έχουν σχέση με μας.  Έτσι αποφασίσαμε και ανοίξαμε το δικό μας σχολείο.”

Μετά από 33 μέρες εκτοπισμού το φθινόπωρο του 2010, οι γειτονικές κοινότητες και το τοπικό κέντρο για τα ανθρώπινα δικαιώματα συνόδευσαν τους Ζαπατίστας του Σαν Μάρκος Αβίλες πίσω στα σπίτια τους.  Εκεί βρήκανε τα σπίτια τους, το βιός τους, τα χωράφια τους με το καλαμπόκι, τα φασόλια, τις μπανάνες , τα ζαχαροκάλαμα, τον καφέ και τα λιγοστά τους κοτόπουλα και ζώα κατεστραμμένα ή κλεμμένα.

Τα τελευταία δύο χρόνια, οι Ζαπατίστας του Σαν Μάρκος Αβίλες ζούνε κάτω από καθεστώς τραυματικών εμπειριών και τρόμου και υποβάλλονται σε συνεχείς απειλές, παραβιάσεις και προσβολές.  Τον περασμένο Ιούλο και Αύγουστο η κατάσταση επιδεινώθηκε σε τέτοιο σημείο που πολλοί φοβούνται ότι θα υπάρξει επανάληψη των γεγονότων του 2010 ή χειρότερα.

Οι Ζαπατίστας του Σαν Μάρκος Αβίλες και το συμβούλιο καλής διακυβέρνησης του Oventic έχουν εξαγγείλει κάλεσμα για αλληλεγγύη.  Κατά το κάλεσμά τους του Αυγούστου για δράση οι υποστηρικτές των Ζαπατίστας δήλωσαν: “Θέλουμε να τονίσουμε ότι οι επιθέσεις αυτές δεν ήταν μεμονωμένα επεισόδια.  Ήταν αναπόσπαστο μέρος του συνεχιζόμενου πολέμου εξόντωσης που έχει εξαπολύσει η κακή κυβέρνηση του Μεξικού, μαζί με τα καπιταλιστικά συμφέροντα, εδώ και 18 χρόνια προκειμένου να εξαλείψει το κίνημα των Ζαπατίστας και όλα όσα έχει δώσει στην υφήλιο.”

“Οι στόχοι αυτού του πολέμου ήταν και θα είναι η αποικιοκρατία και η πάση θυσία καταστροφή της αυτονομίας και αντίστασης των αυτόχθονων αλλά και η αρπαγή της πατρογονικής τους γης ώστε να εκμεταλλευτούν προς όφελος των εξουσιαστοών τους τους φυσικούς πόρους που μας έχει δωρίσει η Μητέρα Γη.”

“Η καταστολή, η βία και ο θάνατος από τα χέρια της κακής κυβέρνησης του Μεξικού περιμένει αυτούς που αντιστέκονται, που υπερσπίζονται τη γη τους, τη ταυτότητά τους, το πολιτισμό τους και την αυτονομία τους, δηλ. όλα που αποτελούν όλο τους το είναι.”

Ανάμεσα σε άλλους, το Δίκτυο Ζαπατίστα της Μεγάλης Βρετανίας και το Κίνημα για Δικαιοσύνη στα Μπάριο της Νέας Υόρκης στηρίζουν και αυτά την άμεση έκκληση για στήριξη που εξήγγειλε το Σαν Μάρκος Αβίλες.

Υπογράψτε τη παγκόσμια δήλωση, κυκλοφορήστε τη βιντεοσκοπημένη έκκληση και φτιάξε ομάδα αλληλεγγύης στο www.tinyurl.com/peacenews489

Maria Gomez
e-mail: laotranuevayork@yahoo.com
Homepage: http://sanmarcosavilesen.wordpress.com/worldwide-campaign/

Πηγή https://www.indymedia.org.uk

πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1420974

Τσιάπας: Καταγγελία του Συμβούλιου Καλής Διακυβέρνησης της Μορέλια

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΛΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ, ΚΑΡΑΚΟΛ IV. ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΜΑΣ
ΖΩΝΗ ZOTS CHOJ, ΜΟΡΕΛΙΑ , ΤΣΙΑΠΑΣ.
9 Αυγούστου 2012

Προς την κοινωνία των πολιτών στο Μεξικό και διεθνώς.
Προς τις συντρόφισσες και συντρόφους της άλλης καμπάνιας στο Μεξικό
Προς τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της έκτης διεθνούς.
Προς τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Αδερφές και αδερφοί:

Συντρόφισσες και σύντροφοι:

Στις 2 Αυγούστου 2012 στο εχίδο Moisés y Gandi περιοχή che Guebara εξεγερμένος αυτόνομος δήμος Lucio Cabañas, ζώνη zots choj, Chiapas, México.

Στις 11.00 το πρωί της 2ας Αυγούστου 2012 εισέβαλαν 20 μέλη της ORCAO. Ανάμεσα στους 20 υπήρχαν 4 ένοπλοι που είναι: ο Sebastian López Gomez που φέρει κυνηγετικό όπλο, ο Adolfo López Jimenes με 16σφαιρο διαμετρήματος 22, ο Antonio Gomes López με διαμετρήματος 22, ο Nicolás Hernández Velázquez με διαμετρήματος 22.

Ένας της ORCAO, άρχισε να μας πυροβολεί από απόσταση 60 μέτρων, απ’ όπου αρχίζουν να φωνάζουν απειλώντας μας και λέγοντας ότι η γη είναι δική τους και ότι δεν θέλουν κτηνοτρόφους, γιατί οι σύντροφοί μας έχουν ζώα συλλογικά, που μας έχουν χρησιμεύσει για την αντίστασή μας.

Ενώ οι σύντροφοί μας δούλευαν δεν έδωσαν σημασία παρά όταν άρχισαν να χρησιμοποιούν τα όπλα και οι άλλοι 3 της ORCAO, σημαδεύοντας τους συντρόφους μας και οι υπόλοιποι 16 της ORCAO άρχιζαν να βγαίνουν με τα μαχαίρια τους απειλώντας να τους σκοτώσουν.

Οι 59 σύντροφοι άρχισαν να υποχωρούν εξαιτίας των πυροβολισμών που ήταν από 60 μέτρα, από τους 4 που έχουμε αναφέρει, οι οποίοι έριξαν 15 πυροβολισμούς.

Βλέποντας ότι οι σύντροφοί μας υποχώρησαν, επίσης οι της ORCAO υποχώρησαν σιγά σιγά προς τα σημεία από τα οποία είχαν έρθει.

Στις 3, 4 και 5 Αυγούστου 2012, οι σύντροφοι βάσεις στήριξης συνέχισαν δουλεύοντας στο ίδιο σημείο, για να συνεχίσουν να υπερασπίζονται τη γη. Σ’ αυτές τις ημερομηνίες δεν συνέβηκε τίποτα.

Τη Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012 εκ νέου οι 59 σύντροφοι πήγαν να δουλέψουν στο ίδιο μέρος και έφτασαν στις 7 το πρωί για να καθαρίσουν το βοσκοτόπι του συλλογικού κτηνοτροφίου.

Πέρασαν 2 ώρες δουλεύοντας και στις 9 οι σύντροφοι είδαν να έρχονται οι της ORCAO σε 3 ομάδες. Αυτοί που συντόνιζαν ήταν ο Tomas lópez santiz, αρχιδιάκονος, ο Pedro Velásquez Hernández πρώην επικεφαλής της εκκλησίας της περιοχής του Abasolo, ο Manuel santiz Hernández υπουργός(?) της εκκλησίας του Abasolo, ο Antonio Gómez López βάση της ORCAO του Abasolo, ο Adolfo López Jimenez, ο Cesar López Jimenez, ο Alonso López Gómez πρώην επικεφαλής της εκκλησίας του Abasolo μέλος της ιδιοκτησίας los limares, ο Sebastián López Gómez από τη χορωδία της εκκλησίας του Abasolo, ο Pedro López Gómez. Αυτοί οι 9 ήταν ένοπλοι και συντόνιζαν τα 91 μέλη της ORCAO.

Επιπλεόν 7 άτομα της ORCAO ένοπλα με όπλα διαμετρήματος 22 , που τα ονόματά τους είναι: Nicolás Hernández Velásquez, Diego López Santiz, Pedro Hernández Velásquez, Domingo Hernández santiz, Benito Jimenes Santiz, Juan Hernández Santiz, Nicolás Gómez Santiz,και άλλοι 4 των οποίων δεν γνωρίζουμε τα ονόματα, σύνολο 20 ένοπλοι

12 άτομα που είχαν ψεκαστήρες και 68 άτομα που είχαν μαχαίρια, και μπήκαν από 3 σημεία για να κυκλώσουν τους συντρόφους που δούλευαν.

Οι της ORCAO άρχισαν να πυροβολούν σε μια απόσταση 100 μέτρων, έριξαν 50 πυροβολισμούς και οι σύντροφοι υποχώρησαν από το σημείο, ενώ οι της ORCAO άρχισαν να ψεκάζουν 1/4 εκτάρι, το βοσκοτόπι, με ζιζανιοκτόνα, ενώ οι ένοπλοι είχαν πάρει θέση στους κορμούς των δέντρων, παρακολουθώντας μήπως επιστρέψουν οι σύντροφοί μας.

Στις 1 το μεσημέρι τελείωσαν το ψέκασμα της ζωοτροφής και επέστρεψαν στα σπίτια τους στο χωριό San Diego που είναι ανακτημένη γη.

Στις 7 Αυγούστου 2012 οι 59 σύντροφοί μας επέστρεψαν να δουλέψουν στο χωράφι, γιατί δεν φοβήθηκαν από τις απειλές της ORCAO, και δεν θα φοβηθούν γιατί το έχουμε ανακτήσει με το αίμα των πεσόντων συντρόφων μας το 1994, στην ένοπλη εξέγερση.

Στις 8 Αυγούστου 2012 εκ νέου οι σύντροφοι πήγαν να δουλέψουν. Έφτασαν στις 7 το πρωί και στις 9 έφτασαν 4 της ORCAO, 2 ένοπλοι παρακολουθώντας τους συντρόφους που δούλευαν και 2 που άρχισαν να κόβουν καυσόξυλα. Οι σύντροφοί μας δεν τους έδωσαν σημασία και συνέχισαν να δουλεύουν και οι 4 σπιούνοι αποσύρθηκαν ίσως γιατί βαρέθηκαν έτσι όπως στέκονταν σαν σκιάχτρα.

Η λύσσα των τριών επιπέδων της κακής κυβέρνησης, και επειδή δεν θέλει να μαθευτούν τα κόλπα της, την κάνει να οργανώνει αδαείς ανθρώπους προκειμένου να φέρει τα σχέδια του θανάτου στα αυτόνομα εδάφη μας, που αποτελούνται από τα χωριά μας, όπου επίσης κυβερνιόμαστε με το δικό μας τρόπο, όπως σαν λαός το θέλουμε.

Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη γη μας και να αντιστεκόμαστε στις απειλές. Αν και ξέρουμε ότι πίσω από αυτό τον εκφοβισμό βρίσκονται τα 3 επίπεδα της κακής κυβέρνησης. Εμείς δεν αγωνιζόμαστε επειδή μας υποχρεώνουν ούτε επειδή είμαστε χειραγωγημένοι από κάποια άτομα, όπως αυτοί οι τοπικοί, περιφερειακοί αντιπρόσωποι, σύμβουλοι της ORCAO και οι υποτιθέμενοι κυβερνώντες, ομοσπονδιακοί, πολιτειακοί και δημοτικοί, που έχουν κάτω από πίεση και απειλή τους αδαείς φτωχούς ανθρώπους, υποχρεώνοντάς τους να παίρνουν άθλια προγράμματα και υποχρεώνοντάς τους να κάνουν προκλήσεις.

Εμείς αγωνιζόμαστε για την αυτονομία μας, υπερασπίζοντας τα πραγματικά μας δικαιώματα και δεν είμαστε σαν αυτούς της ORCAO που είναι οργανωμένοι με υποκρισία και χειραγωγημένοι από τα καπρίτσια των κακών κυβερνήσεων.

Η μάνα μας η γη είναι ιερή και είναι αυτή που μας τρέφει γι’ αυτό την φροντίζουμε και θα την υπερασπιστούμε σαν βάσεις στήριξης του EZLN. Η γη μας κακοποιείται από τα χέρια αυτών της ORCAO. Αυτοί δεν σκοπεύουν να την φροντίσουν, μόνο να την βλάψουν σκέφτονται, να την μολύνουν, γιατί μολύνουν το περιβάλλον με τα ζιζανιοκτόνα που παρασκευάζονται από επιχειρηματίες δολοφόνους της φύσης, προστατευμένους από τις αποκαλούμενες κυβερνήσεις.

Για την αυταρχική τακτική της ORCAO, ξέρουμε ότι αυτοί είναι βοηθοί, γιατί οι πραγματικοί ηθικοί αυτουργοί ονομάζονται Felipe calderón και Juan Sabines Guerrero. Αυτοί είναι που εκτελούν τα σχέδια θανάτου και πολέμου για εκατομμύρια πέσος που φέρνουν στα εδάφη μας.

Αυτή η περίπτωση δεν είναι η μοναδική, την περασμένη Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012, οι της ORCAO του Abasolo που κατοικούν στο νέο χωριό San Diego που ανήκει στην περιοχή Che Guevara, μπήκαν 60 ORCAOS στις 8 το πρωί, στο νέο χωριό Camen, ψέκασαν με ζιζανιοκτόνα 2 εκτάρια όπου βρίσκονταν τα ζώα. Η πρόθεση είναι να πεθάνουν τα ζώα για να μείνουν οι σύντροφοί μας χωρίς τίποτα και έτσι να παραιτηθούν από τον αγώνα μας που ξεκίνησε την 1η Γενάρη του 1994.

Καταδεικνύουμε αυτά τα 3 επίπεδα της κυβέρνησης σαν υπεύθυνους αυτουργούς, αυτούς που αναπτύσσουν και προωθούν τις προκλήσεις. Γιατί τώρα δεν χρησιμοποιούν στρατιώτες, ούτε αστυνομικούς, χρησιμοποιούν ιθαγενείς από μικρές οργανώσεις για να προκαλέσουν την οργάνωσή μας και να αντιπαρατεθούμε μεταξύ μας οι ιθαγενείς.

Για χρόνια έχουν δαπανήσει εκατομμύρια πέσος θέλοντας να μας καταστρέψουν για να τους χαρίσουμε τη γη μας, να τελειώσουν τα έθιμά μας, η γλώσσα μας, αλλά και για να σταματήσουμε να βλέπουμε τον κόσμο σαν ζαπατίστας που συνεχίζουμε αγωνιζόμενοι και αντιστεκόμενοι με κάθε κόστος.

Τα προγράμματά τους στο έδαφός μας στοχεύουν στο να αποθαρρύνουν τους ζαπατίστας αλλά κάνουν λάθος. Ίσως μας κοροϊδεύουν όταν δεν απαντάμε στις προκλήσεις τους, εμείς ξέρουμε μόνο ότι χτίζουμε μια ζωή και όχι θάνατο όπως κάνουν οι κακές κυβερνήσεις.

Εμείς δεν είμαστε ζητιάνοι όπως αυτοί, πολύ περισσότερο δεν υπάρχει κυβέρνηση που να φοβόμαστε, ούτε με τα εκατομμύρια των πέσος τους έχουν μπορέσει να μας εξαφανίσουν, πολύ περισσότερο δεν θα φοβηθούμε μια μικρή οργάνωση όπως η ORCAO.

Εμείς σαν ζαπατίστας είμαστε αγωνιστές με ταπεινή και απλή καρδιά, οικοδόμοι της δίκαιης ειρήνης, χτίζουμε τον καλύτερο τρόπο για να ζούμε στη μεξικάνικη γη μας, όπου δεν αναζητούμε προσωπική ευημερία.

Εμείς δεν είμαστε προβοκάτορες ούτε επιτιθέμενοι ούτε παραστρατιωτικές συμμορίες, ούτε εγκληματικές συμμορίες, εμείς είμαστε άνθρωποι της δουλειάς και της ειρήνης.

Για μας, τις ζαπατίστικες βάσεις στήριξης, όλη η γη που ανακτήθηκε το 1994 είναι μέρος της οργάνωσης, δεν θέλουμε κανείς να διακόψει τον αγώνα μας γιατί είμαστε οργανωμένοι σαν χωριά, σύμφωνα με τις συνήθειές μας και σύμφωνα με την απόφαση των χωριών μας.

Όπου επίσης ξέρουμε να κυβερνιόμαστε με την δική μας αυτονομία, όπου δεν επιτρέπεται να εξαρτόμαστε από κάποιον, ξέρουμε να κυβερνιόμαστε γι’ αυτό λέμε ότι είμαστε διατεθειμένοι να υπερασπιστούμε με κάθε κόστος αυτό που είναι δικαίωμά μας.

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΛΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΕ ΕΝΑΛΛΑΓΗ.

Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΛΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ

MARCOS VÁZQUEZ GÓMEZ

FRANCISCA PÉREZ PECH

http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2012/08/15/la-jbg-de-morelia-denuncia-ataque-de-la-orcao-con-arma-de-fuego-a-bases-de-apoyo-zapatista/

 

*ORCAO: Οrganización Regional de Cafeticultores de Ocosingo: Οργάνωση καφεκαλλιεργητών της περιοχής του Ocosingo.

Μεξικό: Καταγγελία της Επιτροπής Καλής Διακυβέρνησης της Μορέλια.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΛΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

CARACOL IV, ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 23 ΜΑΪΟΥ 2012

Προς την εθνική και διεθνή κοινωνία των πολιτών.

Προς τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της εθνικής άλλης καμπάνιας.

Προς τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της διεθνούς έκτης (διακήρυξης)

Προς τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 

Αδερφές και αδερφοί:

Συντρόφισσες και σύντροφοι:

 

Στις 14 Απρίλη του 2012 στην κοινότητα Νέα Πατρίδα, Περιοχή 1 του Γενάρη, Αυτόνομος Εξεγερμένος Δήμος Lucio Cabañas, Tσιάπας, Μεξικό.

Γεγονότα που συνέβησαν το Σάββατο 14 Απρίλη 2012, όταν άρπαξαν γη. Αυτοί της ΤΟΠΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΦΕΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΤΟΥ ΟΚΟΣΙΝΓΚΟ (ΟRCAO), με το πρόσχημα της επέκτασης του κοιμητηρίου, επιφάνειας 5 εκταρίων, όπου ζημιώθηκε το μερίδιο γης του συντρόφου μας Vicente Lopez Gomez, μία έκταση ¾ του εκταρίου που καλλιεργείται καλαμπόκι, φασόλια, γιούκα και κολοκύθια. Κατέστρεψαν 30 δοκάρια της περίφραξης και το σύρμα 12 μέτρων καταστρέφοντας τα μοναδικά βασικά τρόφιμα της οικογένειας.

Τη Δευτέρα 21 Μαΐου 2012, περίπου στις 10 το πρωί, ήρθε ένα τρακτέρ εκ μέρους της ΟRCAO, για να ανοίξει ένα μονοπάτι για το κοιμητήριο. Το άνοιγμα του μονοπατιού και η επέκταση είναι 600 μέτρα με 6 πλάτος. Όπου ζημιώθηκαν τα μερίδια γης 16 συντρόφων καλλιεργητών καλαμποκιού, γιούκα, κολοκυθιών, μπανανών, κακαγουάτε. Όλα αυτά τα προϊόντα θάφτηκαν με το πέρασμα της μηχανής.

Από τα 5 εκτάρια επέκτασης έπαθαν ζημιά 4 εκτάρια γης την οποία δουλεύουν σύντροφοι, βάσεις στήριξης. Όλα όσα συμβαίνουν, βλέπουμε καθαρά ότι είναι μία πρόκληση, γιατί μας αρπάζουν και μας καταστρέφουν αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει.

Αυτοί της ORCAO έχουν μία αυταρχική στάση, γιατί ποτέ δεν συζήτησαν με τους ιδιοκτήτες αυτών των μεριδίων γης ή με τις αρμόδιες αρχές για να επιλυθεί με ένα λογικό τρόπο η αναγκαιότητα για το κοιμητήριο και το μονοπάτι.

Κατά τον ίδιο τρόπο, μέλη της ORCAO ΣΤΟ ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ EL NANTZE, του Δήμου Altamirano, κάνουν κινήσεις αρπαγής γης ανακτημένης, της κοινότητας 21 DE ABRIL. Κόβουν σύρματα, υλοτομούν, απειλώντας τους συντρόφους μας, βάσεις στήριξης. Στον αυτόνομο δήμο μας 17 de Noviembre, Tσιάπας.

Καταγγέλουμε έντονα τους ηγέτες της ORCAO. Cristobal Gomez Lopez,Manuel Bautista Moshan.Nicolas Gomez Lopez y Nicolas Lopez Gomez. Και τους ηθικούς αυτουργούς των 3 επιπέδων της κυβέρνησης, ομοσπονδιακό, κρατικό και δημοτικό. Είναι υπεύθυνοι για όλα όσα έχουν συμβεί. Για χρόνια μας χτυπούν με τις πράξεις τους, με την αρπαγή γης, τις καταδιώξεις, τις απειλές σε ζαπατίστικες βάσεις, όλα με σκοπό να ξεμπερδέψουν με τον αγώνα μας, με την οικοδόμιση της αυτονομίας, όπου αποδείξαμε το δίκιο του αγώνα για δίκαιη και αξιοπρεπή ειρήνη, όπου χτίζουμε έναν καλύτερο κόσμο. Όπου θα απολαύσουμε την ειρήνη και την ηρεμία.

Ξέρουμε ότι οι κακές κυβερνήσεις πείθουν τους ανθρώπους με μίζερα σχέδια συμφωνιών με τους μεγάλους φιλελεύθερους, χρησιμοποιούν τους φτωχούς ανθρώπους επειδή δεν τους αρέσει η δουλειά, σαν εργαλεία για να χτυπήσουν τα χωριά μας που αγωνίζονται. Με στόχο να αποδυναμώσουν ή να εξαντλήσουν τους συντρόφους μας. Κυρίως οι ηγέτες της ORCAO και οι οπαδοί τους.

ΕΜΕΙΣ οι ζαπατίστας δεν είμαστε ούτε προκλητικοί ούτε επιθετικοί. Το μόνο που κάνουμε είναι να δουλεύουμε και να υπερασπιζόμαστε την ανακτημένη από το 1994 γη μας, την οποία την πήραμε με το αίμα των πεσόντων συντρόφων μας. Ως εκ τούτου αντιστεκόμαστε και θα αντισταθούμε σε όλες τις επιθέσεις των χειραγωγημένων από τις κακές κυβερνήσεις ανθρώπων. Και δεν θα μας πείσουν να γίνουμε οι επαίτες τους .

Επίσης κάνουν λάθος όταν μας λένε ότι πια δεν υπάρχουμε και μας λένε δειλούς όταν δεν απαντάμε στις προκλήσεις τους. Σαν ζαπατίστας ξέρουμε πότε να απαντήσουμε ή πότε πρέπει να κάνουμε κάτι. Κάθε χτύπημα που μας δίνουν είναι μια ακόμη εμπειρία για να μάθουμε το πώς να αντιστεκόμαστε.

Γιατί για τα τρία επίπεδα της κυβέρνησης που βρίσκονται σε συμπαιγνία με τους μεγάλους νεοφιλελεύθερους ο στόχος είναι να εξοντωθούμε οι ιθαγενείς μεταξύ μας, γιατί μας αντιλαμβάνονται σαν εμπόδιο.

Κάνουν λάθος γιατί εμείς, οι ζαπατίστικες βάσεις στήριξης δεν θα επιτρέψουμε να μας καταστρέψουν, να κατακερματίσουν την ανακτημένη γη μας. Για τον αγώνα μας είμαστε οργανωμένοι σαν λαός, σύμφωνα με τις συνήθειές μας και σύμφωνα με την απόφαση των λαών μας.

Επίσης ξέρουμε να κυβερνιόμαστε με τη δική μας αυτονομία, η οποία δεν εξαρτάται από κανένα και να υπερασπιζόμαστε με κάθε κόστος αυτό που είναι δικαίωμά μας.

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΛΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

ALBERTO GOMEZ ENTZIN

MARIA UGENIA LOPEZ MORALEZ

http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2012/05/26/jbg-de-morelia-denuncia-despojo-de-tierras-por-paramilitares-de-la-orcao-apoyados-por-3-niveles-del-mal-gobierno/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+EnlaceZapatista+%28Enlace+Zapatista%29

 

πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1403068

 

 

ΠΡΟΒΟΛΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ για τη ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ

Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗς ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ: ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ
ΠΡΟΒΟΛΗ AUTONOMIA ZAPATISTA (Πώς χτίζεται η αυτονομία της καθημερινής ζωής στις ζαπατιστικές κοινότητες)
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ από συντρόφους και συντρόφισσες
ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Στο νότο του “μακρινού” Μεξικό χιλιάδες άντρες και γυναίκες κάνουν πράξη την κοινωνική αυτοοργάνωση, την αυτο-διοίκηση, τη  συλλογική αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής χωρίς την ανάγκη ύπαρξης κράτους, κομμάτων, ειδικών της πολιτικής ή άλλων μεσολαβήσεων.
Μέσω των αντιπροσώπων που “διοικούν υπακούοντας” στις αποφάσεις της κοινότητας (και που όλοι και όλες περνάνε από αυτή τη θέση, όταν έρθει η σειρά τους) έχουν καταφέρει να οργανώσουν αξιοπρεπώς την εργασία τους, την υγεία, τη μόρφωση, τον πολιτισμό, κάθε πτυχή της καθημερινότητας.
Παρά τη διαρκή κρατική και παρακρατική βία, παρά τα αντικειμενικά αλλά και τα “εξωτερικά” προβλήματα, 18 χρόνια μετά τη βίαιη είσοδο τους στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, οι Ζαπατίστας δοκιμάζουν και δοκιμάζονται, εμπνέουν και εμπνέονται, μαθαίνουν αλλά και προτείνουν:
Μια άλλη πολιτική που, σε ενότητα με το κοινωνικό, βασίζεται στην ισότιμη συλλογική συμμετοχή του καθένα και της καθεμίας, με αποκλειστική στήριξη στις δικές τους (δικές μας) δυνάμεις. Μια άλλη πρόταση οργάνωσης της κοινωνικής ζωής: οι χιλιάδες Ζαπατίστας, οι αυτόνομες και αυτοοργανωμένες κοινότητες τους το αποδεικνύουν.
Στην Ελλάδα της κρίσης, την ώρα της πιο βίαιης επίθεσης που δεχόμαστε από τη ντόπια και διεθνή οικονομική και πολιτική εξουσία, η φωνή και η εμπειρία του Ζαπατισμού οφείλει να γίνει και κτήμα των “από τα κάτω”. Να ενημερωθούμε για τον αγώνα, να συζητήσουμε για τις προοπτικές, τις αντιστοιχίες, τις δυνατότητες, να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη.

 

πηγή: http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=35955

Ενας θάνατος… ή μια ζωή του υποδιοικητή Μάρκος

Το κείμενο “Ένας θάνατος… ή μια ζωή” του υποδιοικητή Μάρκος είναι η τέταρτη επιστολή στον Δον Λουίς Βιγιόρο, η οποία δημοσιεύθηκε στο διαδικτυακό τόπο Enlace Zapatista στις 7 Δεκεμβρίου 2011, στο πλαίσιο της δημόσιας ανταλλαγής επιστολών με κεντρικό θέμα “Ηθική και Πολιτική”.

 

Οκτώβρης – Νοέμβρης 2011

«Αυτός που ονομάζει καλεί. Και κάποιος έρχεται, χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση, χωρίς εξηγήσεις, στο μέρος όπου τον καλεί  το όνομά του, είτε με το λόγο είτε με τη σκέψη.  Όταν συμβαίνει αυτό, ο καθένας  έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι κανείς δε φεύγει για πάντα, όσο δεν πεθαίνει ο λόγος που τον φέρνει πίσω, με το κάλεσμά του, με τη φλόγα του.»

Εδουάρδο Γκαλεάνο, «Παράθυρο στη Μνήμη», στα Περιπλανώμενα Λόγια.

Δον Λουίς

Ας συνεχίσουμε με αυτή την ανταλλαγή ιδεών και σκέψεων. Ίσως πιο μόνοι τώρα, λόγω του μιντιακού θορύβου που έχει ξεσπάσει γύρω από τον προσδιορισμό των ονομάτων των 3 σουλατσαδόρων που θα διεκδικήσουν την εξουσία στα αιματοβαμμένα χώματα του Μεξικού.

Με την ίδια φρενίτιδα που εκδίδουν τιμολόγια για «διαφημιστικά έξοδα », τα μέσα ενημέρωσης συντάσσονται με τη μία ή την άλλη πλευρά. Όλα συμφωνούν ότι τα λάθη που ξεδιάντροπα επιδεικνύει ο κάθε υποψήφιος, μπορούν να καλυφθούν μόνο αν κάνουν μεγαλύτερη φασαρία σχετικά με αυτά του αντιπάλου.

Η περίοδος της χριστουγεννιάτικης μανίας για αγορές συμπίπτει με την πώληση προεκλογικών προτάσεων. Φυσικά, χωρίς καμία εγγύηση και χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής, όπως συμβαίνει και με την πλειονότητα των εμπορευμάτων που πωλούνται αυτή την εποχή.

Μετά την κηδεία του πρώην πλέον υπουργού της κυβέρνησής του 1, ο Φελίπε Καλδερόν Ινοχόσα έσπευσε με χαρά στο «αίσιο τέλος», αποδεικνύοντας ότι αυτό που έχει σημασία είναι η κατανάλωση και όχι ότι οι υπουργοί είναι αναλώσιμοι και με απρόβλεπτη ημερομηνία λήξης.

Αλλά ακόμη και μέσα στο θόρυβο, υπάρχουν ήχοι που πάλλονται για όποιον ξέρει να ψάχνει και έχει αρκετή τόλμη και υπομονή για να το κάνει.

Και σε αυτές τις γραμμές που σου στέλνω, Δον Λουίς, πάλλονται θάνατοι που είναι ζωές.

Ι. Η δύναμη της Εξουσίας.

«Η ελευθερία εκλογής σού επιτρέπει να επιλέξεις τη σάλτσα με την οποία θα φαγωθείς».

Εδουάρδο Γκαλεάνο, « Παράθυρο στις Αόρατες Δικτατορίες», όπ. π.

Θα πρέπει να το διάβασα ή να το άκουσα κάπου. Ήταν κάπως έτσι: «Εξουσία δεν είναι να έχεις πολλά χρήματα, αλλά να λες ψέματα και να σε πιστεύουν πολλοί, όλοι, ή τουλάχιστον όλοι όσοι έχουν σημασία».

Να λες μεγάλα ψέματα και να το κάνεις ατιμώρητα, αυτό είναι η Εξουσία.

Γιγάντια ψέματα που συμπεριλαμβάνουν παπαδοπαίδια και πιστούς στους οποίους δίνουν κύρος, σιγουριά, επιρροή.

Ψέματα που γίνονται προεκλογικές καμπάνιες, κυβερνητικά προγράμματα, εθνικά εναλλακτικά σχέδια,  κομματικές πλατφόρμες, άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, σχολιασμοί σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, συνθήματα, πιστεύω.

Και το ψέμα πρέπει να είναι τόσο μεγάλο που να μην είναι στάσιμο. Να αλλάζει, όχι για να είναι πιο αποτελεσματικό, αλλά για να δοκιμάζει την αφοσίωση των οπαδών του. Οι καταραμένοι του χθες θα γίνουν ευλογημένοι μόλις περάσουν λίγες σελίδες στο ημερολόγιο.

Ο μεγάλος διαφθορέας είναι η Εξουσία – ή όσοι βρίσκονται γύρω από αυτή;

Φταίει η διεστραμμένη και εκφυλιστική λειτουργία της Εξουσίας η οποία υποχρεώνει άντρες και γυναίκες που ανέρχονται σε αυτή με μεγάλα ιδανικά να καταλήγουν να τα προδίδουν και να φτάνουν να κάνουν το αντίθετο, σε αντίθεση με αυτά;

Από την πλήρη απασχόληση στον αιμοσταγή (και χαμένο) πόλεμο…

Από τη «μαφία στην εξουσία» στη «δημοκρατία της αγάπης»2 …

Από το «6.000 πέσος το μήνα φτάνουν για όλα»3 στο «ούτε σε ταινία με χάπι εντ δε θα βρω μια δημοσκόπηση που να με ευνοεί»…

Από το «θεέ μου, κάνε με χήρα» στο «Λουπίτα ντε Αλέσιο, κάνε με λέαινα μπροστά στο πρόβατο»4…

Από την ομάδα Σαν Άνχελ στην οργάνωση Ελ Γιούνκε που κατέλαβε το προεδρικό μέγαρο5…

Από… από… από… συγνώμη, αλλά δε βρίσκω κάτι χαρακτηριστικό που να έχει πει ο Ενρίκε Πένια Νιέτο…

Ακόμη χειρότερα, δε βρίσκω να έχει πει τίποτε, λες και πρόκειται για κάποιο δεύτερο κακό ηθοποιό, από αυτούς που βγαίνουν στις σαπουνόπερες και ψελλίζουν κάποια λόγια χωρίς κανείς να τους προσέχει. Ακόμη χειρότερα, όπως είναι προφανές, δε θα ήταν άσχημο να εγγραφεί στο Κέντρο Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης της Τελεβίσα  6(σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών, από το πρώτο έτος διδάσκουν «προφορική έκφραση»).

Ξέρω καλά ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης «διάβασαν» τη φωτογραφία εγγραφής του Πένια Νιέτο, ως μοναδικού υποψηφίου για τις εσωκομματικές εκλογές του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος PRI (στην οποία εμφανίζονται και οι βασικές προσωπικότητες του κόμματος αυτού), ως ένδειξη κομματικής στήριξης αυτού του κυρίου.

Μμμ… εκ πρώτης όψεως εμένα μου φάνηκε πως ήταν η φωτογραφία ενός δημοσιογραφικού ρεπορτάζ  που αφορούσε κάποιο νέο χτύπημα στο οργανωμένο έγκλημα. Ότι είχε εξαρθρωθεί κάποια συμμορία απατεώνων και ότι το αλεξίσφαιρο γιλέκο, με το οποίο συνηθίζουν να παρουσιάζουν τους «υπόπτους», είχε αντικατασταθεί από το κόκκινο πουκάμισο.

Μετά κοίταξα τη φωτογραφία με μεγαλύτερη προσοχή. Άκου αγαπητέ μου, αυτοί δεν προσφέρουν κάποια στήριξη. Είναι μια συμμορία από γύπες που κατάλαβαν ότι ο Πένια Νιέτο δεν είναι τίποτε άλλο από μια ορφανή μαριονέτα και πρέπει να βάλουν το χεράκι τους.  Γιατί, αναλαμβάνοντας την προεδρία, δε θα έχει σημασία αυτός, αλλά ο εγγαστρίμυθος που τον χειρίζεται.

Ο ορισμός του ως υποψήφιου για την προεδρία θα είναι μία ακόμη απόδειξη της αποσύνθεσης του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος, και η διαμάχη για το ποιος κινεί τα νήματα θα είναι μέχρι θανάτου (και για τα μέλη του PRI αυτή η εικόνα δεν είναι καθόλου ρητορική).

Πόσο αξιολύπητη πρέπει να είναι η κατάσταση, αφού μέχρι και ο Έκτορ Αγκίλαρ Καμίν 7 προσφέρεται για την υιοθεσία… και την επείγουσα εκπαίδευση του βρέφους.

Έτσι, συνεχίζουμε να ρωτάμε:

Είναι η Εξουσία αυτή που διαφθείρει, ή για να ανέλθει κάποιος στην Εξουσία, να διατηρηθεί σε αυτή… ή για να έχει βλέψεις πρέπει να είναι πολύ διεφθαρμένος;

Σε κάποια από τις μεγάλες περιοδείες της Άλλης Καμπάνιας, περνώντας από την πρωτεύουσα της Τσιάπας, Τούστλα Γκουτιέρες, είχα σχολιάσει πως η κυβερνητική καρέκλα της Τσιάπας είχε κάτι που μετέτρεπε άτομα μέτριας ευφυΐας σε ηλίθιους κτηματίες με πόζα τυραννίσκων. Ο Χούλιο οδηγούσε, ο Ρότζερ ήταν συνοδηγός. Ένας από τους δύο επισήμανε: «ή ήταν από πριν έτσι, γι’ αυτό και έγιναν κυβερνήτες».

Και στη συνέχεια συμπλήρωσε το εξής ανέκδοτο, που έλεγε περίπου: «Περνώντας μπροστά από το κτίριο όπου συνεδρίαζε το Κογκρέσο, μια κυρία άκουσε κραυγές: Άσχετε! Ηλίθιε! Πουτάνα! Απατεώνα! Εγκληματία! Δολοφόνε! και άλλα πιο χοντροκομμένα κοσμητικά επίθετα. Η κυρία, τρομοκρατημένη, απευθύνεται σε έναν άντρα έξω από το κτίριο που διαβάζει ένα βιβλίο. Είναι σκανδαλώδες, του λέει, εμείς τους συντηρούμε με τους φόρους μας και αυτοί οι βουλευτές δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να τσακώνονται και να προσβάλλουν ο ένας τον άλλο. Ο άντρας κοιτάζει την κυρία, έπειτα κοιτάζει προς τη Βουλή και, γυρνώντας στο βιβλίο του, λέει στην κυρία: Ούτε τσακώνονται ούτε προσβάλλει ο ένας τον άλλο, απλά παίρνουν παρουσίες».

 

ΙΙ. Η Εξουσία και ο Στοχασμός σχετικά με την Αντίσταση.

Η αριστερά είναι η Φωνή των Νεκρών.

Τομάς Σεγκόβια, 1994.

Μμμ… η Εξουσία… η αδιαφιλονίκητη απόδειξη, το υγρό όνειρο των διανοουμένων από τα πάνω, ο λόγος ύπαρξης των πολιτικών κομμάτων…

Τώρα, με το θάνατο του δασκάλου Τομάς Σεγκόβια, τον ονομάζουμε, τον καλούμε και τον φέρνουμε να καθίσει μαζί μας, για να ξαναδιαβάσουμε μαζί κάποια από τα κείμενά του.

Όχι τα ποιήματά του, αλλά τις κριτικές σκέψεις του σχετικά με την Εξουσία και απέναντι σε αυτή.

Λίγοι, πολύ λίγοι, ήταν και είναι οι διανοούμενοι που προσπάθησαν με επιμονή να κατανοήσουν, και όχι να επικρίνουν, αυτό το επεισοδιακό ταξίδι μας το οποίο ονομάζουμε «ζαπατισμό» (ή «νεοζαπατισμό» για κάποιους). Στον μικρό κατάλογο εμφανίζονται, μεταξύ άλλων, ο Δον Πάμπλο Γκονσάλες Κασανόβα, ο Αντόλφο Γκίλι, ο Τομάς Σεγκόβια και εσείς Δον Λουίς.

Όλους αυτούς, και εσάς, σας αγκαλιάζουμε όπως αγκαλιάζουν μόνο οι νεκροί, δηλαδή, μέχρι τη ζωή.

Και όσοι θυμούνται τώρα τον Τομάς Σεγκόβια μόνο ως ποιητή, το κάνουν για να διασπάσουν το ελευθεριακό είναι αυτού του ανθρώπου. Καθώς ο Δον Τομάς δεν μπορεί να κάνει τίποτε τώρα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τον λόγο του ως σύνολο, γίνονται  εκδηλώσεις τιμής του τύπου «αποκοπή-επικόλληση», δημοσιεύοντας και συναρμολογώντας τα ευχάριστα κομμάτια, αφήνοντας τα άβολα στη λήθη… έως ότου κάποιοι άλλοι και άλλες, άβολοι και άβολες, τα θυμηθούν και τα ονομάσουν.

Και για να μην ερμηνεύω τα λόγια του (κάτι που μπορεί να εκληφθεί ως μια ευχάριστη μορφή οικειοποίησης), σας αντιγράφω αποσπάσματα από ορισμένα κείμενα.

Το 1994, στο απόγειο της καταδικαστικής ευφορίας της δεξιάς, πεφωτισμένης πραγματικά αφού επικεφαλής της ήταν ο Οκτάβιο Πας (ένας από τους αυλικούς του ήταν ο επιχειρηματίας Ενρίκε Κράουσε – μη συγχύζεστε δον Κράουσε, τους διανοούμενους δεν μπορεί να τους επικρίνει κανείς για το γεγονός ότι ανήκουν στη δεξιά ή την αριστερά, παρά μόνο, όπως στην περίπτωσή σου, για το ότι, για να διαπρέψουν, αντί να χρησιμοποιήσουν τη διάνοια, καταφεύγουν στην κολακεία γκάγκστερ σαν κι αυτών που είναι τώρα κυβέρνηση-), ο Τομάς Σεγκόβια έγραψε τα εξής (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):

Κάθε φορά που επικρατεί η μία ή η άλλη μορφή φασισμού, η αλήθεια και η δικαιοσύνη παίρνουν τη μορφή της Αντίστασης.

Όμως, μπορεί επίσης να πει κανείς ότι η αριστερά είναι από τη σύστασή της αντίσταση. Χωρίς αμφιβολία, η αριστερά του αιώνα μας υπέπεσε σε ένα αδιόρθωτο ιστορικό λάθος. Αυτό το λάθος ήταν προφανώς ότι πίστευε πως θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία. Η αριστερά στην εξουσία αποτελεί αντίφαση, κάτι που μας έδειξε επαρκώς η ιστορία αυτού του αιώνα (…).

Σήμερα είναι ξεκάθαρο, μου φαίνεται, ότι η αριστερά δεν είναι η άλλη πλευρά  της δεξιάς, ευρισκόμενες και οι δύο σε μια αντίθετη αλλά συμμετρική σχέση όσον αφορά  την εξουσία: η αριστερά είναι πρώτα απ’ όλα το άλλο της εξουσίας, το άλλο πεδίο και η άλλη έννοια της κοινωνικής ζωής, είναι αυτό που μένει θαμμένο και ξεχασμένο από τη θεσμισμένη εξουσία, είναι η επιστροφή του καταπιεσμένου, η φωνή της κοινής ζωής που πνίγεται από την κοινοτική ζωή, η φωνή των απόκληρων πριν γίνει η φωνή των φτωχών (και αυτή των φτωχών μόνο επειδή είναι στην πλειονότητά τους, αλλά όχι αποκλειστικά, απόκληροι) – η αριστερά είναι η Φωνή των Νεκρών.

Μία από τις ιδέες που μας έκαναν μεγαλύτερο κακό ήταν αυτή του «αντιδραστικού», η οποία μας επέτρεπε να σκεφτόμαστε ότι η δεξιά αντιδρά στην πρόοδο, ότι είναι αντίσταση και μιλά στο όνομα του παρελθόντος, των ριζών, του «ξεπερασμένου». Έτσι η αριστερά έπειθε τον εαυτό της ότι η αντίσταση είναι η εξουσία, στο μέτρο που αυτή εξακολουθούσε να ανήκει στη δεξιά και, στην απελπισμένη προσπάθειά της να διατηρήσει τα προνόμια και την κυριαρχία της, εναντιωνόταν στον προοδευτισμό της αριστεράς, χωρίς να βλέπει ότι η εξουσία, τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς, αποτελεί αντίσταση μοναχά με μια διαφορετική έννοια, πολύ πιο απλή: αντιστέκεται στην αντικατάστασή της από μια άλλη εξουσία, της αριστεράς ή της δεξιάς, είναι το ίδιο, αλλά απέναντι στην ιστορία, η εξουσία είναι πάντα προοδευτική.

Στο Μεξικό, ως συνήθως, αυτό φαίνεται πιο καθαρά, δεδομένης της σκληρότητας των σχέσεων εξουσίας σε αυτή τη χώρα: σήμερα γνωρίζουμε με σαφήνεια ότι καμία κυβέρνηση δεν ήταν πιο αποφασισμένη και ενεργά προοδευτική από αυτή του Πορφίριο Ντίας  8, και ότι στις μέρες μας είναι το PRI αυτό που μονοπωλεί και εκμεταλλεύεται όλη τη ρητορεία της προόδου, της αλλαγής, του εκσυγχρονισμού, της υπέρβασης  των νοσταλγών και των «απεσταλμένων του παρελθόντος», ακόμη και της δημοκρατίας.

(Και αυτό με κάνει να σκέφτομαι, με την  ευκαιρία, ότι και η δημοκρατία στην εξουσία ή η δημοκρατία της εξουσίας αποτελεί αντίφαση: η δημοκρατία δεν είναι «αρχή του δήμου» – ο λαός στην εξουσία είναι μια ουτοπία ή μια μεταφορά, πολύ επικίνδυνη για να την εκλάβουμε κυριολεκτικά, γιατί «ο λαός», αν υποθέσουμε πως υπάρχει ή ακόμα κι αν δεν υπάρχει παρά μόνο ως ενδελέχεια, είναι εξ ορισμού αυτό που δε βρίσκεται στην εξουσία, είναι το άλλο της εξουσίας).

Άραγε, οι υπέροχοι συνάδελφοί μου, όταν παραδίνονται στην κυβέρνηση, έχοντας επίγνωση ότι οι υποσχέσεις της είναι ψεύτικες, το κάνουν επειδή γοητεύτηκαν; Αδύνατον: η γοητεία είναι επιθυμία σε αγνή μορφή, υποδηλώνει το λαμπρό όραμα ότι η απόλαυσή σου είναι απόλαυσή μου. Είναι ανέφικτο ένα όραμα στο οποίο  η ευχαρίστηση της Εξουσίας είναι ευχαρίστηση του «λαού».

Και το 1996 επισήμανε:

Παράλληλα, σε μια χώρα που δεν ασκεί πλέον τη βίαιη απαγόρευση των άμεσων εκφράσεων της πρωτογενούς κοινωνικής ζωής , η ιδεολογία της εξουσίας, είτε θα μας εκβιάζει αποκαλώντας μας πουτάνες -δηλαδή, διασπαστές, αρνητικούς, μνησίκακους, δύστροπους- , είτε θα επιχειρήσει να μας πείσει, όπως προσπαθούν να πείσουν οι πολιτικοί επιστήμονες  και άλλοι διανοούμενοι τους ζαπατίστας, όπως προσπαθούν να πείσουν εμένα οι συνάδελφοί μου (ξεκινώντας από τον Οκτάβιο Πας) ότι ο «αληθινός» δρόμος για να εκφραστούμε και να επηρεάσουμε την κοινωνική ζωή είναι να μπούμε στους θεσμούς – ή γενικά στο θεσμισμένο.

Δον Λουίς, πιστεύω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου στο ότι, απαντώντας σε αυτά τα προκλητικά κείμενα του Τομάς Σεγκόβια, η σκέψη πάνω στη Ηθική και την Πολιτική πρέπει να αγγίξει το ζήτημα της Εξουσίας.

Ίσως σε κάποια άλλη περίσταση, και καλώντας κι άλλους, να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε ιδέες και συναισθήματα (γιατί δεν είναι τίποτε άλλο οι πράξεις που δίνουν ζωή σε αυτές τις σκέψεις) σχετικά με αυτό το ζήτημα.

Προς το παρόν, στέλνουμε αυτό το κάλεσμα στο Δον Τομάς Σεγκόβια, ο οποίος δήλωνε πως δεν είχε χρόνο να μην είναι ελεύθερος και ανενδοίαστα εξομολογούνταν: «Σε ολόκληρη σχεδόν τη ζωή μου κέρδισα τα προς το ζην έντιμα, δηλαδή, όχι ως συγγραφέας».

Όχι μόνο για να φέρουμε εδώ τον αδούλωτο λόγο του, αλλά γιατί όντως ταιριάζει στην περίσταση, ή στην υπόθεση, ανάλογα.

Επίσης, και κυρίως, γιατί πέρα από ποιητής και των δύο ηπείρων, είναι ο στοχαστής που άνοιξε μια τρίτη πόρτα προς το ιθαγενικό ζαπατιστικό κίνημα. Κοιτάζοντας, βλέποντας, ακούγοντας και δίνοντας προσοχή, ο Δον Τομάς Σεγκόβια διέσχισε αυτή την πόρτα.

Που σημαίνει, κατάλαβε.

ΙΙΙ. Η Εξουσία και η Πρακτική της Αντίστασης.

Αυτόνομος Εξεγερμένος Ζαπατιστικός Δήμος Σαν Αντρές Σακαμτσέν των Φτωχών, Υψίπεδα της Τσιάπας. Το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 2011, ο διοικητής Μοϊσές πήγαινε να δουλέψει στο χωράφι του. Όπως όλοι οι διοικητές του EZLN, δεν έπαιρνε ούτε μισθό ούτε κάποια αμοιβή. Όπως όλοι οι διοικητές του EZLN, έπρεπε να δουλέψει για να συντηρήσει την οικογένειά του. Τον συνόδευαν τα παιδιά του.

Το όχημα με το οποίο ταξίδευαν ανατράπηκε. Χτύπησαν όλοι, όμως τα τραύματα του Μοϊσές ήταν θανάσιμα. Όταν έφτασε στην κλινική του Οβεντίκ ήταν ήδη νεκρός.

Ήδη από το απόγευμα, καθώς συνηθίζεται στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας να καλλιεργούνται φήμες, ο θάνατος του Μοϊσές προσέλκυσε δημοσιογράφους-κοράκια που νόμισαν πως ο νεκρός ήταν ο εξεγερμένος αντισυνταγματάρχης Μοϊσές. Όταν έμαθαν πως δεν επρόκειτο γι’ αυτόν, αλλά για άλλον Μοϊσές (τον διοικητή Μοϊσές), έχασαν κάθε ενδιαφέρον. Κανείς από αυτούς δεν ενδιαφερόταν για κάποιον που δεν είχε εμφανιστεί δημόσια ως διοικητής, κάποιον που πάντα βρισκόταν στη σκιά, κάποιον που, προφανώς, ήταν απλά ακόμη ένας ιθαγενής ζαπατίστας…

Πρέπει να ήταν το 1985-1986 στο ημερολόγιο. Ο Μοϊσές έμαθε για τον EZLN και αποφάσισε να προσχωρήσει στην οργανωτική προσπάθεια, την εποχή που στα Υψίπεδα της Τσιάπας οι ζαπατίστας μετριούνταν στα δάχτυλα των χεριών … και περίσσευαν μερικά.

Μαζί με άλλους συντρόφους (μεταξύ των οποίων και η Ραμόνα), άρχισε να πορεύεται στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, έχοντας όμως πλέον μια κάποια ιδέα οργάνωσης. Η μικρή φιγούρα του έβγαινε από την ομίχλη στα μέρη των τσοτσίλες, στη ζώνη των Υψιπέδων. Και τα ήρεμα λόγια του υπογράμμιζαν το μακρύ ιστορικό των αδικιών ενάντια σε αυτούς που έχουν το χρώμα της γης.

«Πρέπει να αγωνιστούμε», κατέληγε.

Το ξημέρωμα της 1ης Γενάρη του 1994, σαν ένας ακόμη μαχητής, κατέβηκε από τα βουνά στη γεμάτη υπεροψία πόλη του Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας. Συμμετείχε στη φάλαγγα που κατέλαβε το δημαρχείο, αναγκάζοντας την κυβερνητική δύναμη που το προστάτευε να παραδοθεί. Μαζί με τους υπόλοιπους τσοτσίλες, μέλη της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής – Γενικής Διοίκησης, εμφανίστηκε στο μπαλκόνι του κτιρίου με θέα την κεντρική πλατεία. Πίσω, στη σκιά, άκουγε έναν από τους συντρόφους του να διαβάζει τη λεγόμενη «Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα» απευθυνόμενος σε ένα πλήθος από δύσπιστους και σκεπτικούς μιγάδες, αλλά και ιθαγενείς γεμάτους ελπίδα. Μαζί με το στράτευμά του αναδιπλώθηκαν στα βουνά κατά τις πρώτες ώρες της 2ας Ιανουαρίου 1994.

Αφού αντιστάθηκαν στους βομβαρδισμούς και τις επιδρομές των κυβερνητικών δυνάμεων, κατέβηκε ξανά στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, ως μέλος της ζαπατιστικής αντιπροσωπείας που συμμετείχε με εκπροσώπους της κυβέρνησης στον λεγόμενο Διάλογο του Καθεδρικού Ναού.

Επέστρεψε και συνέχισε να πορεύεται στα χωριά για να εξηγήσει και, κυρίως, για να ακούσει.

«Η κυβέρνηση δεν έχει λόγο», κατέληγε.

Μαζί με χιλιάδες ιθαγενείς ζαπατίστας, έχτισε το Αγουασκαλιέντες ΙΙ, στο Οβεντίκ, όταν ο EZLN εξακολουθούσε να υφίσταται το διωγμό του Σεντίγιο 9.

Ήταν ένας ακόμη ανάμεσα στους χιλιάδες ιθαγενείς ζαπατίστας που, με γυμνά χέρια, συγκρούστηκαν με τη φάλαγγα των ομοσπονδιακών αρμάτων μάχης που ήθελαν να λάβουν θέσεις στο Οβεντίκ, τις ολέθριες μέρες του 1995.

Το 1996, στο διάλογο του Σαν Αντρές, επαγρυπνούσε, σαν ένας ακόμη, για την ασφάλεια της ζαπατιστικής αποστολής, περικυκλωμένη καθώς ήταν από εκατοντάδες στρατιώτες.

Όρθιος, στην παγωμένη αυγή των Υψιπέδων της Τσιάπας, αντιστεκόταν στη βροχή που ανάγκαζε τους στρατιώτες να το σκάνε για να βρουν στέγη και καταφύγιο. Αυτός δεν κουνιόταν.

«Η Εξουσία προδίδει», έλεγε σαν να ήθελε να ζητήσει συγνώμη.

Το 1997, μαζί με τους συντρόφους του, οργάνωσε τη ζαπατιστική φάλαγγα των τσοτσίλες που συμμετείχαν στην «Πορεία των 1.111» και συνέλεξε πληροφορίες ζωτικής σημασίας για τη διαλεύκανση της σφαγής της Ακτεάλ, που διαπράχθηκε στις 22 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους από παραστρατιωτικούς και υπό τη διοίκηση του στρατηγού του ομοσπονδιακού στρατού Μάριο Ρενάν Καστίγιο, με ηθικούς αυτουργούς τους Ερνέστο Σεντίγιο Πόνσε δε Λεόν, Εμίλιο Τσουαϊφέτ  10 και Χούλιο Σέσαρ Ρουίς Φέρο  11.

Το 1998 οργάνωσε και συντόνισε την υποστήριξη και την άμυνα η οποία, από τα Υψίπεδα της Τσιάπας, παρασχέθηκε στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που εκτοπίστηκαν από τις  επιθέσεις που εξαπέλυσαν ο «Κροκέτας» Άλμπορες Γκιγιέν  και ο Φρανσίσκο Λαμπαστίδα Οτσόα 12 ενάντια στους αυτόνομους δήμους.

Το 1999 συμμετείχε στην οργάνωση και το συντονισμό της ιθαγενικής ζαπατιστικής αποστολής των τσοτσίλες η οποία συμμετείχε στην εθνική διαβούλευση, όταν 5 χιλιάδες ζαπατίστας (2.500 γυναίκες και 2.500 άντρες) κάλυψαν όλες τις πολιτείες της Μεξικανικής Δημοκρατίας.

Το 2001, μετά την προδοσία από ολόκληρη τη μεξικανική πολιτική τάξη των λεγόμενων «Συμφωνιών του Σαν Αντρές» (όταν το PRI  13, το PAN  14 και το PRD  15 συμμάχησαν για να κλείσουν την πόρτα στη συνταγματική αναγνώριση των δικαιωμάτων και της κουλτούρας των αυτόχθονων λαών του Μεξικού), συνέχισε να πορεύεται στις περιοχές των τσοτσίλες των Υψιπέδων της Τσιάπας, μιλώντας και ακούγοντας. Όμως τότε, στο τέλος, και αφού είχε ακούσει τους άλλους, έλεγε: «Πρέπει να αντισταθούμε».

Ο Μοϊσές είχε γεννηθεί στις 2 Απριλίου του 1956, στο Οβεντίκ.

Χωρίς να το έχει προτείνει ο ίδιος και, κυρίως, χωρίς να έχει κερδίσει το παραμικρό από αυτό, έγινε ένας από τους πλέον σεβαστούς ιθαγενείς διοικητές στον EZLN.

Μόλις λίγες μέρες πριν από το θάνατό του, τον είδα σε μια συνέλευση της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής – Γενικής Διοίκησης του EZLN, στην οποία αναλύαμε την κατάσταση σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο και συζητούσαμε και αποφασίζαμε τα βήματα που θα ακολουθήσουμε.

Εξηγούσαμε ότι μια νέα γενιά ζαπατίστας ερχόταν στις θέσεις διοίκησης, νέοι και νέες που γεννήθηκαν μετά την εξέγερση, εκπαιδεύτηκαν στην αντίσταση, μορφώθηκαν στα αυτόνομα σχολεία και έφτασαν να γίνουν μέλη στα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης.

Συζητούσαμε και συμφωνήσαμε για τον τρόπο με τον οποίο θα τους στηρίξουμε στις δουλειές που έχουν αναλάβει, τον τρόπο με τον οποίο θα τους συνοδεύσουμε. Πώς θα χτίσουμε τη γέφυρα της ιστορίας ανάμεσα στους βετεράνους ζαπατίστας και σ’ αυτούς. Πώς κληρονομούμε από τους νεκρούς μας δεσμεύσεις, μνήμη, το καθήκον να συνεχίσουμε, να μην αποθαρρυνθούμε, να μην ξεπουληθούμε, να μην ενδώσουμε, να μην παραδοθούμε.

Δεν υπήρχε νοσταλγία σε κανέναν από τους διοικητές και τις διοικήτριές μου.

Δεν υπήρχε νοσταλγία ούτε για τις μέρες και τις νύχτες που, σιωπηλά, έφτιαχναν τη δύναμη αυτού που θα γινόταν παγκόσμια γνωστός ως «Ζαπατιστιστός Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση».

Ούτε για τις μέρες που ο λόγος μας ακουγόταν σε πολλές γωνιές του πλανήτη.

Δεν υπήρχαν γέλια, αυτό είναι βέβαιο. Μόνο πρόσωπα σοβαρά, που αγωνιούσαν να βρουν μαζί τον κοινό δρόμο.

Υπήρχε, είναι αλήθεια, αυτό που ο Δον Τομάς Σεγκόβια αποκάλεσε κάποια στιγμή «νοσταλγία για το μέλλον».

«Πρέπει να αφηγηθούμε την ιστορία», είπε ο διοικητής Μοϊσές, κλείνοντας τη συνέλευση. Και έφυγε ο κομαντάντε για τη δουλειά του στο Οβεντίκ.

Εκείνο το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 2011, έφυγε από το σπίτι του λέγοντας «επιστρέφω αργότερα», και πήγε στη δουλειά του για να συλλέξει από τη γη την τροφή και το αύριο.

Πονάνε τα χέρια μου γράφοντας για εκείνον, Δον Λουίς.

Όχι μόνο επειδή ήμασταν μαζί από την αρχή της εξέγερσης και αργότερα σε μέρες φωτεινές και αυγές κρύες.

Αλλά κυρίως, γιατί χαράσσοντας αυτές τις σύντομες γραμμές της ιστορίας του, συνειδητοποιώ ότι μιλώ για την ιστορία κάθε αρχηγού μου, άντρα και γυναίκας, αυτής της συλλογικότητας από σκιές που μας δείχνουν την πορεία, το δρόμο, το βήμα.

Αυτών που μας δίνουν ταυτότητα και κληρονομιά.

Ίσως οι  κολέτος 16 ψιθυριστές και το λοιπό ζωικό βασίλειο δεν ενδιαφέρονται για το θάνατο του κομαντάντε Μοϊσές, αφού δεν ήταν παρά μία ακόμη σκιά ανάμεσα στις χιλιάδες των ζαπατίστας.

Αλλά σε μας αφήνει ένα χρέος πολύ μεγάλο, τόσο μεγάλο όσο είναι το νόημα των λέξεων με τις οποίες με αποχαιρέτησε σε εκείνη τη συνέλευση, χαμογελώντας:

«Ο αγώνας δεν τελειώνει», είπε παίρνοντας το μικρό του σακίδιο.

IV. Ένας θάνατος, μια ζωή.

Μπορεί να αναρωτιέστε τι είναι αυτό που κάνει τα λόγια μου να στήνουν αυτή την περίπλοκη και πολλαπλή γέφυρα ανάμεσα στον Δον Τομάς Σεγκόβια και τον κομαντάντε Μοϊσές, ανάμεσα στον κριτικό διανοούμενο και τον ιθαγενή ανώτερο διοικητή ζαπατίστα.

Θα μπορούσατε να σκεφτείτε πως είναι ο θάνατός του, οι θάνατοί τους, αυτοί που, καθώς τους ονομάζουμε, τους φέρνουμε ξανά ανάμεσά μας, γιατί ήταν, και είναι, τόσο ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί.

Όμως όχι, είναι οι ζωές τους που ταιριάζουν στην περίσταση, ή την υπόθεση, ανάλογα.

Γιατί οι απουσίες τους δεν μας οδηγούν σε επιπόλαιες εκδηλώσεις σεβασμού ή στείρα αγάλματα.

Γιατί μας αφήνουν μια εκκρεμότητα, ένα καθήκον, μια κληρονομιά.

Γιατί απέναντι στις τάσεις του συρμού (μιντιακές, εκλογικές, πολιτικές, πνευματικές), υπάρχουν κάποιοι που δηλώνουν ότι δεν παραδίνονται, δεν ξεπουλιούνται, δεν ενδίδουν.

Και το κάνουν με μια λέξη που προφέρεται αληθινά μόνο όταν τη βιώνεις: «Αντίσταση».

Εκεί επάνω ο θάνατος εξορκίζεται με εκδηλώσεις τιμής, μερικές φορές μνημεία, ονόματα δρόμων, μουσείων ή φεστιβάλ, βραβεία με τα οποία η Εξουσία γιορτάζει την υποταγή, ένα όνομα με χρυσά γράμματα σε κάποιον υπό κατεδάφιση τοίχο.

Έτσι επιβεβαιώνεται αυτός ο θάνατος. Τιμές, ευαίσθητα λόγια και η σελίδα γυρίζει παρακάτω.

Αλλά…

Λέει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο ότι κανείς δε φεύγει για πάντα όταν υπάρχει κάποιος που τον ονομάζει.

Και έλεγε ο γερο-Αντόνιο ότι η ζωή είναι ένα μακρύ και περίπλοκο παζλ που μπορεί να συμπληρωθεί μόνο αν οι κληρονόμοι ονομάσουν τον νεκρό.

Και ο Ελίας Κοντρέρας λέει ότι ο θάνατος πρέπει να διατηρεί το μέγεθός του, και αυτό γίνεται μόνο όταν στέκει δίπλα σε μια ζωή. Και προσθέτει πως όταν χάνεται ένα κομμάτι της συλλογικής καρδιάς που είμαστε, πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτός ο θάνατος ήταν και είναι μια ζωή.

Αυτά.

Ονομάζοντας τον Μοϊσές και τον Δον Τομάς, τους φέρνουμε ξανά πίσω, συμπληρώνουμε το παζλ της αγωνιστικής ζωής τους και επαναβεβαιώνουμε ότι, εδώ κάτω, ένας θάνατος είναι κυρίως μια ζωή.

V. Εις το επανιδείν

Δον Λουίς:

Πιστεύω πως με αυτή την επιστολή βάζουμε τέλος στη συμμετοχή μας σε αυτή τη χρήσιμη (για μας) ανταλλαγή ιδεών. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Η σχέση ανάμεσα στα παράθυρα και τις πόρτες που άνοιξαν με το πηγαινέλα των δικών σας και των δικών μας ιδεών είναι κάτι που θα διαμορφωθεί, όπως όλα εδώ, σε γεωγραφίες και ημερολόγια που μένει να οριστούν.

Ευχαριστούμε από καρδιάς τη συνοδεία από τις πένες των Μάρκος Ρόιτμαν, Κάρλος Αγκίρε Ρόχας, Ραούλ Σιμπέτσι, Αρτούρο Ανγκιάνο, Γκουστάβο Εστέβα και Σέρχιο Ροντρίγκες Λασκάνο, καθώς και το περιοδικό Ρεμπελδία, ως οικοδεσπότη.

Με αυτά τα κείμενα, ούτε αυτοί ούτε εσείς ούτε εμείς αναζητούμε ψήφους, οπαδούς, πιστούς.

Αναζητούμε (και πιστεύω ότι βρήκαμε) κριτικά, άγρυπνα και ανοιχτά μυαλά.

Τώρα επάνω θα συνεχιστεί ο ορυμαγδός, η σχιζοφρένεια, ο φανατισμός, η αδιαλλαξία, οι υποχωρήσεις  που μεταμφιέζονται σε πολιτική τακτική.

Έπειτα θα ακολουθήσουν τα παρεπόμενα του μεθυσιού: η παράδοση, ο κυνισμός, η ήττα.

Κάτω συνεχίζεται η σιωπή και η αντίσταση.

Πάντα η αντίσταση…

Δον Λουίς. Υγεία και μακάρι να είναι ζωές αυτά που μας κληροδοτούν οι θάνατοι.

 

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος

Μεξικό, Οκτώβρης – Νοέμβρης του 2011.

 

1. Πρόκειται για τον υπουργό Εσωτερικών, Φρανσίσκο Μπλέικ, που σκοτώθηκε σε δυστύχημα από πτώση ελικοπτέρου.

2. Ο υποψήφιος της αριστερής συμμαχίας για την προεδρία του Μεξικού στις εκλογές του 2012 (Δημοκρατικό Επαναστατικό Κόμμα, Κόμμα της Εργασίας και Κίνημα Πολιτών, PRD, PT, MC), Λόπες Ομπραδόρ, αφού κατήγγειλε τη «μαφία στην εξουσία», στη συνέχεια κάλεσε σε μια «δημοκρατία της αγάπης», ως απάντηση στη βία και την οικονομική εξαθλίωση της χώρας.

3. Δήλωση του υπουργού Οικονομικών Ερνέστο Κορντέρο, υποψήφιου του Κόμματος Εθνικής Δράσης (PAN) για την προεδρία του Μεξικού.

4. Αναφέρεται στην επίσης υποψήφια του Κόμματος Εθνικής Δράσης για την προεδρία του Μεξικού και πρώην υπουργό Παιδείας, Βάσκες Μότα, η οποία είχε κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Θεέ μου, κάνε με χήρα». Η δεύτερη φράση σε εισαγωγικά αναφέρεται στην Λουπίτα ντ’ Αλέσιο, τραγουδίστρια και ηθοποιό σε μεξικανικές σαπουνόπερες, γνωστή με το υποκοριστικό «η κοιμώμενη λέαινα», την οποία «καλεί» η Βάσκες Μότα να την μετατρέψει σε «λέαινα» απέναντι στον συνυποψήφιό της Ερνέστο Κορντέρο (κορντέρο στα ισπανικά σημαίνει πρόβατο).

5. Η ομάδα Σαν Άνχελ συγκροτήθηκε από «προσωπικότητες» διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων το 1994 με στόχο υποτίθεται να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών. Η ομάδα Ελ Γιούνκε είναι μυστική οργάνωση της καθολικής ακροδεξιάς που ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’50 με στόχο να καταλάβει ένοπλα την εξουσία και βαρύνεται με δολοφονίες, βασανιστήρια, βομβιστικές επιθέσεις. Στις προεδρικές εκλογές του 2000 ουσιαστικά ανήλθε στην εξουσία μέσω του Κόμματος Εθνικής Δράσης, του οποίου αξιωματούχοι είναι μέλη της.

6. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία μέσων μαζικής ενημέρωσης της Λατινικής Αμερικής.

7. Συγγραφέας και δημοσιογράφος της δεξιάς που προσπαθεί να βελτιώσει το προφίλ του Πένια Νιέτο, ο οποίος, ανάμεσα στα άλλα, στο Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου τον μοναδικό τίτλο που μπόρεσε να κατονομάσει ήταν αυτός της Βίβλου.

8. Κυβέρνησε ως δικτάτορας το Μεξικό από το 1876 ως το 1911. Ανατράπηκε από τη μεξικανική επανάσταση.

9. Πρόεδρος του Μεξικού την περίοδο 1994-2000. Υποστηρίχθηκε από το PRI.

10. Υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Σεντίγιο. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση αμέσως μετά τη σφαγή της Ακτεάλ, υπό το βάρος των κατηγοριών για ηθική αυτουργία.

11. Κυβερνήτης της Τσιάπας την ίδια περίοδο. Εξαναγκάστηκε και αυτός σε παραίτηση μετά τη σφαγή της Ακτεάλ.

12. Υπουργός Εσωτερικών και κυβερνήτης της Τσιάπας (Ιανουάριος 1998-Δεκέμβριος 2000) αντίστοιχα. Ο δεύτερος διαγράφτηκε από το PRΙ το 2006 εξαιτίας της στήριξης που πρόσφερε στον υποψήφιο του αντίπαλου αριστερού κόμματος PRD και νυν κυβερνήτη της Τσιάπας, Χουάν Σαμπίνες.

13. Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα. Κεντρώο κόμμα το οποίο κυβέρνησε το Μεξικό για πάνω από 70 χρόνια.

14. Κόμμα Εθνικής Δράσης, το οποίο ανήκει στη μεξικανική δεξιά. Κυβερνά το Μεξικό από το 2000.

15. Κόμμα Δημοκρατικής Επανάστασης, το οποίο ανήκει στην αριστερά.

16. Οι «αυθεντικοί» κάτοικοι της πόλης του Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας που ανήκουν κυρίως στην ανώτερη τάξη των μεγαλοκτηματιών και εμπόρων.

 

αλληλέγγυες/οι από α/α και ελευθεριακό χώρο

πηγή: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1364243

Ζαπατίστας: 18 χρόνια εξέγερσης και αντίστασης

Της MARCELA SALAS CASSANI

 

Εκατοντάδες ακτιβιστές και πανεπιστημιακοί από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στο Διεθνές Σεμινάριο “Πλανήτης Γη: Αντι-συστημικά Κινήματα” για να συζητήσουν τη σημασία της εξέγερσης των Ζαπατίστας, το 1994, στη 18η επέτειό της. Στο πλαίσιο των λαϊκών εξεγέρσεων που έχουν ξεσπάσει αυτό το χρόνο σε όλη την υδρόγειο, το σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε από τις 30 Δεκεμβρίου μέχρι τις 2 Ιανουαρίου στο San Cristobal de las Casas, στην Chiapas, κατέληξε στο συμπέρασμα, μαζί με τον πορτογάλο κοινωνιολόγο Boaventura de Sousa Santos, ότι φαίνεται εκ των υστέρων ότι η επιρροή των Ζαπατίστας έχει γίνει τόσο ισχυρή ώστε «κανείς δεν μπορεί να δει την αριστερά ή τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, χωρίς αυτό το σημείο αναφοράς».

 

Ο De Sousa Santos δήλωσε ότι η εκρηκτική εμφάνιση του Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN) στη σκηνή, την 1 Γενάρη του 1994, ήταν η πρώτη σημαντική στιγμή της παγκόσμιας αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό. Η εξέγερση έκανε ορατούς τους αυτόχθονες αγώνες που αναπτύσσονταν από τη δεκαετία του ’80 στη Λατινική Αμερική και σύντομα έγινε προάγγελος και άλλων κινημάτων.

 

«Μας δίδαξαν έναν άλλο τρόπο θεώρησης του κόσμου. Διέρρηξαν τη μαρξιστική ορθοδοξία, αναπτύσσοντας έναν νέο λόγο, μια νέα σημειολογία και νέες ιδέες. Μας δίδαξαν μια νέα οργανωτική λογική που είχε θεμελιώδη επίδραση σε ολόκληρο τον κόσμο», δήλωσε ο De Sousa Santos σε μια συνέντευξη.

 

Ο Paulina Fernandez, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο UNAM, ο οποίος ακολούθησε το κίνημα των Ζαπατίστας από την έναρξή του, μίλησε για την υπεροχή των Ζαπατίστας. «Δεν είναι ακόμα δυνατό να δούμε καθαρά το μέγεθος της σημασίας της εξέγερσης των Ζαπατίστας. Παρακολουθώ τις ειδήσεις στο διαδίκτυο καθημερινά και ο EZLN παρατίθεται συνέχεια για τον ένα ή τον άλλο λόγο – είναι μια μόνιμη αναφορά».

 

«Παρά τις προσπάθειες φίμωσης και απόκρυψης, περιθωριοποίησης και απομόνωσης του κινήματος πάνω στα βουνά, και χωρίς πληροφορίες από τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το τι κάνουν, οι Ζαπατίστας οικοδομούν μια πραγματική εναλλακτική διαδικασία σε καθημερινή βάση. Είναι η απόδειξη ότι η χώρα αυτή μπορεί να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο, όταν οι άνθρωποί της έχουν δεσμευτεί και δρουν χωρίς την παρέμβαση των νόμων, των θεσμών, των κομμάτων, των πολιτικών, και των πρακτικών αυτών των επίσημων φορέων που είναι ένοχοι για τη διαφθορά αυτής της χώρας», πρόσθεσε ο Fernandez.

 

Οι εκπρόσωποι των αυτοχθόνων λαών συμφώνησαν ότι «από όλες τις διαδικασίες που έχουμε βιώσει ως αυτόχθονοι, οι Ζαπατίστας έχουν πολύ σημαντικό ρόλο. Πριν, οι αυτόχθονες αγώνες ήταν μεμονωμένοι και δεν συνδέονταν, αλλά από το 1994 αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι υποφέραμε από κοινά προβλήματα και αρχίσαμε να αλληλεπιδρούμε και να αναπτύσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, όχι μόνο στο Μεξικό αλλά και σε όλο τον κόσμο».

 

Ο Campanur σημείωσε: «Παρά το γεγονός ότι οι λέξεις ”αξιοπρέπεια”, ”ελευθερία” και ”δικαιοσύνη” υπήρχαν ήδη, ήταν οι Ζαπατίστας, αδελφοί και αδελφές, που το 1994 μας δίδαξαν να τις χρησιμοποιούμε σε κάθε έναν από τους αγώνες μας».

 

Ο Javier Sicilia, ποιητής και επικεφαλής του Κινήματος για Ειρήνη με Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια, δήλωσε σε μια συνέντευξη ότι «τα τελευταία 18 χρόνια είναι θεμελιώδη αφού οι Ζαπατίστας, αποκαλύπτοντας την άρνηση των ιθαγενών που συνεχίζεται εδώ και αιώνες, αποκάλυψαν, επίσης, την ανικανότητα του κράτους και του νεοφιλελεύθερου συστήματος, και έδωσαν νέο περιεχόμενο και νέες δυνατότητες όχι μόνο στο έθνος αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο».

 

Τα νέα κινήματα και οι Ζαπατίστας

 

Πολλοί συμμετέχοντες συνέδεσαν το κίνημα των Ζαπατίστας με τα νέα κινήματα στην Ισπανία, την Ελλάδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη και αλλού. Ο γάλλος ιστορικός Jerome Baschet δήλωσε: «Η λογική του καπιταλισμού μάς κάνει να χάσουμε τον έλεγχο της ζωής μας, και είναι καιρός να ανακτήσουμε τον έλεγχο αυτό. Το παγκόσμιο κίνημα έχει ανακύψει ως σταυροδρόμι όλων των αγώνων: των αγώνων ενάντια στη λεηλασία των υλικών αγαθών, της γης, των τρόπων ζωής, της ικανότητας να αποφασίζουμε. Είναι ένα κίνημα που καλεί τον καθένα που αισθάνεται στερημένος». Πρόσθεσε ότι οι τελευταίες εξεγέρσεις «αντικατοπτρίζουν μια γενική αίσθηση αδικίας και τη δυνατότητα μιας συλλογικής αφύπνισης να εντείνει τις αντιδράσεις απόρριψης που έχουμε δει μέχρι τώρα».

 

Η φεμινίστρια ανθρωπολόγος Mercedes Olivera παρατήρησε ότι οι Ζαπατιστικές κοινότητες έχουν αναπτυχθεί έξω από το μερκαντιλιστική λογική, και μπορούν να είναι ένα βιώσιμο σημείο εκκίνησης για «να τολμήσουν οι άνδρες και οι γυναίκες να γνωρίσουν τη δομή ενός άλλου πολιτισμού που βασίζεται στην αλληλεγγύη και όχι στην εκμετάλλευση, να προσπαθήσουν να αναδημιουργήσουν το ανθρώπινο νόημα της ύπαρξης, να ανακτήσουν τη ζωτική σημασία της γης και τη βιωσιμότητα της παραγωγής για την κατανάλωση, να είναι σε θέση να εφαρμόσουν νέες μορφές χρήσης και φροντίδας για τους φυσικούς πόρους, και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αλλάξουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τις στρατηγικές μας προς την οικοδόμηση ενός νέου παραδείγματος της ανάπτυξης και να επιχειρήσουμε μια πολιτιστική διαδικασία βασισμένη στη ζωή και όχι στην καταστροφή, όπως κάνουν οι Ζαπατίστας στην αυτονομία τους».

 

Στο κίνημα Occupy Wall Street, στις Ηνωμένες Πολιτείες, που έχει εξαπλωθεί σε πόλεις σε όλη τη χώρα και στον υπόλοιπο κόσμο, «υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν επηρεαστεί έντονα από τον αγώνα των Ζαπατίστας», λέει η Marlina από το Movimiento por la Justicia en el Barrio (Κίνημα για τη Δικαιοσύνη στο Barrio), μια συλλογικότητα λατίνων που είναι ενταγμένη στο πλαίσιο της Άλλης Καμπάνιας στη Νέα Υόρκη και στο κίνημα Occupy Wall Street. Η Marlina υποστηρίζει ότι «αυτό που πολλοί άνθρωποι του κινήματος Occupy προσπαθούμε να κάνουμε είναι να σπάσει η σχέση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την ανθρωπότητα», σημειώνοντας ότι οι Ζαπατίστας έχουν παράσχει σαφή και εμπνευσμένα μηνύματα για τους ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Η αντίσταση των Ζαπατίστας μάς ενθαρρύνει να συνεχίσουμε την πάλη για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού κόσμου», κατέληξε.

 

Η Marlina αφηγήθηκε ότι «γυναίκες από το κίνημα ήρθαν ένα βράδυ στην Liberty Plaza και αντί να μιλήσουν για τις οικονομικές πολιτικές και τους πολιτικούς αγώνες, μίλησαν για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, μητέρα και μιγάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μίλησαν για τις οικογένειές τους και την αξιοπρέπειά τους, και έκλαψα κατά τη διάρκεια της ομιλίας, επειδή για μένα η συζήτηση για το ”δικαίωμα στη ζωή” ή την ”καλή διαβίωση” ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από τις φανταχτερές συζητήσεις για την οικονομική πολιτική. Και πιστεύω ότι η δύναμη του Κινήματος για τη Δικαιοσύνη στο Barrio είναι να μιλάμε για την αλήθεια της ανθρώπινης εμπειρίας και την αλήθεια της καταστροφής της Γης, και αυτός είναι ένας λόγος που δεν μπορεί απαραίτητα να εννοηθεί με καπιταλιστικούς όρους».

 

Η Daniela Carrasco συμμετείχε στο σεμινάριο παρουσίασης ενός από τα πιο σημαντικά κινήματα του 2011: το φοιτητικό κίνημα της Χιλής. Η χιλιανή φοιτήτρια από την κολλεκτίβα Tendencia Estudiantil Revolucionaria, συλλογίστηκε τις επιδράσεις των Ζαπατίστας στο σπουδαστικό κίνημα της Λατινικής Αμερικής.

 

«Το μεγάλο παράδειγμα που έχουμε πάρει από το κίνημα των Ζαπατίστας είναι η συνέλευση ως μορφή οργάνωσης. Για πολλά χρόνια, το κίνημα της Χιλής ήταν πολύ γραφειοκρατικό και πρωσοποκεντρικό, καθώς ήταν εστιασμένο σε ορισμένους προέδρους που κατέληξαν να διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση και συχνά πρόδιδαν το κίνημα. Φέτος αυτή η λογική έσπασε, η δεξιά που αποτελούνταν από μέρος της Συνομοσπονδίας Φοιτητών εκδιώχθηκε, και η συνέλευση υιοθετήθηκε ως μέθοδος επικύρωσης όλων των αποφάσεων που παίρνουμε. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου ψηφίζουμε ακόμη και για το αν θα κάνουμε ένα οδόφραγμα -ναι ή όχι- στη συνέλευση, και αυτό είναι πολύ ικανοποιητικό. Όλα τα μέλη μας ψηφίζουν με ανάταση των χεριών, γνωρίζοντας ότι συμμετέχουν, και δεν είναι απλώς θεατές, σε μια πράξη εκ νέου ανάληψης του αγώνα στους δρόμους».

 

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα, λεγόταν ότι οι φοιτητές δεν συμμετέχουν, ότι δεν έχουν πολιτική κατάρτιση, ότι δεν είχαν εμπλακεί σχεδόν σε τίποτα, ότι δεν τους ένοιαζε τι συνέβενε στην κοινωνία. Αλλά αυτή τη χρονιά -οι συμμετέχοντες στο σεμινάριο συμφώνησαν- έχει φανεί το αντίθετο στη Λατινική Αμερική, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αραβικές χώρες και στην Ευρώπη, όπου οι νέοι, ασθενείς ενός συστήματος που παράγει ανισότητα, φτώχεια, ανεργία και απόγνωση, αναρωτιούνται τι συμβαίνει και προχωρούν πέρα από τη διαμαρτυρία». «Χτίσαμε ένα χιλιανό κίνημα που επεκτείνεται σε μια ”σπουδαστική άνοιξη” στην Κολομβία, στην Κόστα Ρίκα, στο Μεξικό…».

 

Ο Carlos Marentes, από την Ένωση Συνοριακών Γεωργικών Εργατών (Unión de Trabajadores Agrícolas Fronterizos) του Ελ Πάσο, στο Τέξας, είπε ότι «η επιρροή των Ζαπατίστας συνεχίζει να διευρύνεται μεταξύ μας, ειδικά γύρω από την ανάγκη του να οργανωθούμε από τα κάτω μαζί με άλλα κινήματα και τη σημασία της προαγωγής μιας εναλλακτικής λύσης απέναντι στο βιομηχανικό μοντέλο της γεωργίας που απειλεί τον πλανήτη μας».

 

Αυτό που φαινόταν μια “μεταμοντέρνα εξέγερση ιθαγενών”…

 

Ο Fernanda Navarro, καθηγητής φιλοσοφίας που έχει ακολουθήσει το κίνημα των Ζαπατίστας από το 1994, μίλησε στο απογευματινό πάνελ, την τελευταία ημέρα του σεμιναρίου. Είπε ότι οι κύριες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Ζαπατίστας «είναι να συνεχίσουν να οικοδομούν την αυτονομία, ενισχυόμενοι οι ίδιοι και αποδεικνύοντας ότι οι κακές κυβερνήσεις, η διαφθορά και η βία δεν μπορούν να ξεριζώσουν τους σπόρους που έχουν φυτευτεί και αναπτύσσονται στα βουνά της Τσιάπας».

 

Το κίνημα των Ζαπατίστας «ήταν ένα εντελώς νέο πολιτικό φαινόμενο που έσπασε το καλούπι και γι’ αυτό έχει γίνει σημείο αναφοράς για πολλά κινήματα για την κοινωνική δικαιοσύνη, για τις γυναίκες, τους μικρούς αγρότες, τους εργαζόμενους, άτομα που ζουν στο περιθώριο, λόγω των καινοτόμων τρόπων τους που ήρθαν σε ρήξη με τον κλασικό μαρξισμό», είπε η καθηγήτρια και ερευνήτρια σε θέματα ισότητας των φύλων Sylvia Marcos.

 

Η Julieta Paredes, από τη βολιβιανή οργάνωση Γυναίκες Δημιουργώντας Κοινότητα (Women Creating Community), καταδίκασε τον τρόπο με τον οποίο τα κοινωνικά κινήματα συνήθως βλέπουν τις γυναίκες ως «απλώς έναν άλλον τομέα» και τα ζητήματα των γυναικών «ως ένα από τα πολλά θέματα της αριστεράς».

 

«Αλλά οι γυναίκες είναι το ήμισυ όλων των τομέων και τα μισά από όλα τα θέματα, και η φεμινιστική κοινότητα -μια αναλυτική κατηγορία που αντιπροσωπεύει το κίνημα στο οποίο παίρνουν μέρος- τοποθετεί την πατριαρχία ως ένα σύστημα που συνδέει όλες τις μορφές καταπίεσης, που ιστορικά βασίζονται στην καταπίεση των γυναικών. Με αυτή την έννοια, μέσω της ήττας της πατριαρχίας, «η κοινότητα μπορεί να συμπεριλάβει ολόκληρο το κοινωνικό σώμα που είναι σε θέση να οικοδομήσει σχέσεις ελευθερίας».

 

Ο Pablo Gonzalez Casanova, εξέχουσα πνευματική μορφή του Μεξικού, δεν μπόρεσε να παρευρεθεί, αλλά έστειλε ένα μήνυμα στο σεμινάριο δηλώνοντας: «Απλά σκεφτείτε την τεράστια κινητοποίηση των Indignados και του κινήματος Occupy που αγωνίζονται για έναν άλλον πιθανό κόσμο… Δεν έχει υπάρξει ποτέ μια κινητοποίηση τέτοιου μεγέθους, και η κινητοποίηση ξεκίνησε στις ζούγκλες της Τσιάπας, με τις αρχές της συμπερίληψης και του διαλόγου». Ο Gonzalez Casanova πρόσθεσε ότι «όλο και περισσότεροι, σε όλο τον κόσμο, άνθρωποι αγωνίζονται για αυτό που το 1994 φαινόταν μόνο ”μια μεταμοντέρνα εξέγερση ιθαγενών”».

 

Η Marcela Salas Cassani γράφει για το Desinformemonos.org, ένα «πρότζεκτ αυτόνομης, παγκόσμιας επικοινωνίας», που καλύπτει λαϊκά κινήματα σε όλο τον κόσμο, τις ιδέες και τις επιδιώξεις τους.

Μετάφραση: Δ. Κ.

Πηγή: εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

http://efimeridadrasi.blogspot.com

πηγή:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1372846

ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2012

ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ: "Η καλύτερη αλληλεγγύη για μας είναι καθένας να επινοήσει το δικό του
τρόπο αγώνα στον τόπο του, στη γειτονιά του, στην πόλη του, στη χώρα του"
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ2012

Αν ο κόσμος δεν έχει χώρο για μας τότε άλλο κόσμο να κάνουμε. Χωρίς άλλα εργαλεία
από την οργή, χωρίς άλλα υλικά από την αξιοπρέπειά μας.

Τα έσοδα από την πώληση του ημερολογίου θα δοθούν για την ενίσχυση του
EZLN(Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός).

Το ημερολόγιο μπορείτε να το βρείτε στον Συνεταιρισμό “ο Σπόρος” (Σπύρου Τρικούπη 21
- Εξάρχεια), στο καφενείο -κολεκτίβα εργασίας το ΠΑΓΚΑΚΙ (Γ. Ολυμπίου 17 - Κουκάκι)
και σε κεντρικά βιβλιοπωλεία και περίπτερα

Επικοινωνία: 210.75.22.248 και 210.95.89.022. E-mail: e.alana@gmail.com

Ενημέρωση-Συζήτηση για τους Ζαπατίστας

 

Σάββατο 17 Δεκέμβρη 2011

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Αυτονομία και αντίσταση η απάντηση των Ζαπατίστας στον πόλεμο και το θάνατο
που σκορπάει η εξουσία στο Μεξικό

8μμ κατάληψη Villa Amalias, Αχαρνών και Χέυδεν

αλληλέγγυες/οι από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό,
ελευθεριακό χώρο

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

Εδώ και 17 χρόνια οι ιθαγενείς Ζαπατίστας του Νοτιανατολικού Μεξικό αποδεικνύουν στην πράξη πως μία κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει ισότιμα, αλληλέγγυα και με σεβασμό στη φύση, χωρίς συγκεντρωτικές δομές, ιεραρχίες, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Εξεγερμένοι ενάντια στην καταπίεση και τον ρατσισμό που υφίσταντο από το Μεξικανικό κράτος και το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο σύστημα, οικοδομούν την καθημερινότητα τους σύμφωνα με τις δικές τους αξίες, αυτοοργανωμένα και χωρίς να πτοούνται από την καταστολή και τις προσπάθειες εξαγοράς τους. Χτίζουν τις δικές τους δομές την Άλλη υγεία, την Άλλη εκπαίδευση, την Άλλη παραγωγή, την Άλλη δικαιοσύνη, το δικό τους σύστημα διακυβέρνησης, χωρίς να έχουν έτοιμη τη λύση-συνταγή, αλλά πάντα «προχωρώντας ρωτώντας» και επιδιώκοντας τη σύνδεση με κοινωνικά κινήματα και αγωνιζόμενους/ες στο Μεξικό και στον κόσμο σε μία απελευθερωτική προοπτική για την κοινωνία.

Όλα αυτά τα χρόνια οι Ζαπατίστας βρίσκονται αντιμέτωποι με την καταστολή από την αστυνομία, τον στρατό και παραστρατιωτικές οργανώσεις καθώς και με την συκοφάντηση από τα ΜΜΕ. Εκδιώξεις κοινοτήτων, εμπρησμοί σπιτιών, συλλήψεις και δολοφονίες είναι η απάντηση του Μεξικανικού κράτους στην εξέγερση και στο χτίσιμο της αυτονομίας. Όλα αυτά τα χρόνια αγωνιζόμενοι άνθρωποι και συλλογικότητες στο Μεξικό και στον υπόλοιπο κόσμο στέκονται αλληλέγγυοι στον Ζαπατιστικό αγώνα νιώθοντας πως συμμετέχουν σε έναν κοινό αγώνα. Παράλληλα, συγκεκριμένες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Μέξικο και διεθνώς συμβάλλουν και αυτές με τον τρόπο τους στην αποτροπή της περαιτέρω κλιμάκωσης της καταστολής.

Το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Fray Bartolome de Las Casas (FRAYBA)

Η οργάνωση Frayba ιδρύθηκε το 1989 και αποσκοπεί στην υπεράσπιση και προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ιθαγενικές κοινότητες στην Τσιάπας στο Μεξικό με βάση το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Έχοντας ως στόχο να σταθεί δίπλα στον αγώνα των ιθαγενικών κοινοτήτων στην Τσιάπας η Frayba παρακολουθεί, καταγράφει, καταδικάζει και κάνει δικαστικές προσφυγές για καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσιάπας οι οποίες αφορούν δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς, επιθέσεις – βίαιες εκδιώξεις ιθαγενών από τον ομοσπονδιακό στρατό και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, φυλακίσεις και εξαφανίσεις. Προωθεί και στηρίζει την αυτοδιάθεση και την αυτονομία των ιθαγενικών κοινοτήτων στην Τσιάπας. Καταδικάζει δημόσια και γνωστοποιεί περαιτέρω μέσω εκθέσεων τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι οποίες συγκαλύπτονται είτε παραποιούνται από το μεξικανικό κράτος και τα MME.

Για την ιστορία, μετά την ένοπλη εξέγερση του EZLN την 1η Ιανουαρίου του 1994 ακολούθησαν από την πλευρά του μεξικανικού στρατού δολοφονίες, βιασμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια. Η Frayba έκανε τότε κάλεσμα σε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων να αποστείλουν στις περιοχές παρατηρητές και να καταδικάσουν τις ενέργειες από την πλευρά του μεξικανικού κράτους. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1995 ο μεξικανικός ομοσπονδιακός στρατός εισέβαλλε στους δήμους Ocosingo, Las Margaritas και Altamirano το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα, μετά από αιματηρές συγκρούσεις, την βίαιη εκτόπιση των ιθαγενών προς τα βουνά. Οι ιθαγενικές κοινότητες απευθύνθηκαν στη Frayba για στήριξη του αγώνα τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο προκειμένου να γνωστοποιηθούν οι βιαιοπραγίες του μεξικανικού στρατού και να επιτευχθεί ένα ασφαλέστερο πλαίσιο επιστροφής των εκτοπισμένων ιθαγενών στις κοινότητές τους. Ακολούθησε ένα κύμα αλληλεγγύης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο το οποίο συμπεριλάμβανε μεταξύ άλλων και την αποστολή παρατηρητών στις περιοχές αυτές. Έτσι, από τη μία δημιουργήθηκε όντως ένα ασφαλέστερο πλαίσιο επιστροφής των ιθαγενών και από την άλλη μέσα από τις μαρτυρίες των τελευταίων γνωστοποιήθηκαν με περισσότερη ακρίβεια οι βιαιοπραγίες του στρατού.

Τα γεγονότα του 1995 αποτέλεσαν την απαρχή για την δημιουργία του θεσμού του παρατηρητή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος ήταν και είναι επιθυμητός από τους ίδιους τους ιθαγενείς. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να επιτευχθεί πληροφόρηση και κατ’ επέκταση συχνά και προφύλαξη των ιθαγενικών κοινοτήτων από τις επιθέσεις του ομοσπονδιακού στρατού και των παραστρατιωτικών. Από τότε μέχρι σήμερα η οργάνωση Frayba στέλνει σε συχνά διαστήματα παρατηρητές σε συνεργασία με τους Ζαπατίστας που αποτελούν τις λεγόμενες μπριγάδες-αποστολές (brigadas) παρατηρητών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Περισσότερες πληροφορίες για την Frayba τις σελίδες: www.frayba.org.mx http://chiapasdenuncia.blogspot.com

Αποστολή παρατηρητών ως πολιτική αλληλεγγύη από τη συλλογικότητα Farma

Επιθυμώντας να σταθεί αλληλέγγυα στον αγώνα των Ζαπατίστας, η συλλογικότητα Farma ξεκινά να υποστηρίζει παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ζαπατιστικές κοινότητες με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Frayba. Η καταγραφή της κατάστασης σε κοινότητες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα κρίνεται σημαντική εφόσον το μεξικανικό κράτος προσπαθεί να αποκρύψει το μέγεθος της καταστολής, και παράλληλα η παρουσία των παρατηρητών συμβάλλει στην αποτροπή επιθέσεων. Επίσης, με τη συμμετοχή σε μπριγάδα παρατηρητών δίνεται η δυνατότητα για ουσιαστική γνωριμία με τον ζαπατιστικό αγώνα και τον τρόπο οργάνωσης της αυτονομίας των κοινοτήτων, και μπορεί να συμβάλλει στην ενδυνάμωση της αλληλεγγύης και στη σύνδεση των κοινωνικών αγώνων του εδώ με το εκεί.

Η αποστολή του παρατηρητή ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσιάπας δεν είναι μία διαδικασία χωρίς κινδύνους. Γενικότερα στο Μεξικό, υπάρχει μία προσπάθεια στοχοποίησης των αλληλέγγυων από το εξωτερικό καθώς και οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων (συμπεριλαμβανομένης και της Frayba) μέσα από επιθέσεις και δημοσιεύματα σε εφημερίδες.

Η αλληλεγγύη ως γέφυρα μεταξύ των αγώνων για ελευθερία

Η συλλογικότητα Farma αντιλαμβάνεται την αποστολή παρατηρητών ως μία διαδικασία πολιτικής αλληλεγγύης με τους Ζαπατίστας και όχι μία διαδικασία φιλανθρωπίας ή ακόμα θυματοποίησης των αγωνιζόμενων. Ο αγώνας για ελευθερία και μία κοινωνία χωρίς ιεραρχίες και εκμετάλλευση είναι κοινός και διεξάγεται και εδώ σήμερα. Σε ένα οικονομικό-πολιτικό σύστημα που ολοένα και περισσότερο φαίνονται οι καταστροφικές επιπτώσεις του στους ανθρώπους και στη φύση, αυτός ο Άλλος κόσμος που χτίζεται στην Τσιάπας αποτελεί κομμάτι μίας εφικτής πρότασης για την κοινωνική οργάνωση με ελευθεριακά χαρακτηριστικά.

Όποιος/α ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σε αποστολή παρατήρησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την οργάνωση Frayba αντιλαμβανόμενος την ως μία διαδικασία αλληλεγγύης και κατανοώντας τους κινδύνους ας επικοινωνήσει στο farma@riseup.net

Υ.Γ: Προϋπόθεση που θέτει η Frayba για την συμμετοχή είναι η γνώση Ισπανικών

Συντροφικά,
Συλλογικότητα Farma

farmazapatista.espivblogs.net

Φεβρουάριος 2011

http://archives.espiv.net/index.php/Download-document/356-Paratirites-Zapatista.html

Εκδήλωση-Ενημέρωση για τους Ζαπατίστας

Με αφορμή την παρουσίαση της έκθεσης φωτογραφίας από «Chiapas Mexico», που εκτίθεται στο Αυτόνομο Στέκι Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων μέχρι της 15 Ιουλίου (μπορείτε να την δείτε κάθε Τρίτη 17:00- 21:00, Τετάρτη 15:00- 23:00 και Πέμπτη 20:00 -23:00), θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 8 Ιουλίου στις 20:30, εκδήλωση- ενημέρωση για τις εξελίξεις στο Μεξικό και το Ζαπατίστικο κίνημα, καθώς και για το ζαπατιστικό πρόγραμμα του οδοντοτεχνικού εργαστηρίου.

http://autonomosteki.espivblogs.net/