ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ FARMA: ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΦΩΤΟΒΟΛΤΑΙΚΩΝ ΣΤΟΥΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

Η συλλογικότητα Farma με χαρά ανακοινώνει πως ολοκληρώθηκε το έργο εγκατάστασης αυτόνομου συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας με φωτοβολταϊκά σε Ζαπατιστική κοινότητα. Το έργο καλύπτει τις ανάγκες σε ηλεκτρική ενέργεια φωτισμού, υπολογιστών, εκτυπωτών, ψυγείων κ.α. κάνοντας χρήση της ηλιακής ενέργειας και αποθηκεύοντας την σε συσσωρευτές. Η εγκατάσταση αποτελείται από 2.25 kW φωτοβολταϊκών πλαισίων, ρυθμιστή φόρτισης συσσωρευτών (με MPPΤ), συσσωρευτές χωρητικότητας 567 Ah στα 48 V, δύο αντιστροφείς ισχύος 3.7 kW ο κάθε ένας, συσκευή διαχείρισης και ρύθμισης του συστήματος και ηλεκτρολογικό εξοπλισμό (πίνακες, καλώδια, ασφάλειες κτλ).

Το έργο υλοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2014 από ομάδα 10 ατόμων (μελών και φίλων της συλλογικότητας) που ταξίδεψε στο Μεξικό για τρεις εβδομάδες. Ο εξοπλισμός είχε αγοραστεί πριν από το ταξίδι από προμηθευτές στο Μεξικό, το κόστος του οποίου ανερχόταν στο σύνολο των χρημάτων που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει η συλλογικότητα και εστάλη στην Τσιάπας με τη βοήθεια τοπικής οργάνωσης αλληλεγγύης και της Ζαπατιστικής κοινότητας. Η ομάδα, μετά την αγορά επιπλέον υλικών από την Πόλη του Μεξικού (πίνακες, ασφάλειες, καλώδια κτλ, ώστε να είναι πιο εύκολη η αντικατάσταση τους αν χρειαστεί), έμεινε στην κοινότητα για δύο εβδομάδες κατά τις οποίες πραγματοποιήθηκε το έργο. Το έργο συμπεριλάμβανε την τοποθέτηση των φωτοβολταϊκών πλαισίων στη στέγη του κτηρίου, την τοποθέτηση των συσσωρευτών σε προστατευτικό κουτί και τη σύνδεσή τους στο σύστημα, την εγκατάσταση του ηλεκτρολογικού εξοπλισμού και των αντιστροφέων, τη ρύθμιση του συστήματος, την ολοκλήρωση μίας τυπικής ηλεκτρολογικής εγκατάστασης στα γειτονικά κτήρια κ.α. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο εβδομάδων εκπαιδεύτηκε στη συντήρηση και λειτουργία του συστήματος ένας σύντροφος Ζαπατίστα ηλεκτρολόγος που μένει στην κοινότητα και δόθηκε έντυπο εκπαιδευτικό υλικό.

Η δημόσια ανακοίνωση του έργου έρχεται με καθυστέρηση και αυτό οφείλεται αφενός σε πιεστικές καταστάσεις που αντιμετώπισε η κοινότητα λίγους μήνες μετά την εγκατάσταση του συστήματος και αφετέρου στην πρόθεση μας να σιγουρευτούμε ότι το έργο λειτουργεί ικανοποιητικά από τεχνικής πλευράς.

Σύντομο ιστορικό του έργου

Η συλλογικότητα F.A.R.M.A. (Fight for Alternative Renewable Methods and Autonomy) δηλαδή «Αγώνας για Εναλλακτικές Ανανεώσιμες Μεθόδους και την Αυτονομία», δημιουργήθηκε το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 2006 στην Αθήνα με βασικό σκοπό τη δημιουργία μικρού έργου ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε κοινότητα των εξεγερμένων ιθαγενών Ζαπατίστας στην πολιτεία Τσιάπας στο νοτιοανατολικό Μεξικό. Οι Ζαπατίστας εδώ και 22 χρόνια αποδεικνύουν στην πράξη πως μία κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει βασιζόμενη στην αλληλεγγύη, στην αμεσοδημοκρατία στη λήψη αποφάσεων, στη συλλογικότητα στον τομέα της εργασίας και στο σεβασμό στη φύση και τον άνθρωπο. Εξεγερμένοι ενάντια στην καταπίεση, την περιθωριοποίηση και τον ρατσισμό που υφίσταντο από το Μεξικανικό κράτος και το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο σύστημα, οικοδομούν την καθημερινότητα τους σύμφωνα με τις δικές τους αξίες αυτοοργανωμένα και χωρίς να πτοούνται από την καταστολή. Χτίζουν τις δικές τους δομές όπως την Άλλη υγεία, την Άλλη εκπαίδευση, την Άλλη παραγωγή, την Άλλη δικαιοσύνη, το δικό τους σύστημα διακυβέρνησης που χαρακτηρίζεται από το «διοικούμε υπακούοντας», χωρίς να έχουν έτοιμη τη λύση-συνταγή, αλλά πάντα «προχωρώντας ρωτώντας» και επιδιώκοντας τη σύνδεση με κοινωνικά κινήματα στο Μεξικό και στον κόσμο.

Εμπνευσμένοι από τον Ζαπατιστικό αγώνα για την αυτοδιάθεση των ιθαγενικών λαών και το χτίσιμο της αυτονομίας, θελήσαμε να εκφράσουμε στην πράξη την πολιτική μας αλληλεγγύη προτείνοντας στις Ζαπατιστικές κοινότητες την πραγματοποίηση έργου ηλεκτροδότησης με βάση τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και το μοίρασμα της σχετικής τεχνογνωσίας. Δηλαδή την δυνατότητα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας σε μικρή κλίμακα από τον ήλιο, το τρεχούμενο νερό και τον άνεμο, τοπικά και με σεβασμό στην φύση, τη Μητέρα Γη. Η αποκεντρωμένη παραγωγή ενέργειας υπό συλλογική ιδιοκτησία και διαχείριση μπορεί να συμβαδίσει με το χτίσιμο της αυτονομίας και να είναι ένα από τα βήματα απεξάρτησης από καπιταλιστικές λογικές κέρδους και συσσώρευσης, συγκεντρωτικές και ιεραρχικές δομές και καταστροφικές για την φύση πρακτικές.

Τα απαραίτητα χρήματα για το έργο συγκεντρώθηκαν μέσα από εκδηλώσεις αλληλεγγύης όπως συναυλίες, πάρτι, παζάρια και συζητήσεις, χωρίς να επιδιώξουμε χορηγίες από θεσμικούς οργανισμούς. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων συγκεντρώθηκε σε μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας [1] που έλαβε χώρα το Μάιο του 2008, η οποία βασίστηκε στην ελεύθερη συνεισφορά του κόσμου που την παρακολούθησε και στους καλλιτέχνες που έπαιξαν χωρίς αμοιβή. Η συλλογικότητα είχε κάνει πρόταση για υλοποίηση μικρού υδροηλεκτρικού έργου σε Ζαπατιστικό Συμβούλιο Καλής Διακυβέρνησης της Zona Norte η οποία είχε γίνει δεκτή το 2007. Μέλη της συλλογικότητας ταξίδεψαν δύο φορές στο Μεξικό για να οργανώσουν το έργο (έγιναν υδρολογικές μετρήσεις σε δύο ποτάμια, εκτίμηση των ηλεκτρικών καταναλώσεων, σύντομες εκπαιδεύσεις με θέμα τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κ.α.). Στη συνέχεια όμως οι Ζαπατίστας αποφάσισαν να μην υλοποιηθεί το έργο για δικούς τους λόγους. Μετά από μία μεταβατική περίοδο για τη συλλογικότητα, η Farma απευθύνθηκε σε άλλο Ζαπατιστικό Συμβούλιο Καλής Διακυβέρνησης κάνοντας γενικότερη πρόταση για επιλογή από διάφορες μορφές ανανεώσιμων πηγών: μικρό υδροηλεκτρικό, μικρή ανεμογεννήτρια και φωτοβολταϊκά. Το Ζαπατιστικό Συμβούλιο συμφώνησε με την πρόταση και επέλεξε την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών. Η υλοποίηση του έργου είχε προγραμματιστεί για το καλοκαίρι του 2012, αλλά αναβλήθηκε εξαιτίας ανευθυνότητας της εταιρείας από την οποία έγινε η προμήθεια του εξοπλισμού (λάθος εκτίμηση δασμών/φόρων και χρόνου παράδοσης). Η ιστορία αυτή έληξε ευτυχώς χωρίς κάποια οικονομική ζημιά και μας έφερε στη τρίτη και επιτυχημένη προσπάθεια ολοκλήρωσης του εγχειρήματος τον Ιανουάριο του 2014 σε κοινότητα της Zona Selva Fronteriza.

Κλείνοντας

Από το 2011, η συλλογικότητα υποστηρίζε παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε Ζαπατιστικές κοινότητες σε συνεργασία με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Frayba (Centro de Derechos Humanos Fray Bartolomé de Las Casas) στην Τσιάπας. Μέσα από αυτή την διαδικασία 7 άτομα από την Ελλάδα συμμετείχαν ως παρατηρητές σε Ζαπατιστικές κοινότητες που αντιμετώπιζαν προβλήματα/απειλές κρατικής ή παρακρατικής καταστολής. Παράλληλα, η συλλογικότητα ασχολήθηκε με την ριζοσπαστική οικολογία συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις στη Σύνοδο για την Κλιματική Αλλαγή στην Κοπεγχάγη το 2008 (εδώ αλλά και στη Δανία), μετέφρασε το βιβλίο “Τεχνο-εμμονές: ένας κριτικός οδηγός σε τεχνολογίες απέναντι στην κλιματική αλλαγή” [2], οργάνωσε εγκαταστάσεις αυτοσχέδιων (Do it Yourself) ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών σε καταλήψεις και οργάνωσε εργαστήρια κατασκευής μικρών ανεμογεννητριών σε κοινωνικά κέντρα στην Αθήνα. Επίσης, ασχολήθηκε με την ελευθεριακή εκπαίδευση οργανώνοντας εκδηλώσεις σε διάφορους κοινωνικούς χώρους στην Ελλάδα εκδίδοντας μπροσούρα μαζί με άλλους συντρόφους-ισσες για το «Ελευθεριακό Σχολείο Paideia» στην Μέριδα της Ισπανίας [3].

Η συλλογικότητα Farma πλέον έκλεισε τον κύκλο της και διακόπτει τη λειτουργία της. Η μόνη δραστηριότητα που παραμένει (σε ατομικό επίπεδο) είναι η παροχή τεχνικής υποστήριξης στην Ζαπατιστική κοινότητα όπου έγινε η εγκατάσταση του συστήματος φωτοβολταϊκών.

Σε αυτό το ταξίδι μάθαμε πολλά. Μάθαμε ότι το μονοπάτι το φτιάχνει αυτός που περπατάει, μάθαμε ότι είναι πολλοί και πολλές αυτοί που περπατάνε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, μάθαμε ότι η αλληλεγγύη είναι το πραγματικό μας όπλο μάθαμε ότι ο αγώνας για δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα είναι ένα αστέρι που οδηγεί πολλά όνειρα μέσα στο βαθύ σκοτάδι της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Νιώθοντας μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλες αυτές τις ελπιδοφόρες διαδρομές με τις οποίες συναντηθήκαμε, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς όλες και όλους όσους στήριξαν αυτή την προσπάθεια σε διάφορες φάσεις τόσα χρόνια: άνθρωποι που συμμετείχαν στο εγχείρημα, αλληλέγγυες συλλογικότητες, στέκια που μας φιλοξένησαν, καλλιτέχνες, σύντροφοι/ισσες, φίλοι/ες…

Με την ευχή να υπάρξουν νέα εγχειρήματα… Μέχρι την ανατολή ενός καλύτερου κόσμου…

Αλληλέγγυα,

Συλλογικότητα Farma

https://farmazapatista.espivblogs.net & farma@riseup.net

Οκτώβριος 2016

[1] https://farmazapatista.espivblogs.net/2008/07/07/%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AF/

[2] “Τεχνο-εμμονές: ένας κριτικός οδηγός σε τεχνολογίες απέναντι στην κλιματική αλλαγή” http://www.anarxeio.gr/files/pdf/FARMA_Techno-emmones_2009-12_BR.pdf

[3] “Ελευθεριακό Σχολείο Paideia στην Μέριδα της Ισπανίας” http://www.anarxeio.gr/files/pdf/Paideia_Merida_libertarian_school_2008-BR.pdf

Φωτογραφίες από το έργοpanels

Τα φωτοβολταϊκά πλαίσια εγκατεστημένα στη στέγη του κτηρίου

elec_system

Οι δύο αντιστροφείς, ο ρυθμιστής φόρτισης κτλ (κατά τη διάρκεια της εγκατάστασης)

batteriesΟι συσσωρευτές τοποθετημένοι στο προστατευτικό κουτί

 

“Ανάμεσα στο φως και τη σκιά”: αποχαιρετιστήριο κείμενο του Μάρκος των ζαπατίστας

Στις 2 μετά τα μεσάνυχτα της 24 με 25ης Μάη 2014, μετά το μνημόσυνο του Γκαλεάνο (εδώ ένα υποτιτλισμένο βιντεάκι) που σκοτώθηκε στις 2 Μάη στο καρακόλ της Ρεαλιδάδ, o εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος του Εθνικοαπελευθερωτικού Ζαπατιστικού Στρατού (EZLN) διάβασε το παρακάτω κείμενο, το οποίο δόθηκε σε φωτοτυπίες με την υπογραφή του Μάρκος σε κάθε σελίδα. Το λόγο τού έδωσε ο υποδιοικητής Μοϊσές λέγοντας ότι ο Μάρκος “θα δώσει μια εξήγηση, για αυτό που έχουμε δει, αναλύσει, και αποφασίσει”.  Στην τελευταία ανακοίνωση του EZLN (28/5), ο υποδιοικητής Μοϊσές σχολιάζει την αντίδραση των “πληρωμένων ΜΜΕ” απέναντι στην απόφαση των ζαπατίστας να τελειώσουν με τον Μάρκος: “Δεν καταλαβαίνουν οι από πάνω ότι εμείς δεν χάσαμε τίποτα, αλλά ότι αντίθετα ξαναβρήκαμε ένα σύντροφο. Και δεν καταλαβαίνουν όσοι είναι απέξω ότι εκείνοι έχασαν, γιατί πλέον δεν έχουν παράθυρο για να μας δουν ούτε πόρτα για να μπουν”. Στην ανακοίνωση γνωστοποιείται ότι θα υπάρξει κάμπινγκ ειρήνης στο καρακόλ της Ρεαλιδάδ και ότι, αντίθετα με ό,τι είχε ανακοινωθεί μετά τη δολοφονία του Γκαλεάνο, θα συνεχιστούν κάποιες από τις δραστηριότητες που είχαν δρομολογηθεί, μία από τις οποίες είναι και το Μικρό Ζαπατιστικό Σχολείο. Σημαντική σημείωση: σε όλη τη διάρκεια του κειμένου, γίνεται λογοπαίγνιο μεταξύ της “πραγματικότητας” (realidad) και του καρακόλ της Ρεαλιδάδ (που σημαίνει “πραγματικότητα”).

marcos

Ανάμεσα στο φως και τη σκιά

Στη Ρεαλιδάδ [=πραγματικότητα], Πλανήτης Γης.

Μάης του 2014.

Συντρόφισσα, συντροφόισσα, σύντροφε,

Καλησπέρα, καλό απόγευμα, καλημέρα, όποια κι αν είναι η γεωγραφία, ο χρόνος ή τρόπος σου.

Καλό ξημέρωμα.

Θα ήθελα να ζητήσω από τις συντρόφισσες, συντρόφους και συντροφόισσες της Έκτης που έρχονται από άλλα μέρη, ιδίως τους συντρόφους των μέσων αντιπληροφόρησης, την υπομονή, την ανεκτικότητα και την κατανόησή σας για όσα έχω να πω, γιατί αυτά θα ’ναι τα τελευταία δημόσια λόγια μου πριν παύσω να υπάρχω.

 

Απευθύνομαι σ’ εσάς και σε όσους μας ακούν και μας βλέπουν μέσα από εσάς.

Ίσως εξαρχής ή στην πορεία αυτών που θα ακούσετε να δημιουργηθεί στην καρδιά σας η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάτι δεν ταιριάζει, πως είναι σα να λείπουν ένα ή περισσότερα κομμάτια που θα έδιναν νόημα στις σπαζοκεφαλιές που θα σας βάλω. Ότι πράγματι λείπει ό,τι λείπει.

Ίσως αργότερα, μετά από μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες να γίνει κατανοητό αυτό που λέμε τώρα.

Δεν με ανησυχούν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του Εθνικοαπελευθερωτικού Ζαπατιστικού Στρατού (EZLN) όλων των επιπέδων διακυβέρνησης, γιατί έτσι είναι ο τρόπος μας εδώ: να προχωράμε, να αγωνιζόμαστε, γνωρίζοντας ότι πάντα λείπει ό,τι λείπει.

Επιπλέον, και χωρίς παρεξήγηση, η εξυπνάδα των συντρόφων και συντροφισσών ζαπατίστας βρίσκεται πολύ πάνω απ’ το μέσο όρο.

Κατά τα λοιπά, μας ευχαριστεί και μας κάνει περήφανους που αυτή η συλλογική απόφαση θα ανακοινωθεί σε συντρόφους, συντρόφισσες και συντροφόισσες του EZLN και της Έκτης.

Και είναι ωραίο που αυτό μπορεί να γίνει μέσω των ελεύθερων, εναλλακτικών, ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης· που αυτή η θάλασσα οδύνης, οργής και αξιοπρεπούς αγώνα που ονομάζουμε «η Έκτη», όπου κι αν βρίσκεστε, θα μάθει όσα έχω να σας πω με αυτόν τον τρόπο.

Όποιος άλλος θέλει να μάθει τι έγινε αυτή τη μέρα θα πρέπει να καταφύγει στα μέσα αντιπληροφόρησης.

Ας είναι λοιπόν. Καλώς ορίσατε στη ζαπατιστική πραγματικότητα.

homenaje5

Α. Μια δύσκολη απόφαση

Για εμάς τους ζαπατίστας, το 1994 που εισβάλαμε με αίμα και φωτιά, δεν ήταν η αρχή του πολέμου.

Αιώνες πριν υπομέναμε τον πόλεμο από τα πάνω, με θάνατο και καταστροφή, με λεηλασία και ταπείνωση, με εκμετάλλευση και σιωπή, που επιβάλλονταν στον νικημένο.

Αυτό που αρχίζει για μας το 1994 είναι μία από τις πολλές στιγμές του πολέμου των από κάτω ενάντια στους από πάνω, ενάντια στον κόσμο τους.

Εκείνου του πολέμου αντίστασης που μέρα με τη μέρα παίζεται στο δρόμο σε οποιοδήποτε σημείο των πέντε ηπείρων, στους κάμπους και στα βουνά.

Ήταν και είναι δικός μας πόλεμος, όπως και πολλών άλλων, ένας πόλεμος για την ανθρωπότητα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό.

Ενάντια στο θάνατο, εμείς επιζητούμε τη ζωή.

Ενάντια στη σιωπή, εμείς απαιτούμε το λόγο και το σεβασμό.

Ενάντια στη λήθη, τη μνήμη.

Ενάντια στην ταπείνωση και την υποτίμηση, την αξιοπρέπεια.

Ενάντια στην καταπίεση, την επαναστατικότητα.

Ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία.

Ενάντια στην επιβολή, τη δημοκρατία.

Ενάντια στο έγκλημα, τη δικαιοσύνη.

Ποιος που στις φλέβες του κυλά έστω και λίγη ανθρωπιά θα μπορούσε να αμφισβητήσει αυτά τα αιτήματα;

Κι ακριβώς γι’ αυτό τότε άκουσαν πολλοί.

Ο πόλεμος που αρχίσαμε μάς έδωσε το προνόμιο να φτάσουμε σε αυτιά και καρδιές, προσεκτικές και γενναιόδωρες, σε γεωγραφίες κοντινές ή μακρινές.

Έλειπε ό,τι έλειπε, και λείπει ό,τι λείπει, αλλά τότε συναντήσαμε το βλέμμα άλλων, τα αυτιά και την καρδιά τους.

Τότε βρεθήκαμε στην ανάγκη να απαντήσουμε σε μια αποφασιστική ερώτηση:

«Και μετά;»

Στους θλιβερούς υπολογισμούς της παραμονής δεν χωρούσε η πιθανότητα να βάλουμε κάποιο ερώτημα. Κι έτσι αυτό το ερώτημα μάς οδήγησε σε άλλα:

Να προετοιμάσουμε όσους ακολουθούσαν για το μονοπάτι του θανάτου;

Να εκπαιδεύσουμε περισσότερους και καλύτερους στρατιώτες;

Να βάλουμε ενέχυρα για να βελτιώσουμε τη στραπατσαρισμένη πολεμική μας μηχανή;

Να φανταστούμε διαλόγους και ετοιμότητα για ειρήνη, αλλά να συνεχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για νέα χτυπήματα;

Να σκοτώνουμε και να πεθαίνουμε ως τη μόνη δυνατή μοίρα;

Ή έπρεπε να ξαναφτιάξουμε το μονοπάτι της ζωής, αυτό που είχαν γκρεμίσει και συνεχίζουν να γκρεμίζουν οι από πάνω;

Το μονοπάτι όχι μόνο για τους ιθαγενικούς λαούς, αλλά και για τους εργαζόμενους, τους φοιτητές, τους δασκάλους, τους νέους, τους αγρότες, παρά τις διαφορές που οι από πάνω επικαλούνται, και στους από κάτω καταστέλλονται και τιμωρούνται.

Άραγε έπρεπε να εγγράψουμε το αίμα μας στο δρόμο που άλλοι ελέγχουν προς την εξουσία ή έπρεπε να στρέψουμε την καρδιά και το βλέμμα μας σε αυτούς που είμαστε, και σε όσους είναι ό,τι είμαστε, δηλαδή στους ιθαγενικούς λαούς, τους φρουρούς της γης και της μνήμης;

Κανείς δεν το άκουσε τότε, αλλά στα πρώτα τραυλίσματα που ήταν τα λόγια μας επισημάναμε ότι το δίλημμά μας δεν ήταν ανάμεσα στη διαπραγμάτευση ή τη μάχη, αλλά ανάμεσα στο θάνατο ή τη ζωή.

Όποιος τότε είχε ψυχανεμιστεί ότι εκείνο το πρώιμο δίλημμα δεν ήταν ατομικό, ίσως να κατάλαβε καλύτερα τι έχει συμβεί στη ζαπατιστική πραγματικότητα τα τελευταία 20 χρόνια.

Αλλά αυτό που σας έλεγα είναι ότι πέσαμε πάνω σε εκείνο το ερώτημα και σε εκείνο το δίλημμα.

Και διαλέξαμε.

Και αντί να αφοσιωθούμε στην εκπαίδευση ανταρτών, στρατιωτών και ιλών, προετοιμάσαμε προωθούντες την εκπαίδευση, την υγεία, κι άρχισαν να δημιουργούνται οι βάσεις της αυτονομίας που σήμερα εντυπωσιάζουν τον κόσμο.

Αντί να χτίσουμε στρατόπεδα, να βελτιώσουμε τον οπλισμό μας, να φτιάξουμε τείχη και τάφρους, δημιουργήθηκαν σχολεία, χτίστηκαν νοσοκομεία και κέντρα υγείας, βελτιώσαμε τις συνθήκες της ζωής μας.

Αντί να αγωνιζόμαστε για να κερδίσουμε χώρο στο Πάνθεο των εξατομικευμένων θανάτων των από κάτω, επιλέξαμε να χτίσουμε τη ζωή.

Αυτά εν μέσω ενός πολέμου που αν και υπόκωφος δεν ήταν λιγότερο θανάσιμος.

Γιατί σύντροφοι, ένα πράγμα είναι να φωνάζεις «δεν είστε μόνοι» και άλλο να πρέπει να αντιμετωπίσεις μόνος με το σώμα σου μια τεθωρακισμένη φάλαγγα ομοσπονδιακού στρατού, όπως συνέβη στην περιφέρεια των Υψιπέδων της Τσιάπας, και ίσως αν έχεις τύχη κάποιος να το μάθει, και ίσως αν έχεις ακόμη λίγη τύχη να το μάθει και να εξοργιστεί, και με λίγη ακόμη τύχη να εξοργιστεί και να κάνει και κάτι.

Στο μεταξύ, τα τανκς εμποδίζονται από τις γυναίκες ζαπατίστας, και ελλείψει οπλισμού, το βρίσιμο και οι πέτρες πρέπει να κάνουν το ατσάλινο ερπετό να υποχωρήσει.

Και στη ζαπατιστική περιφέρεια της βόρειας Τσιάπας, έπρεπε να υποφέρεις τη γέννηση και την ανάπτυξη των guardias blancas [1], που κυκλοφορούσαν τότε σαν παραστρατιωτικοί· στην περιφέρεια Tzotz Choj τις συνεχείς προκλήσεις από αγροτικές οργανώσεις που ως «ανεξάρτητες» πολλές φορές δεν έχουν ούτε καν όνομα· στην περιφέρεια Selva Tzeltal ένα συνδυασμό παραστρατιωτικών και αντεπαναστατών.

Και είναι ένα πράγμα να φωνάζεις «όλοι είμαστε Μάρκος» ή «δεν είμαστε όλοι Μάρκος», ανάλογα την περίπτωση, και άλλο η καταδίωξη με όλη την πολεμική μηχανή, η εισβολή σε χωριά, το «χτένισμα» των βουνών, η χρήση εκπαιδευμένων σκύλων, το ξύρισμα των κορυφών των δέντρων ceiba από έλικες πάνοπλων ελικοπτέρων, το «ζωντανός ή νεκρός» που γεννήθηκε τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1994 και έφτασε τα πιο υστερικά του επίπεδα το 1995 και συνεχίστηκε στο υπόλοιπο της θητείας του σημερινού υπαλλήλου μιας πολυεθνικής, πράγματα που υπέμεινε αυτή η περιοχή Selva Fronteriza από το 1995 και στα οποία πρέπει να προστεθούν η ίδια διαδοχή προκλήσεων από αγροτικές οργανώσεις, η χρήση παραστρατιωτικών, η στρατιωτικοποίηση και η καταδίωξη.

Αν υπάρχει κάποιος μύθος σε όλο αυτό, δεν είναι οι κουκούλες, αλλά το ψέμα που επαναλαμβάνουν όλο αυτό το διάστημα, ακόμη και άτομα με ανώτερες σπουδές, ότι τάχα ο πόλεμος ενάντια στους ζαπατίστας διήρκησε μόνο 12 μέρες.

Δεν θα εξιστορήσω λεπτομέρειες. Ο καθένας που διαθέτει λίγο κριτικό πνεύμα και σοβαρότητα μπορεί να αναδομήσει την ιστορία, και να κάνει τις προσθαφαιρέσεις για να βγάλει τη σούμα, και να πει αν τελικά ήταν περισσότεροι οι δημοσιογράφοι από τους μπάτσους και τους στρατιώτες· αν ήταν περισσότερα τα καλοπιάσματα από τις απειλές και τις προσβολές· αν το τίμημα υπό διακύβευση ήταν να αποκαλυφθεί ο κουκουλοφόρος ή να τον πιάσουν «ζωντανό ή νεκρό».

Υπό αυτές τις συνθήκες, προχώρησε το χτίσιμο που ακόμη δεν έχει τελειώσει αλλά πλέον έχει καθορίσει αυτό που είμαστε, άλλες φορές μόνοι, με τις δικές μας δυνάμεις, και άλλες με τη γενναιόδωρη και άδολη υποστήριξη ωραίου κόσμου από κάθε σημείο του πλανήτη.

Επομένως δεν είναι μια φράση πετυχημένη ή αποτυχημένη, ανάλογα με το αν το βλέπεις από τα πάνω ή από τα κάτω, εκείνη που λέει «εδώ είμαστε οι παντοτινοί νεκροί, που ξαναπεθαίνουμε αλλά πλέον για να ζήσουμε». Είναι η πραγματικότητα.

Και σχεδόν 20 χρόνια μετά…

Στις 21 του Δεκέμβρη 2012, όταν συνέπιπταν πολιτική και εσωτερισμός, όπως και άλλες φορές, προμηνύοντας καταστροφές που πάντα είναι για τους συνήθεις, τους από κάτω, επαναλάβαμε το χτύπημα της 1ης Γενάρη του ’94 και, χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός, μόνο με τη σιωπή μας, συντρίψαμε και πάλι την υπερηφάνεια των πόλεων, λίκνο και φωλιά του ρατσισμού και της υποτίμησης.

Αν την 1η του Γενάρη 1994, χιλιάδες άντρες και γυναίκες χωρίς πρόσωπο επιτέθηκαν και υπέταξαν τις φρουρές που προστάτευαν τις πόλεις, στις 21 Δεκέμβρη 2012 ήταν δεκάδες χιλιάδες αυτοί που χωρίς λόγια κατέλαβαν τα κτίρια από όπου διακηρυσσόταν η εξαφάνισή μας.

Μόνο το γεγονός ότι ο EZLN όχι μόνο δεν είχε αποδυναμωθεί, πόσο μάλλον εξαφανιστεί, αλλά ότι είχε μεγαλώσει ποσοτικά και ποιοτικά θα έφτανε για όποιο μυαλό μέσης διάνοιας να καταλάβει ότι σε αυτά τα 20 χρόνια κάτι είχε αλλάξει στο εσωτερικό του EZLN και στις κοινότητες.

Ίσως κάποιος να σκεφτόταν ότι λαθέψαμε στην επιλογή, ότι ένας στρατός δεν πρέπει να επιμένει στην ειρήνη.

Από πολλές απόψεις ναι, αλλά η πρωταρχική ήταν και είναι ότι με αυτό τον τρόπο θα εξαφανιζόμασταν.

Ίσως έτσι είναι. Ίσως λαθέψαμε επιλέγοντας να καλλιεργήσουμε τη ζωή αντί να λατρεύσουμε το θάνατο.

Όμως εμείς επιλέξαμε να μην ακούσουμε όσους είναι έξω. Εκείνους που πάντα ζητούν και απαιτούν τον αγώνα μέχρι θανάτου, αρκεί τους νεκρούς να τους βάζουν οι άλλοι.

Επιλέξαμε να κοιταζόμαστε και να ακούμε ο ένας τον άλλο, όντας ο συλλογικός Votán [2] που είμαστε.

Επιλέξαμε την επαναστατικότητα, δηλαδή τη ζωή.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γνωρίζαμε ότι ο πόλεμος των από πάνω θα επιχειρούσε και επιχειρεί να μας επιβάλει τη νέα κυριαρχία του.

Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι πάλι και πάλι θα έπρεπε να υπερασπιστούμε αυτό και ό,τι είμαστε.

Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι θα συνεχίσει να υπάρχει θάνατος για να υπάρξει ζωή.

Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι για να ζήσουμε, πεθαίνουμε.

larealidad-saridennise-subversiones

Β. Αποτυχία;

Λένε εκεί έξω ότι δεν έχουμε επιτύχει τίποτα για τους εαυτούς μας.

Είναι εντυπωσιακό το ότι προβάλλεται με τέτοια αυτοπεποίθηση αυτή η θέση.

Σκέφτονται ότι οι γιοι και οι κόρες των διοικητών και των διοικητριών θα έπρεπε να απολαμβάνουν ταξίδια στο εξωτερικό, σπουδές σε ιδιωτικά σχολεία και έπειτα υψηλές θέσεις στην επιχείρηση ή την πολιτική. Ότι αντί να δουλεύουν τη γη βγάζοντας την τροφή με ιδρώτα και κόπο, θα έπρεπε να λάμπουν στα κοινωνικά δίκτυα διασκεδάζοντας στα κλαμπ, επιδεικνύοντας λούσα.

Ίσως οι υποδιοικητές θα έπρεπε να τεκνοποιούν και να κληροδοτούν στους γόνους τους τις θέσεις, τις καλοπληρωμένες δουλειές, τις επαύλεις, όπως κάνουν οι πολιτικοί όλου του φάσματος.

Ίσως θα έπρεπε, όπως οι επικεφαλής της CIOAC-H [3] και άλλες αγροτικές οργανώσεις, να δεχτούμε προνόμια και χρηματοδοτήσεις για πρότζεκτ και προγράμματα υποστήριξης, να παίρνουμε τη μερίδα του λέοντος και να αφήνουμε στη βάση μόνο τα ψίχουλα, με αντάλλαγμα την πλήρωση εγκληματικών διαταγών που έρχονται από πιο πάνω.

Αλλά είναι βέβαιο, δεν έχουμε πετύχει τίποτα από τα παραπάνω για τους εαυτούς μας.

Δύσκολο να πιστέψεις ότι, 20 χρόνια μετά, εκείνο το «τίποτα για εμάς» θα φαινόταν πως δεν ήταν απλά ένα σύνθημα, μια ωραία φράση για πανό και τραγούδια, αλλά μια πραγματικότητα, η πραγματικότητα.

Αν το να είσαι συνεπής σημαίνει αποτυχία, τότε η ασυνέπεια είναι το μονοπάτι προς την επιτυχία, η διαδρομή της Εξουσίας.

Αλλά εμείς δεν θέλουμε να πάμε προς τα εκεί.

Δεν μας ενδιαφέρει.

Σε αυτά τα σημεία προτιμάμε την αποτυχία από την επιτυχία.

homenaje2

Γ. Η αλλαγή φρουράς

Σε αυτά τα 20 χρόνια έχουν υπάρξει πολλαπλές και περίπλοκες αλλαγές φρουράς στον EZLN.

Κάποιοι έχουν σημειώσει μόνο την προφανή: τη γενεαλογική.

Σήμερα στον αγώνα και στη διοίκηση της αντίστασης είναι όσοι ήταν μικροί ή αγέννητοι στην αρχή του ξεσηκωμού.

Αλλά κάποιοι περισπούδαστοι δεν έχουν πάρει είδηση και άλλες αλλαγές φρουράς:

Εκείνη της κοινωνικής τάξης: από τον πεφωτισμένο μεσοαστό στον ιθαγενή αγρότη.

Εκείνη της φυλής: από τη μιγαδική διοίκηση στη καθαρή ιθαγενική διοίκηση.

Και την πιο σημαντική: την αλλαγή φρουράς στη σκέψη: από την επαναστατική πρωτοπορία στο διοικούμε υπακούοντας· από την κατάληψη της Εξουσίας των από Πάνω στη δημιουργία της εξουσίας των από κάτω· από την πολιτική των επαγγελματιών στην πολιτική της καθημερινότητας· από τους ηγέτες, στους λαούς· από την περιθωριοποίηση του φύλου στην άμεση συμμετοχή των γυναικών· από την κοροϊδία προς το άλλο στην εξύψωση της διαφορετικότητας.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, γιατί ακριβώς στο μάθημα «Η ελευθερία σύμφωνα με τους και τις ζαπατίστας» δόθηκε η ευκαιρία να καταδειχτεί το αν σε ένα οργανωμένο έδαφος είναι πιο σημαντική η προσωπικότητα ενός ατόμου από την κοινότητα.

Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί σκεπτόμενος κόσμος που βεβαιώνει ότι την ιστορία την κάνουν οι λαοί τρομάζει τόσο μπροστά στην ύπαρξη μιας διακυβέρνησης του λαού όπου δεν εμφανίζονται «ειδικοί».

Γιατί τους τρομοκρατεί να διοικούν οι λαοί, να είναι εκείνοι που θα ορίζουν τα βήματά τους;

Γιατί κουνούν το κεφάλι με αποδοκιμασία απέναντι στο ‘διοικούμε υποκούοντας’;

Η λατρεία του ατομικισμού συναντά στη λατρεία της πρωτοπορίας το πιο φανατικό της άκρο.

Και είναι ακριβώς αυτό, το ότι διοικούν οι ιθαγενείς και ότι τώρα ένας ιθαγενής είναι η φωνή και ο επικεφαλής αυτό που τους τρομοκρατεί, τους απομακρύνει, και τελικά φεύγουν για να ψάξουν κάποιον που εκτιμά τις πρωτοπορίες, τους μεγάλους άντρες και τους ηγέτες. Γιατί υπάρχει ρατσισμός και στην αριστερά, ιδίως σε αυτή που παριστάνει την επαναστατική.

Ο εψιλονζηταλαμδανι [EZLN] δεν είναι για αυτούς. Για αυτό δεν μπορεί ο καθένας να είναι ζαπατίστας.

homenaje

Δ. Ένα μεταβαλλόμενο και ευκολόπλαστο ολόγραμμα. Αυτό που δεν θα γίνει.

Πριν το ξημέρωμα του 1994 είχα περάσει 10 χρόνια σε αυτά τα βουνά. Γνώρισα και έχω συνυπάρξει προσωπικά με κάποιους, στο θάνατο των οποίων πεθάναμε πολύ. Γνωρίζω και έχω συνυπάρξει προσωπικά και με άλλους και άλλες που σήμερα είναι εδώ όπως κι εμείς.

Πολλά ξημερώματα βρισκόμουν να προσπαθώ να καταλάβω ιστορίες που μου διηγούνταν, τους κόσμους που σχεδίαζαν με σιωπές, χέρια και βλέμματα, την επιμονή τους να δείχνουν κάτι πιο κει.

Ήταν άραγε ένα όνειρο εκείνος ο κόσμος, τόσο άλλος, τόσο μακρινός, τόσο ξένος;

Κάποιες φορές σκέφτηκα ότι ήταν πιο μπροστά από όλους, ότι τα λόγια που μας καθοδήγησαν και μας καθοδηγούν έρχονταν από εποχές που δεν υπήρχαν ακόμη ημερολόγια, χαμένοι όπως ήταν σε αδιευκρίνιστες γεωγραφίες: πάντα ο απανταχού παρών αξιοπρεπής νότος σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Αργότερα κατάλαβα ότι δεν μου μιλούσαν για ένα κόσμο απροσδιόριστο και, επομένως, απίθανο.

Εκείνος ο κόσμος ήδη προχωρούσε με το βήμα του.

Εσείς δεν τον είδατε; δεν τον βλέπετε;

Δεν έχουμε εξαπατήσει κανέναν από τους από κάτω. Δεν το κρύβουμε πως είμαστε ένας στρατός, με την ιεραρχική του δομή, το κέντρο διοίκησής του, τις αποφάσεις από τα πάνω προς τα κάτω. Όχι για να μας συγχαρούν ως ελευθεριακούς ή για να αρνηθούμε αυτό που είμαστε από μόδα.

Όμως πλέον ο καθένας μπορεί να δει αν ο δικός μας είναι ένας στρατός που υποκαθιστά ή επιβάλλει.

Και πρέπει να πω αυτό για το οποίο ήδη έχω ζητήσει εξουσιοδότηση από τον σύντροφο εξεγερμένο υποδιοικητή Μοϊσές για να το κανω:

Τίποτα από αυτά που έχουμε κάνει, προς το χειρότερο ή το καλύτερο, δεν θα ήταν δυνατά αν ένας οπλισμένος στρατός, οι ζαπατίστας της εθνικής απελευθέρωσης, δεν είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στην κακιά κυβέρνηση ασκώντας το δικαίωμά τους στη νομιμοποιημένη βία. Τη βία των από κάτω απέναντι στη βία των από πάνω.

Είμαστε πολεμιστές και ως τέτοιοι γνωρίζουμε ποιος είναι ο ρόλος και η στιγμή μας.

Τα ξημερώματα της πρώτης μέρας του πρώτου μήνα του έτους 1994, ένας στρατός γιγάντων, δηλαδή εξεγερμένων ιθαγενών, κατέβηκε στις πόλεις για να ταρακουνήσει τον κόσμο με το βήμα του.

Μόλις μερικές μέρες μετά, με ακόμη νωπό το αίμα των πεσόντων μας  στους αστικούς δρόμους, αντιληφθήκαμε ότι όσοι είναι έξω δεν μας έβλεπαν.

Συνηθισμένοι να βλέπουν τους ιθαγενείς από πάνω, δεν ανέβαζαν τα βλέμματά τους για να μας δουν.

Συνηθισμένοι να μας βλέπουν ταπεινωμένους, η καρδιά τους δεν καταλάβαινε την αξιοπρεπή επαναστατικότητά μας.

Το βλέμμα είχε σταματήσει στον μόνο μιγά που έβλεπαν με κουκούλα, δηλαδή, που δεν έβλεπαν.

Οι επικεφαλής μας τότε, άνδρες και γυναίκες, είπαν:

«Βλέπουν μόνο το μικρό που είναι οι ίδιοι· ας κάνουμε λοιπόν κάποιον τόσο μικρό σαν κι αυτούς, για να βλέπουν εκείνον και μέσω αυτού εμάς».

Άρχισε έτσι μια πολύπλοκη μανούβρα αντιπερισπασμού, ένα κόλπο τρομερό και εξαιρετικό, ένα σκανταλιάρικο παιχνίδι της ιθαγενικής καρδιάς που είμαστε· η ιθαγενική σοφία αψηφούσε τη νεωτερικότητα σε έναν από τους πυλώνες της: τα μέσα ενημέρωσης.

Άρχισε τότε η κατασκευή της περσόνας που ονομάζεται ‘Μάρκος’.

Σας ζητώ να με παρακολουθήσετε σε αυτή την επιχειρηματολογία:

Ας υποθέσουμε ότι είναι δυνατός ένας διαφορετικός τρόπος εξουδετέρωσης ενός εγκληματία. Για παράδειγμα, φτιάχνοντάς του το θανατηφόρο όπλο του, κάνοντάς τον να πιστέψει ότι είναι αποτελεσματικό, πιέζοντάς τον να φτιάξει, στη βάσει αυτής της αποτελεσματικότητας, όλο το σχέδιό του, ώστε, τη στιγμή που ετοιμάζεται να πυροβολήσει, το ‘όπλο’ να μετατρέπεται σε αυτό που πάντα ήταν: μια ψευδαίσθηση.

Ολόκληρο το σύστημα, αλλά ιδίως τα μέσα ενημέρωσης, παίζουν κατασκευάζοντας υπολήψεις, για να τις καταστρέψουν στη συνέχεια αν δεν ικανοποιούν τα σχέδιά τους.

Η ισχύς τους βρισκόταν (όχι πια, έχουν εκτοπιστεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) στη δυνατότητα απόφασης του τι και ποιος υπήρχε τη στιγμή που επέλεγαν σε τι έδιναν όνομα και τι έκαναν να σιωπήσει.

Τέλος πάντων, μη μου δίνεται πολλή σημασία, όπως έχει φανεί αυτά τα 20 χρόνια δεν ξέρω τίποτα από μαζικά μέσα ενημέρωσης.

Το ζήτημα είναι ότι ο ΣουπΜάρκος από φωνή των ζαπατίστας έγινε αντιπερισπαστής.

Αν ο δρόμος του πολέμου, δηλαδή του θανάτου, μας πήρε 10 χρόνια, ο δρόμος της ζωής πήρε περισσότερο χρόνο, χρειάστηκε μεγαλύτερη προσπάθεια, για να μη μιλήσουμε για αίμα.

Γιατί, αν και δεν το πιστεύετε, είναι πιο εύκολος ο θάνατος απ’ τη ζωή.

Χρειαζόμασταν χρόνο για να είμαστε και για να συναντήσουμε όσους θα ήξεραν να μας βλέπουν όπως είμαστε.

Χρειαζόμασταν χρόνο για να συναντήσουμε όσους δεν θα μας έβλεπαν από κάτω προς τα πάνω, ούτε από πάνω προς τα κάτω, αλλά κατά πρόσωπο, που θα μας έβλεπαν με συντροφικό βλέμμα.

Σας έλεγα ότι τότε άρχισε η κατασκευή της περσόνας.

Ο Μάρκος τη μια μέρα είχε γαλάζια μάτια, την άλλη πράσινα ή καφέ ή μελιά ή μαύρα, ανάλογα με το ποιος έπαιρνε τη συνέντευξη ή τη φωτογραφία. Έτσι έγινε αναπληρωματικός επαγγελματικού ποδοσφαίρου, υπάλληλος σε πολυκαταστήματα, σοφέρ, φιλόσοφος, κινηματογραφιστής και τους λοιπούς που μπορείτε να συναντήσετε στα πληρωμένα μέσα σε αυτά τα ημερολόγια και σε διαφορετικές γεωγραφίες. Υπήρχε ένας Μάρκος για κάθε περίσταση, δηλαδή, για κάθε συνέντευξη. Και δεν ήταν εύκολο, πιστέψτε με, δεν υπήρχε Wikipedia και αν κάποιος ερχόταν από την Ισπανία έπρεπε να ανακαλύψουμε αν το corte inglés ήταν ένα σύνηθες αγγλικό κουστούμι ή μπακάλικο ή πολυκατάστημα.

Αν μου επιτρέπετε να δώσω έναν ορισμό για την τότε περσόνα-Μάρκος, θα έλεγα χωρίς δισταγμό ότι ήταν χαμαιλέοντας [botarga στο πρωτότυπο: παρδαλότητα].

Για να με καταλάβετε, θα λέγαμε ότι ο Μάρκος ήταν ένα Μη Ελεύθερο Μέσο (προσοχή: δεν είναι το ίδιο με το πληρωμένο μέσο).

Στην κατασκευή και τη συντήρηση της περσόνας έγιναν μερικά λάθη.

«Είναι ανθρώπινο το κόμπιασμα», είπε αυτός που κομπιάζει.

Στη διάρκεια του πρώτου χρόνου εξαντλήσαμε, όπως θα έλεγε κανείς, το πιθανό ρεπερτόριο του ‘Μάρκος’. Έτσι μέχρι τις αρχές του 1995 ήμασταν στριμωγμένοι και τα χωριά έκαναν τα πρώτα τους βήματα.

Έτσι το 1995 δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε. Αλλά τότε είναι που ο Zedillo, με το PAN να τον υποστηρίζει, ‘ανακαλύπτει’ τον Μάρκος με την ίδια επιστημονική μέθοδο που βρίσκει σκελετούς, δηλαδή, με μεταφυσική καθοδήγηση [4].

Η ιστορία εκείνου του κατοίκου του Ταμπίκο μάς έδωσε πνοή, αν και το προηγούμενο φιάσκο του Paca de Lozano μάς έκανε να φοβόμαστε ότι τα πληρωμένα μέσα θα αμφισβητούσαν την ‘αποκάλυψη’ του Μάρκος και θα ανακάλυπταν ότι ήταν ακόμη μία αποτυχία. Ευτυχώς δεν έγινε έτσι. Και τα μέσα συνέχισαν να καταπίνουν κι άλλες παρόμοιες κοτρόνες.

Μετά από κάποιο διάστημα, ο Ταπικένιος ήρθε προς τα εδώ. Μιλήσαμε οι τρεις μας, μαζί με τον Εξεγερμένο Υποδιοικητή Μοϊσές. Προτείναμε τότε να δώσουμε μαζί μια συνέντευξη τύπου, και έτσι θα μπορούσε να απελευθερωθεί από την καταδίωξη, δεδομένου ότι ήταν σαφές πως ο Μάκρος και εκείνος δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο. Δεν θέλησε. Ήρθε να ζήσει εδώ. Βγήκε μερικές φορές και το πρόσωπό του βρίσκεται δίπλα στα εικονοστάσια των γονιών του. Αν θέλετε μπορείτε να τον ρωτήσετε. Σήμερα ζει σε μια κοινότητα, στην… [παύση, ο Μάρκος ρωτάει τον Μοϊσές αν μπορεί να πει πού μένει, κι εκείνος του απαντάει πως ‘όχι’]. Α, δεν θέλει να ξέρετε πού ακριβώς μένει [γέλια]. Δεν θα πούμε τίποτε άλλο για αυτόν. Αν κάποτε το θελήσει μπορεί να διηγηθεί την ιστορία που έζησε μετά τις 9 του Φλεβάρη του 1995. Από τη μεριά μας, δεν μένει παρά να τον ευχαριστήσουμε που μας έδωσε στοιχεία τα οποία κάθε τόσο χρησιμοποιούσαμε για να θρέψουμε τη ‘βεβαιότητα’ ότι ο ΣουπΜάρκος δεν είναι αυτό που στην πραγματικότητα είναι, δηλαδή, ένας χαμαιλέοντας ή ένα ολόγραμμα, αλλά ένας καθηγητής πανεπιστημίου, γεννημένος στο μαρτυρικό πλέον Ταμαουλίπας.

Στο μεταξύ συνεχίζαμε να αναζητούμε, να σας αναζητούμε, εσάς που τώρα είστε εδώ και όσους και όσες δεν είναι εδώ αλλά είναι.

Πήραμε διάφορες πρωτοβουλίες για να συναντήσουμε το άλλο, την άλλη, τον άλλο σύντροφο. Διαφορετικές πρωτοβουλίες, προσπαθώντας να βρούμε το βλέμμα και τα αυτιά που χρειαζόμαστε και αξίζουμε.

Στο μεταξύ, οι κοινότητες προχωρούσαν, όπως και η αλλαγή φρουράς, για την οποία έχουν γίνει αναφορές, μικρότερες ή μεγαλύτερες, και που μπορεί να επιβεβαιωθεί άμεσα, χωρίς μεσάζοντες.

Στην αναζήτηση του άλλου, αποτύχαμε πάλι και πάλι.

Όποιους συναντούσαμε ήθελαν ή να μας καθοδηγήσουν ή να τους καθοδηγήσουμε.

Υπήρχαν κάποιοι που μας πλησίασαν με διάθεση να μας χρησιμοποιήσουν, ή για να κοιτάξουν προς τα πίσω, δηλαδή με ανθρωπολογική νοσταλγία, δηλαδή με στρατευμένη νοσταλγία.

Έτσι για κάποιους ήμασταν κομμουνιστές, για άλλους τροτσκιστές, για άλλους αναρχικοί, για άλλους μαοϊκοί, για άλλους χιλιαστές, κι έτσι πήγαινε με τέτοιους χαρακτηρισμούς, φορώντας μας τα διάφορα που ήξεραν.

Αυτά συνέβαιναν μέχρι την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα [ελλην. μτφρ.], την πιο ωμή, την πιο ζαπατιστική πρωτοβουλία από όσες έχουμε αναλάβει μέχρι τώρα.

Με την Έκτη επιτέλους βρήκαμε ποιος μας κοιτά κατά πρόσωπο και μας χαιρετά και μας αγκαλιάζει, και πλέον χαιρετιόμαστε και αγκαλιαζόμαστε με αυτόν τον τρόπο.

Με την Έκτη επιτέλους σας συναντήσαμε.

Επιτέλους, κάποιοι που αντιλαμβάνονται ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε ποιμένες να μας καθοδηγούν, ούτε κοπάδια για να τα οδηγήσουμε στη γη της επαγγελίας. Ούτε αφεντικά ούτε σκλάβους. Ούτε ηγέτες ούτε ακέφαλες μάζες.

Αλλά έμενε να δούμε αν γινόταν να βλέπετε και να ακούτε αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε.

Στο εσωτερικό, οι πρόοδος στις κοινότητες ήταν εντυπωσιακή.

Και τότε ήρθε το μάθημα «Η ελευθερία σύμφωνα με τους και τις ζαπατίστας».

Σε τρεις διαδοχικές διοργανώσεις, αντιληφθήκαμε ότι πλέον υπήρχε μια γενιά που μπορούσε να μας κοιτά κατά πρόσωπο, που μπορούσε να μας ακούει και να μας μιλά χωρίς να προσδοκά να καθοδηγηθεί ή να καθοδηγήσει, χωρίς να προσποιείται ότι συναινεί ή ακολουθεί.

Ο Μάρκος, η περσόνα, πλέον δεν ήταν απαραίτητος.

Ήταν πλέον έτοιμη η νέα φάση του ζαπατιστικού αγώνα.

Τότε έγινε ό,τι έγινε, και πολλοί και πολλές από εσάς, σύντροφοι και συντρόφισσες της Έκτης, το ξέρετε με άμεσο τρόπο.

Μπορεί να πείτε εκ των υστέρων ότι η περσόνα ήταν περιττή. Αλλά μια ανασκόπηση εκείνων των ημερών μπορεί να αποκαλύψει πόσες και πόσοι γύρισαν να μας δουν, με ευχαρίστηση ή δυσαρέσκεια, λόγω των συγκαλύψεων ενός χαμαιλέοντα.

Κι έτσι η αλλαγή φρουράς στη διοίκηση δεν γίνεται λόγο αρρώστιας ή θανάτου, ούτε λόγω εσωτερικής ανακατάταξης, εκκαθάρισης ή εξαγνισμού.

Γίνεται κατά τρόπο λογικό, σε συμφωνία με τις εσωτερικές αλλαγές που έχουν συμβεί και συμβαίνουν στον EZLN.

Το ξέρω πως αυτό δεν κολλάει με τα τετραγωνισμένα σχήματα στους διάφορους από πάνω που υπάρχουν, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό δεν μας νοιάζει.

Κι αν αυτό καταστρέφει τις σακατεμένες και φτωχές κατασκευές των φημολόγων και ζαπατιστολόγων του Jovel [ιθαγενικό όνομα της πόλης Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας], τι να κάνουμε.

Δεν είμαι ούτε έχω υπάρξει άρρωστος, δεν είμαι ούτε έχω υπάρξει νεκρός.

Ή ναι, παρόλο που με σκότωσαν τόσες φορές, παρόλο που τόσες φορές έχω πεθάνει, είμαι και πάλι εδώ.

Αν ενθαρρύναμε αυτές τις φήμες είναι γιατί έτσι βόλευε.

Το τελευταίο μεγάλο κόλπο του ολογράμματος ήταν να προσποιηθεί θανάσιμη αρρώστια, συμπεριλαμβανομένων όλων των θανάτων που έχει υπομείνει.

Σε κάθε περίπτωση, το «αν το επιτρέψει η υγεία του» που χρησιμοποίησε ο εξεγερμένος υποδιοικητής Μοϊσές στην ανακοίνωση που ενημέρωνε για συμμετοχή στο Εθνικό Ιθαγενικό Κονγκρέσο ισοδυναμούσε με «αν το ζητήσει ο λαός» ή «αν με ευνοούν οι σφιγμομετρήσεις» ή «θεού επιτρέποντος» ή άλλες κοινότοπες φράσεις που τελευταία έχουν γίνει καραμέλα στις τάξεις των πολιτικών.

Επιτρέψτε μου μια συμβουλή: θα έπρεπε να αναπτύξετε λίγο την αίσθηση του χιούμορ, όχι μόνο για πνευματική και φυσική υγεία, αλλά και γιατί χωρίς αίσθηση του χιούμορ δεν πρόκειται να καταλάβετε τον ζαπατισμό. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, κατακρίνει· και όποιος κατακρίνει, καταδικάζει.

Στην πραγματικότητα αυτό ήταν το πιο εύκολο κομμάτι της περσόνας. Για να τροφοδοτηθεί η φήμη, το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πω σε κάποια συγκεκριμένα άτομα: «θα σου πω ένα μυστικό, αλλά υποσχέσου μου ότι δεν θα το πεις σε κανέναν».

Φυσικά και το είπαν.

Οι κατεξοχήν αθέλητοι συμβάλλοντες στη φήμη της αρρώστιας και του θανάτου ήταν οι «ειδικοί στη ζαπατιστολογία» που στο υπερφίαλο Jovel και την χαοτική Πόλη του Μεξικού περηφανεύονται για την εγγύτητά τους στο ζαπατισμό και τη βαθιά γνώση που έχουν για το θέμα, συμπεριλαμβανομένων βέβαια και των μπάτσων που πληρώνονται και ως δημοσιογράφοι, τους δημοσιογράφους που πληρώνονται ως μπάτσοι, και τους και τις δημοσιογράφους που μόνο πληρώνονται, δυστυχώς, ως δημοσιογράφοι.

Τους ευχαριστώ όλους και όλες. Τους ευχαριστώ για τη διακριτικότητά τους. Έκαναν ακριβώς αυτό που υποθέταμε ότι θα έκαναν. Το μόνο κακό όλης αυτής της ιστορίας, είναι ότι μάλλον κανείς πλέον δεν θα τους εμπιστευτεί κάποιο μυστικό.

Είναι πεποίθηση και πρακτική μας ότι για την εξέγερση και τον αγώνα δεν χρειάζονται ούτε ηγέτες, ούτε μεγάλοι άντρες, ούτε μεσσίες, ούτε σωτήρες. Για τον αγώνα χρειάζεται μόνο λίγη ντροπή, λίγη αξιοπρέπεια και πολλή οργάνωση.

Τα υπόλοιπα, μπορεί να ωφελούν τη συλλογικότητα, μπορεί και όχι.

Είναι ιδιαίτερα κωμικό αυτό που έχει προκαλέσει στους πολιτικούς αναλυτές των από πάνω η λατρεία στο άτομο. Χτες έλεγαν ότι το μέλλον του μεξικανικού λαού εξαρτάται από τη συμμαχία με δύο άτομα. Προχτές έλεγαν ότι ο Peña Nieto [νυν πρόεδρος του Μεξικού] απαγκιστρωνόταν από τον Salinas de Gortari [παρελθόντα πρόεδρο, του ιδίου κόμματος], χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κάνοντας κριτική στον Peña Nieto βρίσκονταν στο πλάι του Salinas de Gortari· και ότι αν έκαναν κριτική σ’ αυτόν τον τελευταίο, θα υποστήριζαν τον Peña Nieto. Τώρα λένε ότι πρέπει να πάρουμε θέση για τον ανταγωνισμό των από πάνω για τον έλεγχο των τηλεπικοινωνιών, δηλαδή ή είσαι με τον Slim ή με τους Azcárraga-Salinas. Κι ακόμη πιο πάνω, με τον Ομπάμα ή τον Πούτιν.

Όσοι προσδοκούν και βλέπουν προς τα πάνω, μπορούν να συνεχίσουν να ψάχνουν τον ηγέτη τους· μπορούν να συνεχίσουν να σκέφτονται ότι πλέον θα γίνουν σεβαστά τα εκλογικά αποτελέσματα· και ότι πλέον ο Slim θα υποστηρίξει στις εκλογές την αριστερά· και ότι πλέον στο Game of Thrones θα εμφανιστούν οι δράκοι και οι μάχες· και ότι πλέον στην τηλεοπτική σειρά The Walking Dead, ο Kirkman θα έρθει πιο κοντά στο κόμικ· ότι πλέον τα εργαλεία μέιντ ιν τσάινα δεν θα σπαν στην πρώτη χρήση· ότι πλέον το ποδόσφαιρο θα γίνει άθλημα και όχι επιχείρηση.

Και ίσως σε κάποια από αυτά να πέσουν μέσα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνούν ότι σε όλα αυτά είναι απλοί θεατές, δηλαδή, παθητικοί καταναλωτές.

Όσοι αγάπησαν και μίσησαν τον ΣουπΜάρκος πλέον γνωρίζουν ότι έχουν μισήσει και αγαπήσει ένα ολόγραμμα. Επομένως οι αγάπες και τα μίση τους ήταν άχρηστα, στείρα, κενά, κούφια.

Έτσι δεν θα υπάρξουν σπίτια-μουσεία ή μεταλλικές πλακέτες εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ούτε θα υπάρξει κάποιος που να έχει ζήσει έχοντας υπάρξει ο υποδιοικητής Μάρκος. Ούτε θα κληροδοτήσει το όνομα και τη θέση του. Δεν θα υπάρξουν ταξίδια με πληρωμένα τα έξοδα για ομιλίες στο εξωτερικό. Δεν θα υπάρξει μετακίνηση ούτε παραμονή σε πολυτελή νοσοκομεία. Δεν θα υπάρξουν χήρες ούτε κληρονόμοι. Δεν θα υπάρξουν κηδείες, τιμές, αγάλματα, μουσεία, βραβεία, ούτε τίποτα από όσα κάνει το σύστημα για να ενισχύσει τη λατρεία του ατόμου και να υποτιμήσει τη συλλογικότητα.

Η περσόνα ήταν κατασκευασμένη, και πλέον οι κατασκευαστές της, οι ζαπατίστας, τη καταστρέφουμε.

Αν κάποιος κατάλαβε εκείνο το μάθημα που δίνουν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας, θα έχει καταλάβει ένα από τα θεμέλια του ζαπατισμού.

Έτσι τα προηγούμενα χρόνια έγινε ό,τι έγινε.

Έτσι είδαμε ότι ο χαμαιλέοντας, η περσόνα, το ολόγραμμα τέλος πάντων, δεν ήταν απαραίτητο.

Ξανά και ξανά το σχεδιάσαμε, και ξανά και ξανά περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή: το κατάλληλο ημερολόγιο και την κατάλληλη γεωγραφία αυτού που αληθινά είμαστε σε αυτούς που αληθινά είναι.

Τότε ήρθε ο Γκαλεάνο με το θάνατό του για να μας υποδείξει τη γεωγραφία και το ημερολόγιο: «εδώ, στη Ρεαλιδάδ· τώρα: στην οδύνη και την οργή».

galeano

Ε. Η οδύνη και η οργή. Ψίθυροι και κραυγές.

Όταν ήρθαμε εδώ στο καρακόλ της Ρεαλιδάδ, χωρίς να μας το πει κανείς αρχίσαμε να μιλάμε ψιθυριστά.

Μιλούσε σιωπηλά η οδύνη μας, σιωπηλή ήταν και η οργή μας.

Σα να προσπαθούσαμε να αποτρέψουμε να διώξουν τον Γκαλεάνο οι θόρυβοι, οι ήχοι που του ήταν ξένοι.

Σα να τον καλούσαν οι φωνές και τα βήματά μας.

«Περίμενε σύντροφε», έλεγε η σιωπή μας.

«Μη φεύγεις», ψιθύριζαν τα λόγια.

Αλλά υπάρχουν άλλες οδύνες και άλλες οργές.

Αυτή τη στιγμή, σε άλλα σημεία του Μεξικού και του κόσμου, ένας άντρας, μια γυναίκα, ένας άλλος, ένα παιδί, ένας αγόρι, ένα κορίτσι, ένας ηλικιωμένος, μια ηλικιωμένη, μια μνήμη, ξυλοκοπείται θρασύδειλα, περικυκλωμένη απ’ το αδηφάγο έγκλημα που είναι το σύστημα, στραγγαλίζεται, μαχαιρώνεται, πυροβολείται, αποτελειώνεται, αιχμάλωτη ανάμεσα σε κοροϊδίες, εγκαταλελειμμένη, με σώμα που περισυλλέχτηκε και κλάφτηκε, με τη ζωή της θαμμένη.

Μόνο μερικά ονόματα:

Alexis Benhumea, δολοφονήθηκε στην πολιτεία του Μεξικού.
Francisco Javier Cortés, δολοφονήθηκε στην πολιτεία του Μεξικού.
Juan Vázquez Guzmán, δολοφονήθηκε στην Τσιάπας.
Juan Carlos Gómez Silvano, δολοφονήθηκε στην Τσιάπας.
Ο σύντροφος Kuy, δολοφονήθηκε στην Πόλη του Μεξικού.
Carlo Giuliani, δολοφονήθηκε στην Ιταλία.
Αλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε στην Ελλάδα.
Wajih Wajdi al-Ramahi, δολοφονήθηκε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης. Ετών 14, δολοφονήθηκε από μια σφαίρα στην πλάτη που εκτοξεύτηκε από ένα ισραηλινό παρατηρητήριο, δεν υπήρχαν πορείες ή διαδηλώσεις, ούτε τίποτ’ άλλο στο δρόμο.
Matías Valentín Catrileo Quezada, της φυλής των Μαπούτσε, δολοφονήθηκε στη Χιλή.
Teodulfo Torres Soriano, σύντροφος της Έκτης, εξαφανίστηκε στην Πόλη του Μεξικού.
Guadalupe Jerónimo και Urbano Macías, κάτοικοι του Cherán, δολοφονήθηκαν στο Μιτσοακάν.
Francisco de Asís Manuel, εξαφανίστηκε στην Santa María Ostula.
Javier Martínes Robles, εξαφανίστηκε στην Santa María Ostula.
Gerardo Vera Orcino, εξαφανίστηκε στην Santa María Ostula.
Enrique Domínguez Macías, εξαφανίστηκε στην Santa María Ostula.
Martín Santos Luna, εξαφανίστηκε στην Santa María Ostula.
Pedro Leyva Domínguez, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Diego Ramírez Domínguez, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Trinidad de la Cruz Crisóstomo, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Crisóforo Sánchez Reyes, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Teódulo Santos Girón, εξαφανίστηκε στην Santa María Ostula.
Longino Vicente Morales, εξαφανίστηκε στο Guerrero.
Víctor Ayala Tapia, εξαφανίστηκε στο Guerrero.
Jacinto López Díaz “El Jazi”, δολοφονήθηκε στην Puebla.
Bernardo Vázquez Sánchez, δολοφονήθηκε στηνΟαχάκα.
Jorge Alexis Herrera, δολοφονήθηκε στο Guerrero.
Gabriel Echeverría, δολοφονήθηκε στο Guerrero.
Edmundo Reyes Amaya, εξαφανίστηκε στην Oaxaca.
Gabriel Alberto Cruz Sánchez, εξαφανίστηκε στην Oaxaca.
Juan Francisco Sicilia Ortega, δολοφονήθηκε στο Morelos.
Ernesto Méndez Salinas, δολοφονήθηκε στο Morelos.
Alejandro Chao Barona, δολοφονήθηκε στο Morelos.
Sara Robledo, δολοφονήθηκε στο Morelos.
Juventina Villa Mojica, δολοφονήθηκε στο Guerrero.
Reynaldo Santana Villa, δολοφονήθηκε στο Guerrero.
Catarino Torres Pereda, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Bety Cariño, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Jyri Jaakkola, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Sandra Luz Hernández, δολοφονήθηκε στην Sinaloa.
Marisela Escobedo Ortíz, δολοφονήθηκε στην Chihuahua.
Celedonio Monroy Prudencio, εξαφανίστηκε στο Jalisco.
Nepomuceno Moreno Nuñez, δολοφονήθηκε στην Sonora.

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες που τις εξαφάνισε ο στρατός και πιθανότατα δολοφονήθηκαν σε οποιοδήποτε σημείο της μεξικανικής έκτασης.

Οι φυλακισμένοι που θέλουν να τους σκοτώσουν ζωντανούς: ο Mumia Abu Jamal, ο Leonard Peltier, οι Μαπούτσε, ο Mario González, ο Juan Carlos Flores.

Το συνεχές θάψιμο φωνών που ήταν ζωές, που φιμώθηκαν από τον ήχο του χώματος που τους καταπλάκωσε και το κλείσιμο από τις μπάρες.

Και η μεγαλύτερη κοροϊδία είναι ότι σε κάθε φορτίο χώματος που ρίχνει το κάθε φορά πρωτοπαλίκαρο, το σύστημα λέει: «δεν αξίζεις, δεν έχεις σημασία, κανείς δεν σε κλαίει, κανείς δεν εξοργίζεται με το θάνατό σου, κανείς δεν ακολουθεί το δρόμο σου, κανείς δεν σηκώνει τη ζωή σου».

Και με το τελευταίο φορτίο καταδικάζει: «ακόμη κι αν συλληφθούν και καταδικαστούν αυτοί που σε σκότωσαν, πάντα θα βρίσκουμε άλλον, άλλη, άλλους, που και πάλι θα σου στήνουν ενέδρες και θα επαναλάμβάνουν το μακάβριο χορό που σου τέλειωσε τη ζωή».

Και λέει «Δεν με φοβίζει, δεν με βλάπτει, δεν με τιμωρεί η μικρή σου τοσοδούλα δικαιοσύνη, κατασκευασμένη για να προσποιούνται και να αποκτούν λίγη ηρεμία τα πληρωμένα μέσα για να φρενάρουν το χάος που πέφτει πάνω τους».

Τι λέμε σε αυτό το πτώμα που, σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου των από κάτω, θάβεται στη λήθη;

Ότι μόνο μετράει η δική μας οδύνη και οργή;

Ότι μόνο το δικό μας σθένος είναι σημαντικό;

Ότι ενόσω ψιθυρίζουμε την ιστορία μας, δεν ακούμε την κραυγή του, το ουρλιαχτό του;

Η αδικία έχει τόσα ονόματα και είναι τόσες πολλές οι κραυγές που προκαλεί.

Αλλά η δική μας οδύνη και οργή δεν μας εμποδίζουν ν’ ακούμε.

Και οι ψίθυροί μας δεν είναι μόνο για να θρηνούμε την άδικη πτώση των δικών μας νεκρών.

Είναι για να μπορέσουμε ν’ ακούσουμε μ’ αυτόν τον τρόπο άλλες οδύνες, να φτιάξουμε άλλες οργές και να συνεχίσουμε έτσι τον περίπλοκο, μακρύ και βασανιστικό δρόμο που θα φτιάξει από όλο αυτό ένα ουρλιαχτό που θα μετασχηματιστεί σε απελευθερωτικό αγώνα.

Και για να μην ξεχνάμε ότι όσο κάποιος ψιθυρίζει, κάποιος άλλος κραυγάζει.

Και μόνο το προσεκτικό αυτί μπορεί ν’ ακούσει.

Ενόσω τώρα μιλάμε και ακούμε, κάποιος κραυγάζει από πόνο, από οργή.

Και όπως πρέπει να μάθουμε να στρέφουμε το βλέμμα, έτσι και η ακοή πρέπει να βρει τον τρόπο που θα την κάνει γόνιμη.

Γιατί ενόσω κάποιος ξεκουράζεται, κάποιος άλλος συνεχίζει ν’ ανεβαίνει.

Για να δούμε αυτή την προσπάθεια, είναι αρκετό να κατεβάσουμε το βλέμμα και να σηκώσουμε την καρδιά.

Μπορείτε;

Θα μπορέσετε;

Η μικρή δικαιοσύνη μοιάζει τόσο πολύ με την εκδίκηση. Η μικρή δικαιοσύνη είναι αυτή που μοιράζει ατιμωρησία, καθώς τιμωρώντας έναν, αφήνει άλλους.

Αυτή που θέλουμε εμείς, αυτή για την οποία αγωνιζόμαστε, δεν εξαντλείται με το να βρεθούν οι δολοφόνοι του συντρόφου Γκαλεάνο και να δούμε ότι τιμωρήθηκαν (μην έχετε αμφιβολία ότι αυτό θα συμβεί).

Η υπομονετική και επίμονη αναζήτηση ψάχνει την αλήθεια, όχι τη λύτρωση της παραίτησης.

Η μεγάλη δικαιοσύνη έχει να κάνει με τον θαμμένο σύντροφο Γκαλεάνο.

Γιατί εμείς αναρωτιόμαστε όχι το τι να κάνουμε με το θάνατό του, μα τι πρέπει να κάνουμε με τη ζωή του.

Συμπαθάτε με αν μπαίνω στο γλοιώδες έδαφος των κοινοτοπιών, αλλά σ’ αυτόν τον σύντροφο δεν άξιζε να πεθάνει, όχι έτσι.

Όλη η προσπάθειά του, η καθημερινές του θυσίες, συνεπείς και αόρατες για όλους όσους δεν ήμασταν εμείς, ήταν για τη ζωή.

Και μπορώ να σας πω ότι ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος και, επιπλέον, και αυτό είναι που μαγεύει, ότι υπάρχουν χιλιάδες σύντροφοι και συντρόφισσες στις ιθαγενικές ζαπατιστικές κοινότητες σαν αυτόν, με την ίδια επιμονή, με απαράλλαχτη δέσμευση, με την ίδια καθαρότητα και ένα μόνο προορισμό: την ελευθερία.

Και κάνοντας μακάβριους υπολογισμούς: αν σε κάποιον αξίζει ο θάνατος είναι αυτός που δεν υπάρχει ούτε έχει υπάρξει, παρά μόνο ευκαιριακά για τα πληρωμένα μέσα ενημέρωσης.

Ήδη το έχει πει ο σύντροφος επικεφαλής μας που μιλά εκ μέρους του EZLN, ο εξεγερμένος υποδιοικητής Μοϊσές, ότι δολοφονώντας τον Γκαλεάνο, ή οποιονδήποτε από τους ζαπατίστας, οι από πάνω ήθελαν να δολοφονήσουν τον EZLN.

Όχι ως στρατό, αλλά ως ανόητο επαναστάτη που χτίζει και σηκώνει τη ζωή όπου εκείνοι, οι από πάνω, επιθυμούν τους βάλτους των μεταλλευτικών, πετρελαϊκών, τουριστικών βιομηχανιών, το θάνατο της γης και όσων την κατοικούν και τη δουλεύουν.

Και είπε πως έχουμε έρθει, ως Γενική Διεύθυνση του EΖLN για να ξεθάψουμε τον Γκαλεάνο.

Σκεφτήκαμε ότι είναι απαραίτητο να πεθάνει ένας από μας για να ζήσει ο Γκαλεάνο.

Και για να μείνει ικανοποιημένος αυτός ο αναιδής που είναι χάρος, στη θέση του Γκαλεάνο βάζουμε άλλο όνομα ώστε να ζήσει ο Γκαλεάνο και ο θάνατος να πάρει όχι μια ζωή, παρά μόνο ένα όνομα, μερικά γράμματα κενά από κάθε περιεχόμενο, χωρίς δική τους ιστορία, χωρίς ζωή.

Έτσι αποφασίσαμε ότι από σήμερα ο Μάρκος σταματά να υπάρχει.

Θα φύγει χέρι χέρι με τον Σκιώδη Πολεμιστή και τη Φλογίτσα για να μη χαθεί στο δρόμο, ο Δον Ντουρίτο θα φύγει μαζί του, το ίδιο και ο Γέρο-Αντόνιο.

Δεν θα τον αναζητήσουν τα κορίτσια και τα αγόρια που πριν μαζεύονταν για να ακούσουν τις ιστορίες του· είναι ήδη μεγάλοι, έχουν ήδη κρίση, ήδη αγωνίζονται όπως εκείνος, κι ακόμη περισσότερο, για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, που είναι το καθήκον κάθε ζαπατίστα.

Ο γατόσκυλος θα του τραγουδήσει το τραγούδι του αποχωρισμού και όχι ένας κύκνος.

Και στο τέλος, όσοι καταλάβουν, θα ξέρουν ότι δεν φεύγει όποιος ποτέ δεν υπήρξε, ούτε πεθαίνει όποιος δεν έχει ζήσει.

Και ο χάρος θα φύγει εξαπατημένος από έναν ιθαγενή που στον αγώνα ονομάζεται Γκαλεάνο, και θα επιστρέψει για να περπατήσει σ’ εκείνες τις πέτρες που έχουν τοποθετηθεί στον τάφο του και να διδάξει, όποιον αφεθεί, τα βασικά του ζαπατισμού, δηλαδή να μη νικιέται, να μην παραδίνεται, να μην κλονίζεται.

Στο χάρο! Σα να μην ήταν ξεκάθαρο ότι τους από πάνω τους απελευθερώνει από κάθε συνυπευθυνότητα, πέρα από τον επικήδειο λόγο, το γκρίζο μνημόσυνο, το στείρο άγαλμα, το ελεγχόμενο μουσείο.

Κι εμείς; Εμάς ο θάνατος μας δεσμεύει με ό,τι έχει τη ζωή.

Έτσι, να’ μαστε εδώ, κοροϊδεύοντας το θάνατο στην πραγματικότητα.

Σύντροφοι,

Λέγοντας όλα τα παραπάνω, στις 2:08 της 25ης Μάη 2014 στο νοτιοανατολικό μέτωπο μάχης του EZLN ανακοινώνω ότι σταματά να υπάρχει ο γνωστός ως Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος, ο αυτοκαλούμενος ως «υποδιοικητής ανοξείδωτου χάλυβα».

Αυτά.

Με τη φωνή μου δεν θα μιλά η φωνή του Εθνικοαπελευθερωτικού Ζαπατιστικού Στρατού.

Γεια σας και για πότε [hasta nunca]… ή για πάντα, όποιος κατάλαβε θα ξέρει πως πλέον δεν έχει σημασία, ότι ποτέ δεν είχε.

Από τη ζαπατιστική πραγματικότητα.

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος.

Μεξικό, 24 Μάη 2014.

Υ.Γ.1 “Game is over”;

Υ.Γ. 2 Τσεκ μάτ;

Υ.Γ. 3 Τουσέ;

Υ.Γ. 4 Τα λέμε, παρέα, και να στέλνετε καπνό.

Υ.Γ. 5 Μμμ… αυτή λοιπόν είναι η κόλαση… Να ο Piporro, ο Pedro, o José Alfredo! Πώς; Επειδή ήταν σεξιστές; Μπα, δεν νομίζω, αφού εγώ ποτέ…

Υ.Γ. 6 Ή μήπως όπως λέει κάποιος, χωρίς τον χαμαιλέοντα, μπορώ πλέον να περπατάω γυμνός;

Υ.Γ 7 Πω πω, είναι πολύ σκοτεινά εδώ μέσα, χρειάζομαι μια φλογίτσα.

[παύση και παρατεταμένο χειροκρότημα]

[Μοϊσές:] Ωραία σύντροφοι και συντρόφισσες, θα δώσουμε το λόγο σε έναν άλλο σύντροφο:

[φωνή του Μάρκος] Καλό ξημέρωμα σε όλους και σε όλες. Το όνομά μου είναι Γκαλεάνο, Εξεγερμένος Υποδιοικητής Γκαλεάνο.

Υπάρχει κανείς άλλος εδώ που τον λένε Γκαλεάνο;

[ακούγονται φωνές που λένε ‘εμένα με λένε Γκαλεάνο’ ‘κι εμένα με λένε Γκαλεάνο’ και στο τέλος πολλοί μαζί ‘Έίμαστε όλοι Γκαλεάνο’]

[ξαναπαίρνει το λόγο η φωνή του ‘Μάρκος’]

Γι’ αυτό φαίνεται μου είχαν πει πως όταν θα ξαναγεννιόμουν θα ήταν με τρόπο συλλογικό.

Ας είναι λοιπόν.

Καλό ταξίδι. Να προσέχετε. Να μας προσέχετε.

Από τα βουνά του Νοτιοανατολικού Μεξικού.

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Γκαλεάνο.

Μεξικό, Μάης 2014.

————————————————-

Σημειώσεις της aqua:

[1] Guardias blancas: Γενικό όνομα για παραστρατιωτικές ομάδες που σχηματίστηκαν μετά τη σφαγή των φοιτητών το 1968 στο Tlatelolco, στο πλαίσιο της αντεπαναστατικής επίθεσης του PRI ενάντια σε κινήματα και οργανώσεις. Επικεντρώθηκαν στην ύπαιθρο, αποτελούνταν από χωροφύλακες και τσιράκια των φεουδαρχών, που ανέλαβαν να ‘εξαφανίζουν’ και να καταστέλλουν ομάδες ακτημόνων.

[2] Votán: πρόσωπο της μυθολογίας των Μάγιας που οδήγησε σε μια μεγάλη έκταση το λαό του ιδρύοντας πόλεις. Στο Μικρό Ζαπατιστικό Σχολείο votán ονομαζόταν ο καθοδηγητής-σύντροφος που είχαν όλοι οι συμμετέχοντες μαθητές στη γνωριμία με τον κόσμο των ζαπατίστας. Εξ ου και ο Γκαλεάνο ονομάζεται votán.

[3] CIOAC-H (Ιστορική Κεντρική Ανεξάρτητη Οργάνωση Αγροτικών Εργατών και Αγροτών): παραστρατιωτική οργάνωση που εμφανίζεται ως αγροτική, μέλη της οποίας σκότωσαν τον Γκαλεάνο και τραυμάτισαν άλλα 15 άτομα εισβάλλοντας στις 2 Μάη 2014 στο καρακόλ της Ρεαλιδάδ. Εδώ η καταγγελία του Συμβουλίου Καλής Διακυβέρνησης.

[4] Αναφέρεται στη δήθεν αποκάλυψη στις 9 Φλεβάρη του 1995 της πραγματικής ταυτότητας του Μάρκος, που ταυτίστηκε με τον Rafael Sebastián Guillén Vicente, γεννημένο στο Tampico. Εδώ το σχετικό βίντεο.

———————————————————————–

Πηγές:

Tο κείμενο στον Enlace Zapatista.

Οι φωτογραφίες από το SanCristencia.

Το ηχητικό αρχείο του κειμένου από το SanCristencia.

 

πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1525762/

aqua

24 Μαΐου 2014, Ρεαλιδάδ. Ο Γκαλεάνο ζει. Ο αγώνας συνεχίζεται

από: solidarioszapatistas.espivblogs.net

Κάτω από τον ήλιο της ζούγκλας Λακαντόνα του νοτιοανατολικού Μεξικού στο κέντρο του καρακόλ 1, οι άντρες και γυναίκες ζαπατίστας δυνατοί, οργανωμένοι, με αξιοπρέπεια και θάρρος καλωσορίζουν όλους/ες  όσοι/ες  αισθάνονται τον ίδιο πόνο και την ίδια οργή για την δολοφονία του συντρόφου Γκαλεάνο είτε βρίσκονται εκεί δίπλα τους, στη Ρεαλιδάδ είτε αγωνίζονται σε μια άλλη «πραγματικότητα» (Ρεαλιδάδ)  αυτού του κόσμου. Κοιτούν το καραβάνι με τα  πάνω από 1000 μέλη της Έκτης, μαθητές στο μικρό σχολείο της ελευθερίας, και τα ελεύθερα μέσα από διάφορα μέρη της χώρας που φτάνει στο καρακόλ.

Στη σκηνή που βρίσκεται στο κέντρο του καρακόλ υπάρχουν 6 πανώ με συνθήματα που απαιτούν δικαιοσύνη για τον δολοφονημένο σύντροφο. Σε ένα από αυτά είναι γραμμένο ένα απόσπασμα από την ανακοίνωση του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος «Ο πόνος και η οργή». «Και εξαιτίας του πόνου και της οργής φορέσαμε ξανά τις μπότες, τη στολή μας,  ζωστήκαμε το πιστόλι και καλύψαμε το πρόσωπό μας.»

Οι εξεγερμένοι (insurgentes) [1] φορούν ένα μαύρο κάλυμμα στο δεξί μάτι, μια ροζ κορδέλα στο μέρος της καρδιάς και μια μαύρη, ως ένδειξη πένθους, στον αριστερό ώμο. Όλοι μαζί σχηματίζουν μια προστατευτική αλυσίδα γύρω από τις βάσεις στήριξης. Το μήνυμα ξεκάθαρο. Ο ζαπατιστικός στρατός δε θα τους αφήσει ποτέ μόνους.

Το μεσημέρι, εμφανίζεται έφιππος ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος,  φορώντας ένα πειρατικό κάλυμμα στο δεξί μάτι και στο αριστερό χέρι ένα μαύρο γάντι στο οποίο είναι ζωγραφισμένος ένας άσπρος σκελετός. Και στη θέση του παραδοσιακού AR-15  μια ματσέτα.  Όλοι μαζί, η Γενική Διοίκηση του EZLNσυντονίζουν έναν στρατιωτικό χαιρετισμό προς τις βάσεις στήριξης, τα μέλη της Έκτης και τα ελεύθερα μέσα και αποχωρούν λίγα λεπτά αργότερα. Μετά από λίγο ακούγεται από τα μεγάφωνα η φωνή του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος ο οποίος ως «Εξεγερμένο Ραδιόφωνο» [2] απευθύνει χαιρετισμό ιδιαίτερα στα «ανεξάρτητα, αυτόνομα, ελεύθερα ή όπως αλλιώς λέγονται» μέσα.

Στη σκηνή ανεβαίνει η Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή του EZLN, και ο Κομαντάντε Τάτσο,  παίρνει το λόγο. «Ήρθαμε εδώ για να τιμήσουμε έναν μεγάλο σύντροφο, όχι στο μέγεθος ή στο ύψος.  Βρισκόμαστε εδώ όλοι και όλες για να τιμήσουμε τον αξέχαστο σύντροφό μας Γκαλεάνο, το όνομά του, την αντίσταση του, το είναι του, ως μαχητή ενάντια σε όλες τις προκλήσεις των παραστρατιωτικών που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει.» «Η απόδειξη είναι ότι βρισκόμαστε εδώ, τηρώντας την υπόσχεσή μας. Με αυτά τα αληθινά λόγια σας το αποδεικνύουμε εδώ μπροστά στον σύντροφό μας Γκαλεάνο. Στο λόγο των ζαπατίστας δεν υπάρχει κοροϊδία,  ψέματα, ή δισταγμός. Αυτό που έκαναν οι παραστρατιωτικοί της CIOACστο χωριό αυτό της Ρεαλιδάδ, τον έκαναν στον EZLN. Δεν ήταν ούτε θα είναι η τελευταία ενέργεια των παραστρατιωτικών. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και  έτοιμοι προκειμένου να αμυνθούμε και να αποκρούσουμε αυτές τις επιθέσεις. Είμαστε σίγουροι ότι θα μας κάνουν χιλιάδες μαλακίες. Αλλά θέλουμε να τους πούμε ότι πάντα θα υπάρχει απάντηση από μας, από τον EZLN, ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι οι άντρες και γυναίκες ζαπατίστας είμαστε εδώ. Για μας είναι ξεκάθαρο, όταν χτυπούν έναν από μας,  μας χτυπούν όλους. Αυτό θέλουμε να σας πούμε με την παρουσία μας σήμερα εδώ σε αυτή την εκδήλωση τιμής στον αγαπημένο και αξέχαστο σύντροφό μας Γκαλεάνο . Σύντροφος Γκαλεάνο, Παρών. Σύντροφος Γκαλεάνο. Παρών. Σύντροφος Γκαλεάνο. Παρών».

Στους λόγους που ακολουθούν, από τον Εξεγερμένο Υποδιοικητή Μοϊσές, και τα μέλη της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής γίνεται ξεκάθαρο ότι για τους ζαπατίστας ο θάνατος δεν είναι το τέλος του αγώνα, ούτε το τέλος της οικοδόμησης της αυτονομίας. Ακολουθούν μια σειρά μηνυμάτων που απευθύνονται στα μέλη της Έκτης που για άλλη μια φορά τήρησαν την υπόσχεση που είχαν δώσει από το 2005 με τη συμμετοχή τους στο κάλεσμα της Έκτης Διακήρυξης, «αν χτυπούν έναν από μας, μας χτυπούν όλους». Διευκρινίζουν ότι «ο EZLN δεν μπορεί να εισέλθει έτσι απλά στις κοινότητες, παρά μόνο αν αυτές του το ζητήσουν για να αποδώσει δικαιοσύνη. Η οργή που αισθανόμαστε είναι ενάντια στον καπιταλισμό, και όχι ενάντια σε όσους εξαπατώνται από αυτόν.» «Βρισκόμαστε εδώ για να ερευνήσουμε τα γεγονότα, και να συντροφεύσουμε την οικογένεια και τους συντρόφους της Ρεαλιδάδ. Δεν πρέπει να κατευναστεί  η οργή μας με τις συλλήψεις που έκανε η κυβέρνηση της Τσιάπας. Είναι μια μασκαράτα, δεν είναι δικαιοσύνη.  Το κάνουν μόνο και μόνο για να κατευνάσουν την οργή που νιώθετε, σύντροφοι της Έκτης». Καταγγέλλουν ως υπεύθυνους της δολοφονίας του δασκάλου Γκαλεάνο την Φλορίντα  Σάντις, δημοτικό σύμβουλο με το PAN [3]στην πόλη Λας Μαργαρίτας, τον Λουίς Άλβαρες, επικεφαλή της Επιτροπής για την Ειρήνη στην Τσιάπας, τον Καρμελίνο Ντίας Λόπες οι οποίοι «είχαν κρυφές συναντήσεις με στόχο να προκαλέσουν προβλήματα στους ζαπατίστας,  με αντάλλαγμα χρήματα, προγράμματα και όπλα.»  Καταγγέλλουν επίσης ότι «πίσω από τις επιθέσεις βρίσκονται τα τρία επίπεδα της κακής κυβέρνησης, ο βουλευτής, ο κυβερνήτης, πρώην κυβερνήτης και ανώτατος παραστρατιωτικός Ενρίκε Πένια Νιέτο [4]».

Η επίσκεψη στον τάφο του Γκαλεάνο

Με τη δύση του ηλίου, ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές ανακοινώνει ότι ήρθε η ώρα να επισκεφθούν τον τάφο του συντρόφου, και  να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στην οικογένειά του, στην συντρόφισσά του, και στις ζαπατιστικές βάσεις στήριξης.

Χιλιάδες ζαπατίστας  και μέλη της Έκτης σχηματίζουν μια τεράστια ουρά μέχρι τον τάφο.

Σύντροφοι και συντρόφισσες με κουκούλες στα πρόσωπα,  κυκλώνουν το μνήμα,  σαν μια μεγάλη αγκαλιά . Με σηκωμένη την αριστερή γροθιά και με στρατιωτικό χαιρετισμό, ένας ένας περνά αφήνοντας μια πέτρα στην άκρη του.

«Γιατί η πέτρα σύντροφε;»

«Κάθε ένας που δεσμεύεται να αγωνιστεί αφήνει μια πέτρα, γιατί όπως ο Γκαλεάνο, είναι το σύμβολο της αντίστασης ως το θάνατο».

Τα μέλη της Έκτης επαναλαμβάνουν  το ίδιο τελετουργικό σαν μια υπόσχεση να αγωνιστούν για έναν άλλο κόσμο ελεύθερο. Έτσι ο πόνος δίνει τη θέση του στην ελπίδα.

Η εκδήλωση τιμής τελειώνει με τους λόγους του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μοϊσές -ο οποίος ανακοινώνει τα αποτελέσματα της έρευνας και τις αποφάσεις του EZLN– και του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος που αναγγέλλει την «εξαφάνισή του».


[1] Insurgentes. Οι στρατιώτες ζαπατίστας.

[2] RadioInsurgente. Η επίσημη ραδιοφωνική φωνή του EZLN.

[3] Κόμμα Εθνικής Δράσης

[4] Πρόεδρος του Μεξικού

galeano-ezln (1)

galeano-ezln (2)

galeano-ezln (3)

galeano-ezln (5)

galeano-ezln (6)

galeano-ezln (7)

galeano-ezln (8)

galeano-ezln (9)

galeano-ezln (10)

Διαμαρτυρία έξω από την πρεσβεία του Μεξικού για τη δολοφονία του συντρόφου δασκάλου Galeano

διαμαρτυρία έξω από την πρεσβεία του Μεξικού, την Κυριακή 18 του Μάη στις 10.00πμ για τη δολοφονία του συντρόφου δασκάλου Galeano Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ)
Ανδρέα Λόντου 6, 10681 Αθήνα τηλ. 210-3820537 e-mail: sefk@sefk.gr, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής (ΣYBXA)
Ανδρέα Λόντου 6, 10681 Αθήνα τηλ. 210-3820537 sylyp_vivliou@yahoo.gr, “http://bookworker.wordpress.com” Αθήνα, 15 του Μάη του 2014

Ο ΣΕΦΚ και ο ΣYBXA καταγγέλλουν με οργή τη δολοφονία του συντρόφου δασκάλου Galeano από τα παραστρατιωτικά καθάρματα των καθεστωτικών κομμάτων εξουσίας του Μεξικού. Στέλνουμε από τις γειτονιές της Αθήνας την αλληλεγγύη μας στους εξεγερμένους ζαπατίστας. Στηρίζουμε τον αγώνα για την αξιοπρέπεια και την αυτονομία των ιθαγενών κοινοτήτων των Zαπατίστας στην Τσιάπας, οι οποίες 20 χρόνια πριν, την 1η Γενάρη 1994, με τα όπλα στο χέρι εξεγέρθηκαν ενάντια στη λεηλασία της ζωής τους Οι Zαπατίστας δεν αρκέστηκαν να καταριούνται το σκοτάδι. Κράτησαν αναμμένη τη φωτιά της αντίστασης. Διαβαίνοντας το μονοπάτι της ανατροπής του καπιταλισμού, οικοδομούν την αυτονομία. Μέσα σε 20 χρόνια, κατάφεραν να απελευθερώσουν τη γη των ιθαγενών του Μεξικού από τους τσιφλικάδες στην επαρχία Τσιάπας. Χιλιάδες ιθαγενείς έπαψαν να είναι σκλάβοι, μπόρεσαν να ορίσουν οι ίδιοι τους όρους της ζωής τους: οι ίδιοι, στις κοινότητές τους, δουλεύουν την ανακτημένη γη για να τρέφονται, έφτιαξαν νοσοκομεία, σχολεία. Για την υπεράσπιση αυτών που ταπεινά έχτισαν οι σύντροφοι Zαπατίστας στη Ρεαλιδάδ, δολοφονήθηκε ο δάσκαλος Galeano. Καλούμε εκπαιδευτικά και εργατικά σωματεία, συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιάς, να εκφράσουν την οργή τους για τη δολοφονία του συντρόφου δασκάλου Galeano και την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των ζαπατίστας, συνυπογράφοντας ή συνδιαμορφώνοντας το κείμενο αυτό, αλλά και καλώντας και συμμετέχοντας σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία του Μεξικού, την Κυριακή 18 του Μάη, στην πλατεία Κολωνακίου, στις 10.00πμ, ανταποκρινόμενοι στο διεθνές κάλεσμα του EZLN για κινητοποίηση αυτήν τη μέρα.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΔΑΣΚΑΛΟ GALEANO. ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ, ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.

ASOCIACIÓN SINDICAL DE PROFESORES EN LAS ACADEMIAS PRIVADAS (ATENAS – GRECIA) sefk@sefk.gr, http://www.sefk.gr ASOCIACIÓN SINDICAL DE TRABAJADORES EN LIBRERIAS, PAPELERIAS Y EDITORIALES DE la DIPUTACIÓN DE ATTICA (ATENAS – GRECIA) sylyp_vivliou@yahoo.gr, http://bookworker.wordpress.com

Atenas, 15 del Mayo del 2014 El sindicato de Profesores Trabajadores en las Academias Privadas (SEFK) y el sindicato de Trabajadores en librerías, papelerías y editoriales denuncian, con rabia, el asesinato del compañero maestro Galeano por cabrones paramilitares dirigidos por los partidos institucionales y gobiernistas de México. Expresamos nuestra solidaridad a l@s zapatistas insurgentes desde los barrios de Atenas, Grecia. Apoyamos la lucha por la dignidad y autonomía de los pueblos zapatistas en Chiapas que hace 20 años, el primero del enero del 1994, levantaron en armas contra del saqueo que sufrieron. L@s Zapatistas mantengan y mantienen el fuego de la resistencia encendido. Ellos y ellas construyen su autonomía día con día recorriendo el camino de la subversión del capitalismo. Durante 20 años, zapatistas lograron recuperar las tierras indígenas que los conquistadores, grandes terratenientes habían ocupado en Chiapas. Miles de l@s zapatistas indígenas levantaron contra de los terratenientes y lograron tomar a su mano las condiciones de su vida: ellos mismos trabajan la tierra recuperada para alimentarse, ellos mismos construyen sus clínicas y escuelas. El maestro Galeano cayó defendiendo a todo lo que l@s compañeros y compañeras zapatistas humildemente han levantado, en Realidad. >Invitamos a los sindicatos educativos y trabajadores, colectividades y asambleas del barrio de Atenas, para expresarnos nuestra rabia por el asesinado del compañero maestro Galeano y nuestra solidaridad con la lucha zapatista, protestando a la embajada mexicana, en Atenas, el Domingo 18 de Mayo, a las 10:00 JUSTICIA PARA EL MAESTRO GALEANO. CALLES DE ATENAS, MONTAÑAS DE MEXICO, LA LUCHA ES COMUN CONTRA LA BARBARIE DEL CAPITALISMO.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας, 20/5/2014, 7μ.μ., πρεσβεία Μεξικού

ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΤΣΙΑΠΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ, ΤΡΙΤΗ 20 ΜΑΗ, 7 Μ.Μ., ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ (πλατεία Κολωνακίου)

Η ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

 

Αλληλέγγυες/οι από τον α/α και ελευθεριακό χώρο solidarioszapatistas@gmail.com

http://solidarioszapatistas.squat.gr

https://athens.indymedia.org/event/51129/

 

Ο πόνος και η οργή. Ανακοίνωση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση

Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ

ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΜΕΞΙΚΟ

8 Μαΐου 2014

Προς τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της Έκτης:

Σύντροφοι:

Στην πραγματικότητα, η ανακοίνωση ήταν ήδη έτοιμη. Περιεκτική, ακριβής, ξεκάθαρη όπως πρέπει να είναι οι ανακοινώσεις. Αλλά… μμμ… ίσως αργότερα.

Γιατί τώρα ξεκινά η συνέλευση με τις συντρόφισσες και τους συντρόφους-βάσεις στήριξης της Ρεαλιδάδ.

Τους ακούμε.

Γνωρίζουμε εδώ και καιρό τον τόνο και το αίσθημα στη φωνή τους: πόνος και οργή.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι μια ανακοίνωση δε θα αντανακλούσε αυτό ακριβώς.

Ή τουλάχιστον όχι σε όλη του την έκταση.

Βέβαια, ίσως ούτε ένα γράμμα, αλλά τουλάχιστον, ακόμα κι αν πρόκειται για μια χλωμή αντανάκλαση, μπορώ να κάνω μια προσπάθεια μέσα από αυτά τα λόγια.

Γιατί…

Εξαιτίας του πόνου και της οργής αψηφήσαμε τους πάντες και τα πάντα πριν από 20 χρόνια.

Και εξαιτίας του πόνου και της οργής φορέσαμε ξανά τις μπότες, τη στολή μας, ζωστήκαμε το πιστόλι και καλύψαμε το πρόσωπό μας.

Και τώρα βάζω ξανά τον παλιό και φθαρμένο σκούφο με τα 3 κόκκινα πεντάκτινα αστέρια.

Είναι ο πόνος και η οργή που έφεραν τα βήματά μας ως τη Ρεαλιδάδ.

Πριν λίγα λεπτά, αφού εξηγήσαμε ότι ήρθαμε απαντώντας στο αίτημα για βοήθεια του Συμβουλίου Καλής Διακυβέρνησης, ένας σύντροφος-βάση στήριξης, δάσκαλος στα μαθήματα «Η Ελευθερία σύμφωνα με τους/τις Ζαπατίστας», μας είπε πάνω κάτω τα εξής:

«Σου το λέμε ξεκάθαρα σύντροφε υποδιοικητή, αν δεν ήμασταν ζαπατίστας και είχαμε πάρει εκδίκηση, θα είχε γίνει σφαγή. Γιατί είμαστε πολύ θυμωμένοι με όσα έκαναν στον σύντροφο Γκαλεάνο. Όμως είμαστε ζαπατίστας και το θέμα δεν είναι η εκδίκηση αλλά η δικαιοσύνη. Περιμένουμε λοιπόν τι θα μας πείτε και αυτό θα πράξουμε.»

Ακούγοντάς τον αισθάνθηκα ζήλεια και λύπη.

Ζήλεια για όσους είχαν το προνόμιο να έχουν δασκάλους και δασκάλες, γυναίκες και άντρες σαν τον Γκαλεάνο και σαν αυτόν που μιλά τώρα. Χιλιάδες άντρες και γυναίκες από όλο τον κόσμο είχαν αυτή την τύχη.

Και λύπη για όσους δεν θα έχουν πια δάσκαλο τον Γκαλεάνο.

Ο σύντροφος Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές έπρεπε να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Η απόφασή του είναι τελεσίδικη και, αν ρωτάτε τη γνώμη μου (κάτι που κανείς δεν έκανε), αδιαμφισβήτητη. Αποφάσισε να αναβάλλει επ’ αόριστον τη συνάντηση με τους αυτόχθονες λαούς και τις οργανώσεις τους στο Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο. Αποφάσισε να αναβάλλει επίσης την εκδήλωση τιμής που προετοιμάζαμε προς τον απόντα σύντροφό μας Δον Λουίς Βιγιόρο Τοράνσο, καθώς και τη συμμετοχή μας στο Σεμινάριο με τίτλο «Η ηθική απέναντι στη Λεηλασία» που οργανώνουν σύντροφοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι του Μεξικού και του Κόσμου.

Τι τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση; Τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνας, καθώς και οι πληροφορίες που φτάνουν σε μας, δε χωρούν αμφισβήτηση:

  1. – Επρόκειτο για μια προσχεδιασμένη επίθεση, που οργανώθηκε στρατιωτικά και πραγματοποιήθηκε με δόλο, προμελέτη και από πλεονεκτική θέση και η οποία καταγράφεται μέσα στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί και προωθηθεί από τα πάνω.
  2. – Εμπλέκονται οι διοικήσεις της λεγόμενης CIOAC-Histórica, το Πράσινο Οικολογικό Κόμμα (ονομασία με την οποία το PRI κυβερνά την Τσιάπας), το Κόμμα Εθνικής Δράσης και το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (PRI).
  3. – Εμπλέκεται επίσης τουλάχιστον η κυβέρνηση της πολιτείας της Τσιάπας και μένει να ανακαλύψουμε το βαθμό εμπλοκής και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Μια γυναίκα από τους αντίθετους μας είπε ότι ήταν έτσι κι αλλιώς προσχεδιασμένο, με στόχο να «γαμήσουν» τον Γκαλεάνο.

Εν ολίγοις: δεν επρόκειτο για κάποιο κοινοτικό πρόβλημα, όπου συγκρούονται ομάδες παρασυρμένες από την ένταση της στιγμής. Είχε σχεδιαστεί: στην αρχή ήταν οι προκλήσεις με την καταστροφή του σχολείου και της κλινικής, γνωρίζοντας ότι οι σύντροφοί μας ήταν άοπλοι και ότι θα πήγαιναν να υπερασπιστούν ό,τι, ταπεινά και με κόπο, είχαν χτίσει. Στη συνέχεια οι θέσεις που πήραν οι επιτιθέμενοι, προβλέποντας το δρόμο που θα ακολουθούσαν οι σύντροφοι από το καρακόλ μέχρι το σχολείο, και τέλος, τα καταιγιστικά πυρά εναντίον των συντρόφων μας.

Κατά τη διάρκεια της ενέδρας αυτής, οι σύντροφοί μας τραυματίστηκαν από πυροβόλα όπλα. Αυτό που συνέβη στο σύντροφο Γκαλεάνο είναι συγκλονιστικό: δεν έπεσε στην ενέδρα, τον περικύκλωσαν 15 ή 20 παραστρατιωτικοί (είναι αυτό ακριβώς, οι τακτικές τους είναι παραστρατιωτικές). Ο σύντροφος Γκαλεάνο τους προκάλεσε να παλέψουν με τα χέρια, χωρίς όπλα. Τον χτυπούσαν ενώ αυτός ελισσόταν, αποφεύγοντας τα χτυπήματα και αφοπλίζοντας τους αντιπάλους του.

Βλέποντας πως δεν μπορούσαν να τον καταφέρουν, τον πυροβολούν και μια σφαίρα στο πόδι τον ρίχνει στο έδαφος. Μετά από αυτό, η βαρβαρότητα: πέφτουν πάνω του, τον χτυπούν και τον μαχαιρώνουν με ματσέτα. Μια άλλη σφαίρα στο στήθος και πέφτει ετοιμοθάνατος. Αυτοί συνεχίζουν να τον χτυπούν. Βλέποντας ότι εξακολουθούσε να ανασαίνει, ένας δειλός του δίνει τη χαριστική βολή στο κεφάλι.

Τρεις πυροβολισμοί από κοντινή απόσταση. Και οι 3 όταν ήταν περικυκλωμένος, άοπλος αλλά χωρίς να παραδίνεται. Οι δολοφόνοι του αφού έσυραν 80 μέτρα το σώμα του, το πέταξαν.

Ο σύντροφος Γκαλεάνο έμεινε μόνος. Το σώμα του ήταν πεταμένο εκεί που κάποτε ήταν έδαφος των campamentistas, των αντρών και γυναικών από όλο τον κόσμο που έφταναν στο λεγόμενο «καταυλισμό ειρήνης» της Ρεαλιδάδ. Ήταν οι συντρόφισσες, οι γυναίκες ζαπατίστας της Ρεαλιδάδ αυτές που πήγαν, αψηφώντας το φόβο, και σήκωσαν το πτώμα του.

Ναι, υπάρχει μια φωτογραφία του συντρόφου Γκαλεάνο. Η φωτογραφία στην οποία φαίνονται όλα τα τραύματά του δίνει τροφή στον πόνο και στην οργή, αν και μόνο το άκουσμα των αφηγήσεων είναι αρκετό. Καταλαβαίνω, φυσικά, ότι η φωτογραφία αυτή θα μπορούσε να τραυματίσει την ευθιξία των ισπανόφιλων βασιλιάδων. Γι’ αυτό καλύτερα να δημοσιευθεί η φωτογραφία μιας σκηνής, ξεδιάντροπα στημένης, με μερικούς τραυματίες και τους δημοσιογράφους, κινητοποιημένους από την κυβέρνηση της Τσιάπας, να πωλούν το ψέμα της σύγκρουσης. «Διατάζει αυτός που πληρώνει». Γιατί, αγαπητέ μου, υπάρχουν τάξεις. Άλλο η ισπανική μοναρχία και άλλο οι «βρωμιάρηδες» εξεγερμένοι ινδιάνοι που σε στέλνουν στο ράντσο του Λόπες Ομπραδόρ μόνο και μόνο επειδή εκεί, λίγο μακρύτερα, πενθούν το γεμάτο αίματα πτώμα του συντρόφου Γκαλεάνο.

Η CIOAC – Histórica, η αντίπαλός της CIOAC – Independiente, καθώς και άλλες «αγροτικές» οργανώσεις, όπως οι ORCAO, ORUGA, URPA[i] και άλλες επιβιώνουν προκαλώντας συγκρούσεις. Ξέρουν ότι η δημιουργία προβλημάτων σε κοινότητες στις οποίες υπάρχει παρουσία δική μας, χαροποιεί τις κυβερνήσεις που ανταμείβουν τους αρχηγούς με προγράμματα και παχυλές δεσμίδες χαρτονομισμάτων για τις ζημιές που μας προξενούν.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός αξιωματούχου της κυβέρνησης του Μανουέλ Βελάσκο[ii]: «μας συμφέρει περισσότερο να απασχολούνται οι ζαπατίστας με κατασκευασμένα προβλήματα, παρά να οργανώνουν δραστηριότητες στις οποίες έρχονται «ξανθοί» από ολόκληρο τον κόσμο». Αυτό είπε: «ξανθοί». Είναι όντως αστείο να εκφράζεται με αυτό τον τρόπο ο υπηρέτης ενός «ξανθού».

Κάθε φορά που οι ηγέτες αυτών των «αγροτικών» οργανώσεων βλέπουν ότι ο προϋπολογισμός που προορίζεται για την επιχορήγηση των γλεντιών τους μειώνεται, δημιουργούν βάσει σχεδίου κάποιο πρόβλημα και κατόπιν τρέχουν στην κυβέρνηση της Τσιάπας, για να τους πληρώσει προκειμένου να «ηρεμήσουν».

Αυτό το «modusvivendi» των αρχηγών τους, που καλά καλά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την «άμμο» από το «χαλίκι», ξεκίνησε με τον «croquetas» Άλμπορες[iii], ξανάρχισε με τον Χουάν Σαμπίνες του Λόπες Ομπραδόρ[iv] και συνεχίζεται με τον αυτοαποκαλούμενο πράσινο οικολόγο Μανουέλ «ο ξανθός» Βελάσκο.

Περιμένετε ένα λεπτό…

Τώρα μιλά κάποιος σύντροφος. Κλαίει, ναι. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι αυτά είναι δάκρυα οργής. Με τρεμάμενα λόγια λέει αυτό που νιώθουν, που νιώθουμε όλοι: δεν θέλουμε εκδίκηση, θέλουμε δικαιοσύνη.

Ένας άλλος διακόπτει: «σύντροφε εξεγερμένε υποδιοικητή, μην παρεξηγείς τα δάκρυά μας. Αυτά δεν είναι δάκρυα λύπης αλλά εξέγερσης».

Φτάνει μια αναφορά από μια συνέλευση των αρχηγών της CIOAC-Histórica, οι οποίοι λένε αυτολεξεί: «με τον EZLN δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε με χρήματα. Αλλά μόλις συλληφθούν όλοι όσοι εμφανίζονται στην εφημερίδα και μείνουν στη φυλακή για 4 ή 5 χρόνια, αφού ηρεμήσουν τα πράγματα θα μπορούμε να διαπραγματευτούμε με την κυβέρνηση για την απελευθέρωσή τους». Και προσθέτει κάποιος άλλος: «ή μπορούμε να πούμε ότι κι εμείς είχαμε νεκρό οπότε έχουμε ισοφαρίσει, ένας νεκρός από κάθε πλευρά κι έτσι οι ζαπατίστας θα ηρεμήσουν. Το επινοούμε ή τον σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι και έτσι λύνεται το πρόβλημα».

Τέλος πάντων, αυτό το γράμμα γίνεται μεγάλο και δεν ξέρω αν καταφέρνετε να νιώσετε αυτό που νιώθουμε. Ούτως ή άλλως, ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές μου ανέθεσε να σας ειδοποιήσω …

Περιμένετε…

Τώρα μιλούν στην ζαπατιστική συνέλευση της Ρεαλιδάδ.

Βγήκαμε έξω προκειμένου να αποφασίσουν ποια θα είναι η απάντηση τους σε ένα ερώτημα που τους θέσαμε: «Η διοίκηση του EZLNδιώκεται από τις κυβερνήσεις, το ξέρετε καλά, γιατί την εποχή της προδοσίας του 1995 ήσασταν εδώ. Θέλετε λοιπόν να μείνουμε εδώ για να ερευνήσουμε το πρόβλημα και να αποδοθεί δικαιοσύνη ή προτιμάτε να πάμε αλλού; Γιατί μπορεί να υποστείτε όλοι τις άμεσες διώξεις από τις κυβερνήσεις και την αστυνομία και τον στρατό τους».

Τώρα ακούω έναν νέο. Είναι γύρω στα 15. Μου λένε πως είναι ο γιος του Γκαλεάνο. Ρίχνω μια ματιά και όντως, αν και πολύ μικρός, είναι ένας μικρός Γκαλεάνο υπό διαμόρφωση. Μας λέει να μείνουμε, ότι μας εμπιστεύονται για να αποδοθεί δικαιοσύνη και να βρεθούν αυτοί που δολοφόνησαν τον πατέρα του. Και είναι έτοιμοι για όλα. Πολλαπλασιάζονται οι φωνές στο ίδιο πνεύμα. Μιλούν οι σύντροφοι. Μιλούν οι συντρόφισσες, ακόμα και τα παιδιά σταματούν το κλάμα: οι συντρόφισσες ήταν που επανασύνδεσαν το νερό παρά τις απειλές που δέχθηκαν από τους παραστρατιωτικούς. «Είναι γενναίες», λέει ένας άντρας, βετεράνος του πολέμου.

Να μείνουμε, αυτή είναι η απόφαση.

Ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές προσφέρει οικονομική βοήθεια στη χήρα.

Η συνέλευση διαλύεται. Παρόλα αυτά μπορούμε να διακρίνουμε ότι το βήμα όλων γίνεται για άλλη μια φορά σταθερό και ότι στο βλέμμα τους υπάρχει μια λάμψη διαφορετική.

Που είχα μείνει; Α, ναι. Ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές μου ανέθεσε να σας ειδοποιήσω ότι αναβάλλονται επ’ αόριστον οι δημόσιες δραστηριότητες του Μαΐου και του Ιουνίου, καθώς και τα μαθήματα της «Ελευθερίας σύμφωνα με τους/τις ζαπατίστας». Οπότε πρέπει να δείτε το ζήτημα των ακυρώσεων κλπ.

Περιμένετε…

Μας λένε τώρα ότι οι από πάνω αρχίζουν την προώθηση του λεγόμενου «μοντέλου Ακτεάλ»: «ήταν μια ενδοκοινοτική σύγκρουση για ένα λατομείο άμμου». Μμμ… έτσι συνεχίζονται η στρατιωτικοποίηση, οι υστερικές κραυγές του εξημερωμένου τύπου, οι προσποιήσεις, τα ψέματα, οι διώξεις. Εξάλλου, δεν βρίσκεται χωρίς λόγο εδώ ο γερο Chuayffet[v]. Οι επιμελείς μαθητές του αυτή τη φορά βρίσκονται στην κυβέρνηση της Τσιάπας και στις «αγροτικές» οργανώσεις.

Αυτό που θα ακολουθήσει το ξέρουμε ήδη.

Αλλά εγώ αυτό που θέλω να σας ρωτήσω με αφορμή αυτές τις γραμμές είναι το εξής:

Εμείς οδηγηθήκαμε μέχρι εδώ εξαιτίας του πόνου και της οργής. Αν εσείς νιώθετε τα ίδια, πού μπορείτε να φτάσετε;

Γιατί εμείς είμαστε εδώ, στην πραγματικότητα (Ρεαλιδάδ). Εκεί που ήμασταν πάντα.

Εσείς;

Γεια σας. Υγεία και αγανάκτηση.

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος

Μεξικό,

Μάιος 2014. 20ο έτος από την έναρξη του πολέμου ενάντια στη λήθη.

Υ.Γ.- Οι έρευνες διεξάγονται υπό την καθοδήγηση του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μοϊσές. Εκείνος θα σας ενημερώσει σχετικά με τα αποτελέσματα ή θα το κάνει μέσω εμού.

Άλλο Υ.Γ.- Αν μου ζητούσαν να συνοψίσω την επίπονη πορεία μας, θα ήταν: οι δικές μας προσπάθειες έχουν στόχο την ειρήνη, οι δικές τους τον πόλεμο.

.

Σημειώσεις

[i] Παραστρατιωτικές ομάδες που «εξυπηρετούν» όλα τα κόμματα του πολιτικού φάσματος και, φορώντας το προσωπείο των «αγροτικών και ιθαγενικών οργανώσεων», αποκτούν θεσμική νομιμοποίηση.

[ii] Manuel Velasco Cuello ήαλλιώςο «ξανθός». Κυβερνήτης της Τσιάπας από το 2012, εξελέγη υποστηριζόμενος από το Πράσινο Οικολογικό Κόμμα του Μεξικού (το μικρό παιδί του PRI, Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα). Το παρατσούκλι «ξανθός», το οποίο υιοθετήθηκε από τον ίδιο και στο οποίο βασίζεται όλη η πολιτική του καριέρα, περιέχει σοβαρό πολιτικό συμβολισμό.

[iii] “Croquetas” ήταν το παρατσούκλι που είχαν δώσει οι ζαπατίστας στον RobertoAlboresGuillén, κυβερνήτη της Τσιάπας από το 1998 ως το 2000 και αναπληρωτή κυβερνήτη το 1997 όταν οι παραστρατιωτικοί δολοφόνησαν 45 ιθαγενείς, κυρίως γυναίκες και παιδιά, στην κοινότητα της Ακτεάλ. Η αιματηρή θητεία του χαρακτηρίζεται από διώξεις, δολοφονίες, επιθέσεις του στρατού (η δεύτερη μεγαλύτερη επίθεση μετά το 1995) και των παραστρατιωτικών, βιασμούς, εκτοπισμούς, απελάσεις αλληλέγγυων, καταστροφές κοινοτήτων.

[iv] JuanSabines. Πρώην κυβερνήτης της Τσιάπας από το 2006 ως το 2012, προσκείμενος στο κεντροαριστερό κόμμα PRD. Κατά τη θητεία του, το σχέδιο της «αντι-εξέγερσης» αναβαθμίζεται και εκσυγχρονίζεται.

[v] EmilioChuayffetChemor. Νυν υπουργός παιδείας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης του κόμματος PRI και του EnriquePeñaNieto. Ως υπουργός εσωτερικών της ομοσπονδιακής κυβέρνησης του Zedilloαπό το 1995 ως το 1998 υπήρξε ο ηθικός αυτουργός της σφαγής της Ακτεάλ. Πνευματικό του παιδί είναι ο σημερινός πρόεδρος, υπεύθυνος της καταστολής στο Ατένκο το 2006.

από Αλληλέγγυες/οι από τον α/α και ελευθεριακό χώρο

http://solidarioszapatistas.squat.gr/

Επίθεση παραστρατιωτικών εναντίον των βάσεων στήριξης του EZLN στην κοινότητα της Realidad

Ένοπλη επίθεση δέχθηκαν οι βάσεις στήριξης του EZLN της κοινότητας της Realidad, έδρα του καρακόλ 1, από μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης CIOAC – HISTORICA (Ανεξάρτητο Κέντρο Εργατών Γης και Αγροτών – Ιστορικό)* και των κομμάτων PVEM (Πράσινο Οικολογικό Κόμμα του Μεξικού) και PAN (Κόμμα Εθνικής Δράσης). Από την επίθεση δολοφονήθηκε ένας σύντροφος ζαπατίστας, δάσκαλος του «μικρού σχολείου για την ελευθερία σύμφωνα με τους/τις ζαπατίστας», και τραυματίστηκαν άλλοι 15.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Συμβουλίου Καλής Διακυβέρνησης, την  Πέμπτη 1 Μάιου ξεκίνησε στο καρακόλ της Realidad μια συνάντηση μεταξύ μελών της CIOAC – HISTORICA και του Συμβουλίου Καλής Διακυβέρνησης, καθώς και δύο εκπροσώπων  του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Τσιάπας Frayba με την ιδιότητα του παρατηρητή, με  στόχο την επίλυση του προβλήματος που είχε προκύψει από τις 16 Μαρτίου με την κατάσχεση, από τους παραστρατιωτικούς,  οχήματος του αυτόνομου δήμου με φαρμακευτικό υλικό.

 Την Παρασκευή 2 Μαΐου  φτάνει στο καρακόλ μια επιτροπή αποτελούμενη από 15 μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης CIOAC – HISTORICA με πρόσχημα την υποτιθέμενη απελευθέρωση του γραμματέα τους, Roberto Alfaro Velasco, ο οποίος είχε παραμείνει στο καρακόλ προκειμένου να συνεχιστεί ο διάλογος και να επέλθει κάποια συμφωνία.

Μετά τις διευκρινίσεις του ίδιου ότι δεν έχει απαχθεί ούτε κρατείται αλλά παραμένει στο καρακόλ με τη θέλησή του για να επιλυθεί το πρόβλημα, η επιτροπή αποφασίζει να παραμείνει για να συνεχιστεί, υποτίθεται, η διαδικασία διαλόγου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας παραστρατιωτικοί της κοινότητας, οπλισμένοι με ματσέτες, ρόπαλα και όπλα, και οργανωμένοι σε ομάδες, στήνουν δύο ενέδρες -τη μία στην είσοδο και την άλλη στο κέντρο της Realidad- και αρχίζουν να καταστρέφουν  το αυτόνομο σχολείο και την αυτόνομη κλινική, καθώς και τον αγωγό του νερού. Την ίδια στιγμή φτάνουν στην κοινότητα τρία οχήματα με 70 ζαπατίστας οι οποίοι πέφτοντας στην ενέδρα που είχε στηθεί στην είσοδο από 140 ένοπλους παραστρατιωτικούς της CIOAC – HISTORICA, του PVEM και του PAN, προσπαθούν να αμυνθούν.  Οι σύντροφοι που σπεύδουν να τους βοηθήσουν δέχονται και αυτοί επίθεση από την δεύτερη ομάδα. Σε αυτή την ενέδρα δολοφονείται ο σύντροφος José Luis Solís López (ο σύντροφος έφερε τραύματα από σφαίρες, ένα στο πόδι, ένα στο θώρακα και ένα στο πίσω μέρος του κρανίου από χαριστική βολή, καθώς και χτυπήματα από ματσέτα στο στόμα και ρόπαλα στην πλάτη). Συνολικά τραυματίζονται άλλοι 15 από σφαίρες, ματσέτες και ρόπαλα και μεταφέρονται στο αυτόνομο νοσοκομείο – σχολείο «Η πρώτη ελπίδα, σύντροφος Pedro».

Το Συμβούλιο Καλής Διακυβέρνησης αναφέρει πως η καθυστέρηση στην δημοσιοποίηση των γεγονότων έγινε προκειμένου να προηγηθεί η ανακοίνωση των ανεξάρτητων παρατηρητών της οργάνωσης Frayba, που «ήταν παρόντες και δεν ανήκουν σε καμία ομάδα. Τώρα φαίνεται ξεκάθαρα ότι όλα όσα δημοσιεύθηκαν στον εμπορικό τύπο είναι ψέματα. Δεν υπήρξε σύγκρουση αλλά επίθεση εναντίον μας».

Για άλλη μια φορά, τα ρεπορτάζ των προοδευτικών εφημερίδων, κυρίως της  Jornada και της Proceso, βασισμένα σε πληροφόρηση που έλαβαν απευθείας από την κυβέρνηση της Τσιάπας και τους παραστρατιωτικούς της CIOAC – HISTORICA, κάνουν λόγο για μία «ενδοκοινοτική διένεξη» στα πλαίσια της οποίας παρουσιάζουν το κράτος σαν «ουδέτερο διαμεσολαβητή». Αυτό είναι το προσωπείο της «αντικειμενικής ενημέρωσης». Ή αλλιώς τα ΜΜΕ στην υπηρεσία της αντι-εξέγερσης.

Το Συμβούλιο Καλής Διακυβέρνησης καταγγέλλει ότι οι δολοφόνοι του συντρόφου ζαπατίστα και φυσικοί αυτουργοί της επίθεσης παραμένουν ελεύθεροι και συνεχίζουν να εκτελούν τις εντολές που έχουν λάβει από τους «ανώτατους ηγέτες των παραστρατιωτικών, τον κυβερνήτη της Τσιάπας Manuel Velasco Cuello και τον πρόεδρο του Μεξικού Peña Nieto».

Τέλος, δηλώνει ότι μετά τη δειλή δολοφονία του συντρόφου Galeano (José Luis Solís López), το Συμβούλιο Καλής Διακυβέρνησης αποφάσισε να αποσυρθεί από την υπόθεση. 8 Στο εξής η έρευνα και η απόδοση δικαιοσύνης βρίσκεται στα «χέρια της Γενικής  Διοίκησης του EZLN».

* Παραστρατιωτική οργάνωση που πρόσκειται στο κεντροαριστερό κόμμα PRD (Κόμμα της Δημοκρατικής Επανάστασης).

http://solidarioszapatistas.squat.gr

από Αλληλέγγυες/οι από τον α/α και ελευθεριακό χώρο

Ζαπατισμός και λατινοαμερικανικός κύκλος αγώνων

του Ραούλ Ζιμπέκι
Τα τελευταία είκοσι χρόνια από την εξέγερση των Ζαπατίστας την 1η Ιανουαρίου 1994, τα κοινωνικά κινήματα στη Λατινική Αμερική έχουν υπερασπιστεί έναν από τους πιο έντονους και εκτεταμένους κύκλους αγώνα στον κόσμο. Από το Καρακάσο (Caracazo) του 1989, εξεγέρσεις και κινητοποιήσεις έχουν περιλάβει ολόκληρη την περιοχή, απονομιμοποιώντας το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και αναγνωρίζοντας τους από κάτω -οργανωμένους σε κινήματα- ως κεντρικούς παράγοντες της κοινωνικής αλλαγής.

Ο ζαπατισμός ήταν μέρος αυτού του κύματος στη δεκαετία του 1990 και σύντομα έγινε μία από τις αναπόφευκτες αναφορές της αντίστασης στη Λατινική Αμερική, ακόμη και μεταξύ εκείνων που δεν συμμερίζονται τις προτάσεις και τις μορφές δράσης τους.

Είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει μια πλήρης λίστα με το τι έχουν πραγματοποιήσει τα κινήματα σε αυτές τις δύο δεκαετίες. Μπορούμε μόνο να κάνουμε μια ανασκόπηση ορισμένων σημαντικών δράσεων: ο αγώνας των πικετέρο (piquetero) στην Αργεντινή (1997-2002), οι ιθαγενικές και λαϊκές εξεγέρσεις στον Ισημερινό, οι κινητοποιήσεις στο Περού που ανάγκασαν σε παραίτηση τον Φουχιμόρι (Fujimori), και ο Μάρτιος της Παραγουάης, το 1999, που οδήγησε τον Λίνο Οβιέδο (Lino Oviedo) στην εξορία μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα.
Κατά την επόμενη δεκαετία είχαμε την τρομερή αντίδραση του λαού της Βενεζουέλας στο δεξιό πραξικόπημα του 2002, τους τρεις “πολέμους” της Βολιβίας μεταξύ 2000 και 2005 (ένας για το νερό και δύο για το φυσικό αέριο) που διέγραψαν τη νεοφιλελεύθερη δεξιά από τον πολιτικό χάρτη, τον εντυπωσιακό αγώνα των Ινδιάνων του Αμαζονίου στο Περού, το 2009, την αντίσταση κοινοτήτων της Γουατεμάλας στην εξόρυξη, την κομμούνα της Οαχάκα, το 2006, καθώς και την κινητοποίηση των χωρικών της Παραγουάης, το 2002, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση.

Τα τελευταία τρία χρόνια, ένα νέο στρώμα προστέθηκε που θα μπορούσε να υποδηλώσει ένα νέο κύκλο αγώνων, συμπεριλαμβανομένων της κινητοποίησης των μαθητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Χιλή, της κοινοτικής αντίστασης στα ορυχεία Κόνγκα (Conga) στο βόρειο Περού, της αυξανόμενης αντίστασης στις εξορύξεις και στη Μοσάντο (Monsanto) στην Αργεντινή, της υπεράσπισης των εδαφών των αυτοχθόνων (Territorio Indígena y Parque Nacional Isiboro Sécure) στη Βολιβία, και της αντίστασης στο φράγμα Μπέλο Μόντε (Belo Monte) στη Βραζιλία.

Το 2013 είχαμε την αγροτική απεργία στην Κολομβία η οποία συνένωσε όλους τους αγροτικούς τομείς (γεωργούς, ιθαγενείς και εργάτες ζαχαροκάλαμου) ενάντια στη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και τις κινητοποιήσεις του Ιουνίου στη Βραζιλία ενάντια την άγρια απόσπαση εργασίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Αυτή η σειρά κινητοποιήσεων που έχουν βλαστήσει σε όλη τη Λατινική Αμερική τις τελευταίες δύο δεκαετίες δείχνει ότι τα κινήματα βάσης είναι ζωντανά σε ολόκληρη την περιοχή. Πολλά από αυτά είναι φορείς μιας νέας πολιτικής κουλτούρας και μια νέας μορφής πολιτικής οργάνωσης, οι οποίες αντανακλώνται με πολλούς τρόπους και είναι διαφορετικές από αυτό που ξέραμε τη δεκαετία του 1960 και του 1970.

Μερικά από τα κινήματα, από τους μαθητές της Χιλής και τις κοινότητες των Ζαπατίστας, έως τους Φύλακες των Λιμνών Κόνγκα (Conga), το κίνημα των οικιστών στη Βενεζουέλα και το κίνημα για ελεύθερη μετακίνηση (Movimento Livre Passe – MPT) στη Βραζιλία, εμφανίζουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που αξίζει να σημειωθούν.

Το πρώτο είναι η μαζική και εξαιρετική συμμετοχή νέων και γυναικών. Ως ευάλωτα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η παρουσία τους αναζωογονεί τους αντικαπιταλιστικούς αγώνες, επειδή μπορούν να συμμετάσχουν άμεσα στο κίνημα. Σε τελική ανάλυση, αυτοί είναι -όσοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν- που δίνουν στα κινήματα αδιάλλακτο ριζοσπαστικό χαρακτήρα.

Δεύτερον, μια μοναδική πολιτική κουλτούρα κερδίζει έδαφος, την οποία οι Ζαπατίστας έχουν συνοψίσει στην έκφραση “κυβερνούμε υπακούοντας” (mandar obedeciendo). Όσοι ενδιαφέρονται για τις λίμνες στο Περού -οι διάδοχοι των αγροτικών περιπολιών (rondas campesinas)- υπακούν στις κοινότητές τους. Οι νεαροί ακτιβιστές του MPL στη Βραζιλία παίρνουν αποφάσεις με συναίνεση, προκειμένου να αποφευχθεί η παγίωση μιας πλειοψηφίας, και απορρίπτουν ρητά τα “αυτοκίνητα με μεγάφωνο” που χρησιμοποιούν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες για να ελέγξουν τις πορείες τους.

Ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό αυτών των κινημάτων είναι το πρόταγμα της αυτονομίας και οριζοντιότητας, λέξεις που άρχισαν να χρησιμοποιούνται μόλις πριν 20 χρόνια, αλλά οι οποίες έχουν ήδη ενσωματωθεί πλήρως στην πολιτική γλώσσα όσων συμμετέχουν σε διάφορους αγώνες. Ακτιβιστές υποστηρίζουν την αυτονομία από το κράτος και τα πολιτικά κόμματα, καθώς και την οριζοντιότητα – τη συλλογική ηγεσία του κινήματος και όχι κάποιου ατόμου. Για παράδειγμα, τα μέλη της Συντονιστικής Συνέλευσης των Μαθητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ACES, τα αρχικά της στα ισπανικά) της Χιλής λειτουργούν οριζόντια, με συλλογική ηγεσία και συνέλευση.

Το τέταρτο χαρακτηριστικό είναι η υπεροχή των ροών επί των δομών. Η οργάνωση προσαρμόζεται και υπάγεται στο κίνημα˙ δεν έχει παγώσει σε μια δομή που διέπει τη συλλογικότητα με τα δικά της ξεχωριστά συμφέροντα. Οι συλλογικότητες που αγωνίζονται είναι παρόμοιες με κοινότητες αντίστασης, στις οποίες όλοι μοιράζονται παρόμοιους κινδύνους και όπου ο καταμερισμός της εργασίας ρυθμίζεται σύμφωνα με τους στόχους που η ομάδα θέτει σε κάθε δεδομένη στιγμή.

Σε αυτό το νέο επίπεδο οργάνωσης, είναι δύσκολο να διακρίνεις ποιοι είναι οι ηγέτες – όχι επειδή δεν υπάρχουν ομιλητές και εκπρόσωποι, αλλά μάλλον επειδή η διαφορά μεταξύ ηγετών και οπαδών μειώνεται καθώς η συλλογική ηγεσία των κάτω αυξάνεται. Αυτή είναι ίσως μία από τις πιο σημαντικές πτυχές της νέας πολιτικής κουλτούρας που έχει επεκταθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών.

Τέλος, ο ζαπατισμός είναι μια πολιτική και ηθική αναφορά – όχι τόσο δείχνοντας μια κατεύθυνση για αυτά τα κινήματα, αλλά μάλλον χρησιμεύοντας ως ένα παράδειγμα από το οποίο αντλούν έμπνευση. Πολλαπλοί διάλογοι λαμβάνουν χώρα μεταξύ των ποικίλων κινημάτων της Λατινικής Αμερικής, όχι με το ύφος των επίσημων και δομημένων συναντήσεων, αλλά ως άμεση ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών μεταξύ των δικτύων των ακτιβιστών: ακριβώς το είδος της ανταλλαγής που χρειαζόμαστε προκειμένου να ενισχυθεί ο αγώνας μας ενάντια το σύστημα.

Πηγή – Μετάφραση: εργατική εφημερίδα Δράση

Πηγή του αγγλικού κειμένου: roarmag.org

SUBCOMANANDANTE MARCOS-ανακοίνωση για την 20η επέτειο της εξέγερσης των Ζαπατίστας-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2013.

Μου φαίνεται να έχουν μπερδέψει το ζήτημα το μεγάλο, ζωή και
θάνατος. Νομίζω ότι αυτό που αποκαλούν τη σκιά μου εδώ στη γη είναι η
πραγματική ουσία. Νομίζω, κοιτάζοντας τα πράγματα πνευματικά, είμαστε
πάρα πολλοί, όπως τα στρείδια παρατηρώντας τον ήλιο μέσα στο νερό και πρέπει να σκεφτούμε
το πυκνό νερό είναι η καλύτερη ατμόσφαιρα. Νομίζω ότι το σώμα μου
 απλά είναι  καλύτερο από τον εαυτό μου. Στην πραγματικότητα, το σώμα μου χρειάζεται.
Όποιος θέλει να το πάρει πίσω, εγώ λέω ότι δεν θα το πάρει.

Του Herman Melville “Moby Dick”.

 Από εδώ και πολύ καιρό που έχω υποστηρίξει ότι οι περισσότερες βιογραφίες δεν είναι παρά ένα <τεκμηριωμένο> ψέμα  και μερικές φορές  όχι πάντα  καλογραμμένο. Η μέση-ος βιογράφος έχει μια προηγούμενη <καταδικαστική> απόφαση πολλές φορές και η ανοχή έχει εξαντληθεί, αν δεν είναι ανύπαρκτη. Με αυτή την πεποίθηση σκαλίζει το πάζλ μιας ζωής που είναι ξένη προς αυτόν-ήν (εξ ου και το ενδιαφέρον του για την βιογραφία), και προπαγανδίζει ψευδή μέρη συλλογής για να σας δώσει την δυνατότητα να τεκμηριώσει τις πεποιθήσεις σας, όχι να περιγράψει την πραγματική ζωή.

 Η αλήθεια είναι ότι ίσως θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα την ημερομηνία και τον  τόπο γέννησης και σε ορισμένες περιπτώσεις  την ημερομηνία και τον τόπο του θανάτου. Από εκεί και πέρα, οι περισσότερες από τα βιογραφίες  είναι <<μυθιστορηματικές ιστορίες» ή «επιστημονικής φαντασίας».

Αυτό που απομένει από μια ζωή? Περισσότερο ή λιγότερο, πείτε μας. Ποιό είναι?

Περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με τη μνήμη.

Ή, μάλλον  από τα <<θραύσματα>> τυπωμένο στη συλλογική μνήμη της ζωής.

 Εάν αυτό δεν ισχύει για τους βιογράφους και εκδότες  είναι δύσκολα θέματα για τους απλούς ανθρώπους. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία δεν είναι η προπαγάνδα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ούτε μπορεί να γίνει με μετρήσεις και έρευνες.

 Για έναν αγνοούμενο έχουν μόνο αυθαίρετα κομμάτια κατασκευασμένα κουρελιασμένα, σκισμένα και οι τάσεις είναι γνωστές. Ζωή με πολλές πτυχές .Έτσι με αυτή τη σύγχυση στην αρχή επιτρέψτε μου να ανατρέψουμε κάποια από αυτά τα κομμάτια, να αγκαλιάσω και να αγκαλιάσουμε κατακερματισμένες αναμνήσεις από το πέρασμα του χρόνου. Σήμερα μας λείπει και χρειάζονται …

 Μια συναυλία στη Μεξικανική σιωπή. Don Juan Τσάβες Alonso, Purepecha στο Μεξικό.Οι Ζαπατίστας έκαναν  μια χειρονομία  όπως το τράβηγμα από ένα ενοχλητικό έντομο. Είναι η απάντηση μας στην <<απολογία>> μας με ένα κατηγορώ ότι πρόκειται για ένα από τα αδέξια ξεσπάσματα μου. Είμαστε στο έδαφος Cucapá(Το Cucapá είναι το ισπανικό όνομα ενός χωριού στο βόρειο τμήμα της Μπάχα- Καλιφόρνια και τη νοτιοδυτική Αριζόνα , κοντά στα σύνορα μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού . Cucapá σημαίνει “οι άνθρωποι του νερού”. Στη δική τους γλώσσα, η Cocopah ονομάζονται Xawiƚƚ Kwñchawaay, δηλαδή τα άτομα του ποταμού) στη μέση μιας αμμώδους περιοχής. Υπ ‘αυτές τις γεωγραφικές συντεταγμένες και όταν το 2006 το έκτο πρόγραμμα που περιγράφεται στο Northwestern Μεξικό, στη μεγάλη σκηνή που χρησιμεύει ως κατάλυμα ο Don Juan παίρνει την κιθάρα και με ρώτησε αν ακούμε κάτι που υπάρχει στο ρεπερτόριο του. Ξεκίνησε η συναυλία με την αφήγηση για την εξέγερση των Ζαπατίστας από την πρώτη του Ιανουαρίου του 1994 με την παρουσία του Comandante Ramona στη διαμόρφωση του  Εθνικού Κογκρέσου.

Μια σιωπή  στη συνέχεια, σαν ένα ακόμα σημείωμα.

Μια σιωπή, δυνατά για τους νεκρούς μας.

 Επίσης στο βορειοανατολικό Μεξικό, η αιματηρή τρέλα της εξουσίας δεν έχει τιμωρηθεί ακόμη. Τον Ιούνιο 2009 η απληστία της εξουσίας έβαλε φωτιά σε ένα <<φυτώριο>> για βρέφη. 49 πέθαναν και οι εξουσιαστές κατέστρεψαν τα επιβαρυντικά αρχεία. Η διεφθαρμένη <δικαιοσύνη> της εξουσίας έκρυψε και κάλυψε το λουτρό αίματος σε όλη την χώρα ενώ οι γονείς έθαβαν τα παιδία τους. Τι παράλογη και άθλια κατάσταση!!Οι βιογράφοι θα κλείσουν τις σημειώσεις τους γιατί σε λίγα χρόνια δεν θα είναι κερδοφόρες. Το έγκλημα δεν θα μείνει αναπάντητο. Οι γονείς τους  απαιτούν δικαιοσύνη κι ότι η σφαγή δεν θα επαναληφθεί.

 Το πρόβλημα με τη ζωή είναι ότι σκοτώνει τελικάΟ Durito το είχε πει, του οποίου οι ευφάνταστες ιπποτικές ιστορίες τόσο διασκεδάζουν την Chapis.. Ο Don Durito της Λακαντόνα , τζέντλεμαν εργασίας(και σε όλα) , έλεγε μια ιστορία… θα είχαμε αποφύγει <υποστηρίζει μπλεξίματα> μαζί της , διότι  ως δήθεν ένδειξη της ιπποσύνης δεν πρέπει να ερχόμαστε σε αντίθεση με μια κυρία..  ( ειδικά αν η εν λόγω κυρία έχει καλές επιρροές,  πολύ υψηλή  θέση, προσθέτοντας ο Durito ή αν είναι θρησκόληπτη ή μοναχή- γυναίκες που κάνουν την πίστη- ζωή και  επάγγελμα ..). Η Chapis ήταν μαζί μας και είναι θράσος  για αυτό το <σκαθάρι> να δηλώνει ιππότης στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.  Η Chapis δεν μας ξέρει και θέλω να πω , δεν είναι σαν να ψάχνει σε μας κάποιος από το εξωτερικό και να γράψει , μιλάμε για  την προπαγάνδα … ( και πώς περνάτε μόδες και έρχονται ) . Η Chapis ήταν μαζί μας ..Η στάση μας ,των Ζαπατίστας  όπου όλα ανατρέπονται,  δεν είναι ο θάνατος που ανησυχεί και καταλαμβάνει την σκέψη μας  αλλά η ζωή.

 Αλλά Chapis δεν ήταν μόνο για εμάς και αν τους πω τώρα δεν είναι κάτι για να πάρω σημειώσεις για τη βιογραφία του, αλλά και να τους πω τι αισθανόμαστε εδώ. Επειδή η ιστορία του πιστού και με την ιστορία τους μαζί μας  είναι ότι οι άθεοι δημιουργούν αμφιβολίες σε <οπαδούς>.

 Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού? Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το πιο λαμπρό ιστορικό παράδειγμα  ιστορικά για την καταστροφή και την ερήμωση από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση λειτούργησε σε μια περιοχή που δεν λειτούργησε πάνω σε μια μαρξιστική-λενινιστική-άθεη κτλ θεωρεία αλλά σε ένα σύστημα με πολλές ομοιότητες με την <Ρωμαϊκή χριστιανική, καθολική αυτοκρατορία> κτλ και εξορίστηκε από  από   τις υψηλότερες βαθμίδες του κλήρου-εξουσίας ( να σκεφτείτε πολύ…) σε γεωγραφικές ερήμους του Μεξικάνικου οροπεδίου.

 Νομίζω ότι (ίσως κάνω λάθος, δεν θα είναι η πρώτη φορά και σίγουρα, όχι η τελευταία) ότι πολλοί άνθρωποι, αν όχι όλοι, οι οποίοι ήρθαν σε αυτό που είναι γνωστό ως neozapatismo, οι οποίοι δεν αναζητούν απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με τις προσωπικές ιστορίες του κάθε ατόμου  σύμφωνα με το ημερολόγιο και την γεωγραφία τους χρειάστηκαν μόνο τα απαραίτητα για να βρουν την απάντηση. Όταν κατάλαβαν ότι η απάντηση ήταν πιο προβληματική ιστορία, στράφηκαν μακριά και από εκεί. Δεν έχει σημασία πόσο πολύ σας τα τονίζω αλλά θα πω εδώ ότι έφυγαν, μερικοί άνθρωποι γρηγορότερα από ό, τι άλλοι. Και οι περισσότεροι από αυτούς δεν τους βλέπουμε.

 Πολλοί μπορείτε κατά την άποψη μου να κάνετε έτσι, με την ίδια απόσταση και τα ημερολόγια πνευματικής περιφρόνησης που κορυφώθηκαν πριν από τον Ιανουαρίου του 1994.

 Νομίζω ότι το έχω ξαναπεί  σε μια άλλη επιστολή, δεν είμαι σίγουρος. Αλλά  το επαναλαμβάνω εδώ, ότι αυτό  είναι επικίνδυνο. Είμαι κοντά σε όλους και όταν προτείνω κάτι το κάνω μετά από πολύ σκέψη εξετάζοντας όλους τους κινδύνους. ο αγώνας είναι συλλογικός αλλά η απόφαση  του καθενός είναι ατομική, προσωπική, οικεία για να συνεχίσει ή εγκαταλείψει.

 Μπορώ να πω ότι  λίγοι άνθρωποι από τον αγώνα μας (και δεν εννοώ γεωγραφικά  αλλά στην καρδιά), δεν έχουν βρει την απάντηση. Αυτό που λέω είναι ότι η Chapis  δεν ψάχνει να απαντήσει στις ερωτήσεις σας. Έχει την απάντηση ήδη και δεν έχει το εγώ αλλά το εμείς-εσείςσυλλογικός αγώνας. Πρέπει να είμαστε συνεπείς και πιστοί στον αγώνα μας. Άθεοι και πιστοί. Άνδρες, γυναίκες, (otroas) όλων των ημερολογίων. Είναι εκείνοι, ναι εκείνοι πού  πάντα ζωντανοί ή νεκροί τοποθετούνται μπροστά όχι ως θύματα  αλλά για να αμφισβητήσουν με πολλούς τρόπους το σύστημα. Πρόκειται για τους συντρόφους μας, και compañeroas … αν και σε μερικές περιπτώσεις δεν γνωρίζουμε….

 Η εξέγερση για τους φίλους και τους εχθρούς  δεν είναι αποκλειστική για τους Ζαπατίστας. Τι είναι η ανθρωπότητα. Και αυτό είναι κάτι για να γιορτάσουμε. Παντού  κάθε μέρα και κάθε ώρα. Γιατί η εξέγερση είναι πάντα μια γιορτή.

 Υπάρχουν μερικές αδύναμες <γέφυρες>  από όλες τις γωνιές του πλανήτη που έχουν την τάση να αγκαλιάζουν με την αλληλεγγύη τους  αυτά τα εδάφη και τον ουρανό. Μερικές φορές  με τα βλέμματα, μερικές φορές με τα λόγια, πάντα με τον αγώνα μας  θα πρέπει να αγκαλιάσουμε όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται παντού,τους συντρόφους από τις συντροφικές γέφυρες σε όλο τον κόσμο..

Η ατιμωρησία, αγαπητέ Matthias, είναι κάτι που μόνο η <δικαιοσύνη>
μπορεί να ασκήσει, ασκώντας την άδικη μεγαλοαστική δικαιοσύνη .

Tomás Segovia, σε “Γράμματα Cabales.

 Ακόμη και πριν είπα ότι, κατά την ταπεινή γνώμη μου, ο καθένας είναι ο ήρωας ή η ηρωίδα της δικής του μοναδικής ιστορίας. Μπροστά στον κατασταλτικό εφησυχασμό αφηγούνται <την ιστορία τους> πολλοί  με απίστευτα ψέματα, τις πιο άπληστες φανταστικές επεξεργασμένες ιστορίες έφτιαξαν. Η προγονική επιθυμία να ξεπεράσουμε τον ίδιο το θάνατο στις βιογραφίες έχει υποκαταστήσει το ελιξίριο της αιώνιας νεότητας, φυσικά επίσης μέσω των απογόνων. Αλλά η βιογραφία φαντάζει <πιο τέλεια>. Στην βιογραφία δεν είναι κάποιος που φαίνεται, είναι το «εγώ»,επιμηκύνουν την πάροδο του χρόνου χάρη στη <μαγεία>. της βιογραφίας.

Δυναμώστε τις αληθινές βιογραφίες ,τα έγγραφα της εποχής, μαρτυρίες από την οικογένεια, τους φίλους, συντρόφους της ζωής και του αγώνα. Σήμερα, με το Διαδίκτυο,twitter ή Facebook κτλ έχουμε ισοδύναμες, στρογγυλεμένες βιογραφικά πλάνες και μύθοι.H ιστορία μιας ζωής ή θραύσματα αυτών, τα οποία έχουν μικρή ή καμία σχέση με την πραγματική ιστορία ανακατασκευάζονται. Αλλά δεν έχει σημασία, διότι η βιογραφία- δημοσίευση, έντυπη, κυκλοφόρησε και διαβάζεται, αναφέρεται, απαγγέλλεται ….

Ποιός θα ελέγχει τις σύγχρονες πηγές ντοκιμαντέρ  των μελλοντικών βιογραφιών δηλαδή? Η Wikipedia  τα blogs, το Facebook κτλ?!!. Συγκρίνετε τώρα με την πραγματικότητα:

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε στο μέλλον …

Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι- «ο οραματιστής που κατάλαβε ότι το Έθνος ήταν επίσης μια οικογενειακή επιχείρηση (φυσικά, που σημαίνει οικογένεια του αίματος- της πολιτικής κλίκας), μια πράξη του <σύγχρονου πατριωτισμού>.. και όχι ο ηγέτης των προδοτών που υποστήριξαν την μεταρρύθμιση του άρθρου 27 του Συντάγματος, την κατάρρευση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στο Μεξικό?

 Ernesto Zedillo Ponce de Leon- δεν θα είναι ο πολιτικός  που οδήγησε ένα ολόκληρο έθνος από κρίση σε κρίση χειρότερη (εκτός του ότι είναι ένας από τους εγκεφάλους, μαζί με τον Emilio Chuayffet και Mario Renan Castillo, της σφαγής του Acteal) και πήρε τα ηνία με μια μοναδική κυνικότητα και εξουσιαστική αλαζονεία… για να καταλήξει να είναι αυτό που ήταν πάντα: ένας υπάλληλος μιας πολυεθνικής μεγαλοκαπιταλιστικής εταιρίας?

Βισέντε Φοξ- θα υπογράψει τη θέση του προέδρου της δημοκρατίας που είναι μέσα(διαπλεκόμενος) και σε  μεγάλες εταιρίες…….

Felipe Calderón Hinojosa- θα είναι ένας γενναίος πρόεδρος  (έτσι οι  άλλοι πεθαίνουν…) και όχι ένα ψυχοπαθή πυροβόλο όπλο της ανώτατης εξουσίας ( προεδρία) Για τα <παιχνίδια> πολέμου … και που κατέληξε να είναι αυτό που πάντα ήταν? Ελεεινός εξουσιαστής, καταπιεστής και κλέφτης , δεύτερος υπάλληλος σε μια πολυεθνική ?

Enrique Peña Nieto- θα είναι ένα καλλιεργημένος και έξυπνος πρόεδρος ( … εργάζονται απληροφόρητοι και ανόητοι.. είναι το νέο προφίλ που κατασκευάζεται στους διαδρόμους των πολιτικών αναλυτών) και όχι ένα πιόνι του συστήματος (ή με άλλο τρόπο  όπως λέει και η δημοφιλής παροιμία-αυτά που η φύση δεν δίνει,  αγοράζονται?)?

Αχ, βιογραφίες ,βιογραφίες! για τους απογόνους (ή φίλους) και εκείνων που τις προωθούν για να διακοσμήσετε το δέντρο σας.

 Οι εγκληματίες της πολιτικής τάξης του Μεξικού  που κυβερνούν άθλια αυτά τα εδάφη θα παραμείνουν για όσο καιρό κάποιοι υπομένουν τα αίσχη τους, εγκληματίες ατιμώρητοι. Δεν έχει σημασία πόσο πληρώνονται τα media  , πόσα λεφτά παίρνουν για την προπαγάνδα υπέρ της εξουσίας  στους δρόμους, στις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση στα δήθεν <κοινωνικά> μέσα ενημέρωσης..Ακόμα και οι δημοσιογράφοι μπορούν να αντισταθούν….

 Αλλά ο κόσμος είναι στρογγυλός και μια συνεχή πολιτική τραμπάλα. Μπορείτε να δείτε  το εξώφυλλο του Hellο με “WANTED: επικίνδυνος εγκληματίας. Για  το <γλέντι> του Δεκεμβρίου (TLC) , η χωρίς στόχους <ακατέργαστη>  εξέγερση των Ζαπατίστας, το Man of the Year, εμφιαλωμένο νερό μάρκα chic( διαμαρτυρίες κοινωνικών τάξεων δεν υπάρχουν?) χειροκρότημα για τα ανέκδοτα, άρρωστοι, κατηγορούμενος σκότωσε τα παιδιά τους…, ο νεποτισμός και η διαφθορά στολισμένη με γεγονότα, έρευνα από τους <θεσμούς> για την διακίνηση ναρκωτικών, extra large μέγεθος στρατιωτικών κοστουμιών, το φόβο και την αιματηρή εξορία του προδότη κτλ….

 Με όλα αυτά και ό, τι ακολουθεί, μπορώ να πω ότι δεν πρέπει να γράψετε ή διαβάσετε τις περισσότερες βιογραφίες.? Όχι αλλά να ακολουθήσετε κατά την άποψη μου το παλιό τροχό της ιστορίας συλλογικά κι όχι ατομικά …. Η ιστοριογραφία ευδοκιμεί στην ατομικότητα, οι άνθρωποι δήθεν μαθαίνουν από αυτήν την ιστορία.

Λέω ότι δεν πρέπει να γράψετε τη μελέτη της ιστορίας? Όχι, αλλά αυτό που λέω είναι ότι είναι καλύτερο να γίνεται με το μόνο τρόπο που ιδεολογικά κατά την άποψη μας πρέπει να γίνεται  δηλαδή  συλλογικά και οργανωμένα.

Σε εξέγερση  όταν είναι συλλογική και οργανωμένη βιογραφία είναι φοβερή, θαυμάσια. Το πρώτο είναι το θέμα των βιογραφιών, το δεύτερο είναι αυτό που κάνει την ιστορία.  

Και δεν υπάρχουν λόγια να αγκαλιάσουν τους συντρόφους  και τους συναγωνιστές Ζαπατίστας, τους άθεους και τους πιστούς,
η νύχτα που χρεώθηκε πίσω από το <σακίδιο> της  ιστορίας,
<λαμβάνοντας με τα χέρια> την αστραπή και τις βροντές,
αυτές οι μπότες παπουτσωμένες χωρίς μέλλον,
για τα πρόσωπα και τα ονόματα που καλύφθηκαν,
εκείνους οι οποίοι, χωρίς να περιμένουν τίποτα σε αντάλλαγμα  στην μακρά νύχτα αγώνα σκοτώθηκαν,
για τους άλλους, όλα, όλα, για ένα πρωί ελευθερίας που θα έρθει,
μπορούν να δουν την ημέρα να έρχεται καθώς θα αγωνίζονται
δηλαδή μπροστά, στέκονται και κοιτάζουν  με <όρθια θέση> την καρδιά, ψυχή,
Γι ‘αυτούς οι βιογραφίες ή τα μουσεία.
Για την μνήμη και την εξέγερση μας.
Γι ‘αυτούς η κραυγή μας..
Ελευθερία Ελευθερία ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Δείτε και ακούστε τα βίντεο που συνοδεύουν το κείμενο αυτό.

1) Μια εκδήλωση μικρών παιδιών από τα αυτόνομα σχολεία των Ζαπατίστας

Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE

/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Κανονικός πίνακας”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:”Calibri”,”sans-serif”; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-fareast-language:EN-US;}

2)      De León Gieco και το “The Landing”. γιατί, …υπάρχουν και εκείνοι που αντιστέκονται και δεν μετανιώνουν…

3)      Joan Manuel Serrat

4)Hugh Laurie…. Για όσους πεθαίνουν όρθια

 

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=MNGbe_XtiOo

—————————————————————————————————

http://www.youtube.com/watch?v=sgcxvL9sR6U&feature=player_embedded

————————————————————————————–

http://www.youtube.com/watch?v=lzFsO_JjXGg&feature=player_embedded

———————————————————————–

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=WUz-WqUw4Ic

προηγούμενο πόστ-SUBCOMANANDANTE MARCOS-ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ, ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ-https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1507527

πηγές-http://bayareaintifada.wordpress.com/2013/12/30/communique-from-subcomandante-marcos-20th-anniversary-of-zapatista-armed-rebellion/

http://translate.googleusercontent.com/translate_c?depth=1&hl=el&prev=/search%3Fq%3DMe%2Bparece%2Bque%2Bmi%2Bcuerpo%2Bno%2Bes%2Bm%25C3%25A1s%2Bque%2Blas%2Bheces%2Bde%2Bmi%2Bmejor%2Bser%26biw%3D1280%26bih%3D852&rurl=translate.google.gr&sl=es&u=http://enlacezapatista.ezln.org.mx/&usg=ALkJrhgiX_m5zOjde8Zsng8npdo6SUOhtQ-(η ιστοσελίδα αυτή αν και έχει πλούσιες δράσεις των Ζαπατίστας είναι όλο google translate)-<ελεύθερη μετάφραση> Νίκος

πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1508683