Μια άλλη «παράσταση» έζησε χθες βράδυ το θεατρικό σταυροδρόμι των οδών Κεφαλληνίας και Κυκλάδων στην Κυψέλη, μια παράσταση διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης στις εξεγερμένες και τους εξεγερμένους του Μεξικού.
Η συλλογικότητα Σπείρα αλληλεγγύης–Σπόρος αντίστασης, αναρχικές, ελευθεριακές και αυτόνομες ομάδες, αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις και στέκια της Αθήνας, αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι συντρόφισσες και σύντροφοι, περίπου 100 άνθρωποι συνολικά, συγκεντρώθηκαν στις 9 παρά τέταρτο το βράδυ έξω από το θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, όπου είχε προγραμματιστεί η επίσημη πρεμιέρα του έργου «Φρίντα-Φρίντα», την οποία επρόκειτο να παρακολουθήσει και ο μεξικανός πρέσβης.
Οι συγκεντρωμένες και οι συγκεντρωμένοι ξεδίπλωσαν πανό έξω από την είσοδο του θεάτρου, μοίρασαν προκηρύξεις στους προσερχόμενους και στα γειτονικά θέατρα, φώναξαν συνθήματα αλληλεγγύης στα κινήματα και τις εξεγέρσεις του Μεξικού (στην Τσιάπας, το Ατένκο, την Οαχάκα, το Γκερέρο), καταγγέλοντας τη μεξικανική κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, καθώς και τις δολοφονίες και σφαγές των τελευταίων χρόνων, και απαιτώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.
Με την έναρξη της παράστασης, μια μικρή ομάδα μπήκε στο φουαγιέ του θεάτρου στο οποίο βρίσκονταν οι θεατές, αφού εκεί διαδραματίζονταν τα πρώτα λεπτά του έργου, άπλωσε ένα πανό και διάβασε ένα μικρό κείμενο που εξηγούσε τους λόγους της παρέμβασης, το οποίο αντιμετωπίστηκε με χειροκροτήματα. Στη συνέχεια η ομάδα αποχώρησε, ενώθηκε με τη συγκέντρωση έξω από το θέατρο και όλες/όλοι μαζί ολοκλήρωσαν την παρέμβαση φωνάζοντας συνθήματα.
Ήταν μια βραδιά στην οποία οι εξεγέρσεις του Μεξικού συναντήθηκαν για λίγο με το λόγο της Φρίντα Κάλο, του Μαξίμ Γκόρκι, του Σάμουελ Μπέκετ και του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι που αναβίωνε στις τέσσερις θεατρικές σκηνές.
Μικρά παραλειπόμενα: Ο μεξικανός πρέσβης στην Ελλάδα, τη Μολδαβία και την Κύπρο, LuisManuel Cosío Durán, προτίμησε τελικά να μη «ταράξει» την ένοχη συνείδησή του για τα εγκλήματα του κράτους που εκπροσωπεί, αφού ειδοποιήθηκε τηλεφωνικά για τη συγκέντρωση, όπως αντιλήφθηκαν συντρόφισσες και σύντροφοι. Μάλλον θα αναπλήρωσε τη «χαμένη» θεατρική βραδιά του συνεχίζοντας να πασχίζει για την ανάπτυξη των εμπορίου και του τουρισμού, ως πιστός υπάλληλος του προέδρου-σφαγέα του Μεξικού Φελίπε Καλδερόν.
Η μεξικανή συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου, Esther André González, συνομίλησε με κάποιες/κάποιους από τη συγκέντρωση, ζητώντας να μάθει το σκοπό της, δηλώνοντας μάλλον άγνοια για όσα συμβαίνουν στη χώρα της. Λίγο περίεργη πολιτική στάση για μια γυναίκα που έχει θητεύσει στο «Θεάτρου του Ήλιου» της Αριάν Μνούσκιν.
Ακόμη πιο περίεργη ήταν η στάση του «συνοδού» της, ο οποίος με τον γνωστό «φιλελεύθερο» αέρα του «εγώ δεν είμαι δογματικός, η πραγματικότητα είναι περίπλοκη» παρουσίαζε τον πρέσβη σαν έναν άνθρωπο που δε φέρει καμία ευθύνη για όσα διαπράττει η κυβέρνησή του και δεν έχει καμία δυνατότητα πίεσης. Ας μη γραφτεί τώρα το πλήρες βιογραφικό με τα έργα και τις ημέρες του πρέσβη «του»…
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης
«ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ»
«Τα σημάδια του πολέμου είναι ολοφάνερα στον ορίζοντα Όσοι έχουμε διεξάγει πόλεμο ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τα μονοπάτια από τα οποία αυτός προετοιμάζεται και πλησιάζει. Ο πόλεμος, όπως και ο φόβος, έχουν την ίδια οσμή. Και τώρα αρχίζει να αποπνέει η δύσοσμη μυρωδιά του στη γη μας.»
Zapatistas, Δεκέμβριος 2007
Aυτό το χρόνο συμπληρώνονται 14 χρόνια από το ξέσπασμα της εξέγερσης των ιθαγενών ζαπατίστας στην πολιτεία Τσιάπας του Μεξικού και 10 χρόνια από τη σφαγή 45 ιθαγενών της κοινότητας Ακτεάλ από παραστρατιωτικούς.
Οι ζαπατιστικές κοινότητες συνεχίζουν να χτίζουν την αυτονομία τους, αντιπαλεύοντας τη στρατηγική των προκλήσεων, των δολοφονιών, των συλλήψεων, των απειλών, της βίας, των διωγμών, των επιθέσεων και της λεηλασίας της ανακτημένης γης από την ομοσπονδιακή και την πολιτειακή κυβέρνηση, τις παραστρατιωτικές ομάδες, αλλά και την παραπληροφόρηση και τη συκοφαντία από τα επίσημα μεξικανικά ΜΜΕ.
Τα κινήματα και οι εξεγέρσεις που συγκλόνισαν το Μεξικό και τον κόσμο ολόκληρο το 2006 αντιμετώπισαν την ίδια βαναυσότητα τόσο από την ομοσπονδιακή όσο και από τις πολιτειακές κυβερνήσεις.
Tο Ατένκο, ένα χωριό της πολιτείας του Μεξικού, έγινε γνωστό το 2001 για τον αγώνα του ενάντια στο μεγαλόπνοο κυβερνητικό σχέδιο κατασκευής αεροδρομίου, ο οποίος οδήγησε στην τελική ματαίωσή του. Το Μάιο του 2006, οι κάτοικοι του Ατένκο, προσφέροντας απλόχερα την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των μικροπωλητών και καλλιεργητών λουλουδιών, δέχθηκαν μια από τις πιο σφοδρές επιθέσεις της ομοσπονδιακής και πολιτειακής αστυνομίας.
Χιλιάδες αστυνομικοί εναντίον λίγων εκατοντάδων κατοίκων. Το αποτέλεσμα; δύο νεκροί (μεταξύ των οποίων ένα 14χρονο παιδί), εκατοντάδες τραυματίες και συλληφθέντες, εισβολές αστυνομικών σε σπίτια, καταστροφές. Οι συλληφθέντες βασανίζονται άγρια, ενώ οι γυναίκες και βιάζονται και υφίστανται από την αστυνομία τη χειρότερη μορφή βασανιστηρίων, τα σεξουαλικά βασανιστήρια.
Τον ίδιο μήνα ξεσπά η εξέγερση της Οαχάκα. Οι εξεγερμένοι αποδεικνύουν στην πράξη ότι οι από κάτω έχουν τη δύναμη, την ικανότητα και το σθένος να αυτοοργανώνονται και να αυτοκυβερνώνται χωρίς εξουσία.
Η απάντηση της κυβέρνησης είναι η καταστολή, οι δολοφονίες, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι εξαφανίσεις. Και βέβαια η δράση των παραστρατιωτικών ομάδων σε όλο της το μεγαλείο.
Η εξουσία μας λέει ότι η Οαχάκα έχει επανέλθει στην ομαλότητα. Όμως η εξέγερση δεν είναι ένα παραμύθι που διηγούμαστε στα παιδιά και τα εγγόνια μας. Το κίνημα που άνθισε σε αυτή τη γωνιά του νότιου Μεξικού εξακολουθεί να ζει στους αυτόνομους ιθαγενικούς δήμους και τις κοινότητες, στις συνελεύσεις των γειτονιών, στις ομάδες που αυτοοργανώνονται, στους πολιτικούς κρατούμενους, στους αγνοούμενους.
Δέκα χρόνια από τη σφαγή της Ακτεάλ και οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί παραμένουν ατιμώρητοι. Αυτοί που οργάνωσαν και οργανώνουν, χρηματοδότησαν και χρηματοδοτούν, προστάτευσαν και προστατεύουν τις ένοπλες παραστρατιωτικές οργανώσεις, αυτοί που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν τις εντολές για επιθέσεις εναντίον των κοινοτήτων και των βάσεων στήριξης του EZLN, οι στρατιωτικοί διοικητές, τα κυβερνητικά στελέχη και βέβαια οι μυστικές υπηρεσίες εξακολουθούν να κάθονται άνετα στις καρέκλες της εξουσίας.
Εδώ και ένα χρόνο, οι βάσεις στήριξης του EZLN και οι φιλοζαπατιστικές κοινότητες δέχονται μια από τις σκληρότερες επιθέσεις από την παραστρατιωτική οργάνωση OPDDIC, μια οργάνωση καλά εξοπλισμένη που λειτουργεί ως ομάδα κρούσης της κυβέρνησης, με στόχο την εκκένωση των κοινοτήτων που βρίσκονται σε κατειλημμένα εδάφη. Η κυβέρνηση πουλά παράνομα εδάφη στα μέλη αυτών των οργανώσεων, παραχωρώντας τους και το δικαίωμα οικονομικής εκμετάλλευσής τους (μια και πρόκειται για τα πιο γνωστά τουριστικά αξιοθέατα της πολιτείας).
Μόνο τον τελευταίο ενάμιση μήνα, 5 ένοπλες επιθέσεις κοστίζουν τη ζωή ακόμα και σε μικρά παιδιά, σε περιοχή που βρίσκεται δίπλα στους καταρράκτες AguaAzul, ενώ τους προηγούμενους μήνες η αστυνομία εκκενώνει 2 κοινότητες, οι κάτοικοι των οποίων συλλαμβάνονται και κρατούνται για αρκετές μέρες.
Η μεξικανική κυβέρνηση παραβιάζει τις διεθνείς συμβάσεις για την «προστασία των αυτοχθόνων πληθυσμών που ζουν σε οικολογικά προστατευμένες περιοχές», τις οποίες έχει η ίδια υπογράψει, και προωθεί προγράμματα οικοτουρισμού και αξιοποίησης, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτή είναι η στρατηγική του πολέμου «χαμηλής έντασης», της ανελέητης εξόντωσης δηλαδή των ιθαγενικών λαών.
Η Ακτεάλ, η Τσιάπας, το Ατένκο, η Οαχάκα, το Γκερέρο … δεν είναι απλά σημεία στο χάρτη, ούτε βέβαια μαγευτικοί τουριστικοί προορισμοί. Ζαπατιστικός Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση, Μέτωπο των Λαών για την Υπεράσπιση της Γης, Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα, … Οι αγώνες των από κάτω δε χωρούν σε κάποια γωνία μιας εφημερίδας. Ούτε οι εξεγέρσεις σβήνουν όταν παύουν να είναι πρωτοσέλιδα ή της μόδας. Ζουν στους νεκρούς, τους εξαφανισμένους, τους κρατούμενους, στους ανθρώπους που συνεχίζουν να αγωνίζονται για έναν κόσμο ελεύθερο.
Μπορε%C
