Ετικέτα: αλληλεγγύη

Εδώ και 17 χρόνια οι ιθαγενείς Ζαπατίστας του Νοτιανατολικού Μεξικό αποδεικνύουν στην πράξη πως μία κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει ισότιμα, αλληλέγγυα και με σεβασμό στη φύση, χωρίς συγκεντρωτικές δομές, ιεραρχίες, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Εξεγερμένοι ενάντια στην καταπίεση και τον ρατσισμό που υφίσταντο από το Μεξικανικό κράτος και το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο σύστημα, οικοδομούν την καθημερινότητα τους σύμφωνα με τις δικές τους αξίες, αυτοοργανωμένα και χωρίς να πτοούνται από την καταστολή και τις προσπάθειες εξαγοράς τους. Χτίζουν τις δικές τους δομές την Άλλη υγεία, την Άλλη εκπαίδευση, την Άλλη παραγωγή, την Άλλη δικαιοσύνη, το δικό τους σύστημα διακυβέρνησης, χωρίς να έχουν έτοιμη τη λύση-συνταγή, αλλά πάντα «προχωρώντας ρωτώντας» και επιδιώκοντας τη σύνδεση με κοινωνικά κινήματα και αγωνιζόμενους/ες στο Μεξικό και στον κόσμο σε μία απελευθερωτική προοπτική για την κοινωνία.

Όλα αυτά τα χρόνια οι Ζαπατίστας βρίσκονται αντιμέτωποι με την καταστολή από την αστυνομία, τον στρατό και παραστρατιωτικές οργανώσεις καθώς και με την συκοφάντηση από τα ΜΜΕ. Εκδιώξεις κοινοτήτων, εμπρησμοί σπιτιών, συλλήψεις και δολοφονίες είναι η απάντηση του Μεξικανικού κράτους στην εξέγερση και στο χτίσιμο της αυτονομίας. Όλα αυτά τα χρόνια αγωνιζόμενοι άνθρωποι και συλλογικότητες στο Μεξικό και στον υπόλοιπο κόσμο στέκονται αλληλέγγυοι στον Ζαπατιστικό αγώνα νιώθοντας πως συμμετέχουν σε έναν κοινό αγώνα. Παράλληλα, συγκεκριμένες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Μέξικο και διεθνώς συμβάλλουν και αυτές με τον τρόπο τους στην αποτροπή της περαιτέρω κλιμάκωσης της καταστολής.

Το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Fray Bartolome de Las Casas (FRAYBA)

Η οργάνωση Frayba ιδρύθηκε το 1989 και αποσκοπεί στην υπεράσπιση και προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ιθαγενικές κοινότητες στην Τσιάπας στο Μεξικό με βάση το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Έχοντας ως στόχο να σταθεί δίπλα στον αγώνα των ιθαγενικών κοινοτήτων στην Τσιάπας η Frayba παρακολουθεί, καταγράφει, καταδικάζει και κάνει δικαστικές προσφυγές για καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσιάπας οι οποίες αφορούν δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς, επιθέσεις – βίαιες εκδιώξεις ιθαγενών από τον ομοσπονδιακό στρατό και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, φυλακίσεις και εξαφανίσεις. Προωθεί και στηρίζει την αυτοδιάθεση και την αυτονομία των ιθαγενικών κοινοτήτων στην Τσιάπας. Καταδικάζει δημόσια και γνωστοποιεί περαιτέρω μέσω εκθέσεων τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι οποίες συγκαλύπτονται είτε παραποιούνται από το μεξικανικό κράτος και τα MME.

Για την ιστορία, μετά την ένοπλη εξέγερση του EZLN την 1η Ιανουαρίου του 1994 ακολούθησαν από την πλευρά του μεξικανικού στρατού δολοφονίες, βιασμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια. Η Frayba έκανε τότε κάλεσμα σε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων να αποστείλουν στις περιοχές παρατηρητές και να καταδικάσουν τις ενέργειες από την πλευρά του μεξικανικού κράτους. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1995 ο μεξικανικός ομοσπονδιακός στρατός εισέβαλλε στους δήμους Ocosingo, Las Margaritas και Altamirano το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα, μετά από αιματηρές συγκρούσεις, την βίαιη εκτόπιση των ιθαγενών προς τα βουνά. Οι ιθαγενικές κοινότητες απευθύνθηκαν στη Frayba για στήριξη του αγώνα τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο προκειμένου να γνωστοποιηθούν οι βιαιοπραγίες του μεξικανικού στρατού και να επιτευχθεί ένα ασφαλέστερο πλαίσιο επιστροφής των εκτοπισμένων ιθαγενών στις κοινότητές τους. Ακολούθησε ένα κύμα αλληλεγγύης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο το οποίο συμπεριλάμβανε μεταξύ άλλων και την αποστολή παρατηρητών στις περιοχές αυτές. Έτσι, από τη μία δημιουργήθηκε όντως ένα ασφαλέστερο πλαίσιο επιστροφής των ιθαγενών και από την άλλη μέσα από τις μαρτυρίες των τελευταίων γνωστοποιήθηκαν με περισσότερη ακρίβεια οι βιαιοπραγίες του στρατού.

Τα γεγονότα του 1995 αποτέλεσαν την απαρχή για την δημιουργία του θεσμού του παρατηρητή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος ήταν και είναι επιθυμητός από τους ίδιους τους ιθαγενείς. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να επιτευχθεί πληροφόρηση και κατ’ επέκταση συχνά και προφύλαξη των ιθαγενικών κοινοτήτων από τις επιθέσεις του ομοσπονδιακού στρατού και των παραστρατιωτικών. Από τότε μέχρι σήμερα η οργάνωση Frayba στέλνει σε συχνά διαστήματα παρατηρητές σε συνεργασία με τους Ζαπατίστας που αποτελούν τις λεγόμενες μπριγάδες-αποστολές (brigadas) παρατηρητών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Περισσότερες πληροφορίες για την Frayba τις σελίδες: www.frayba.org.mx http://chiapasdenuncia.blogspot.com

Αποστολή παρατηρητών ως πολιτική αλληλεγγύη από τη συλλογικότητα Farma

Επιθυμώντας να σταθεί αλληλέγγυα στον αγώνα των Ζαπατίστας, η συλλογικότητα Farma ξεκινά να υποστηρίζει παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ζαπατιστικές κοινότητες με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Frayba. Η καταγραφή της κατάστασης σε κοινότητες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα κρίνεται σημαντική εφόσον το μεξικανικό κράτος προσπαθεί να αποκρύψει το μέγεθος της καταστολής, και παράλληλα η παρουσία των παρατηρητών συμβάλλει στην αποτροπή επιθέσεων. Επίσης, με τη συμμετοχή σε μπριγάδα παρατηρητών δίνεται η δυνατότητα για ουσιαστική γνωριμία με τον ζαπατιστικό αγώνα και τον τρόπο οργάνωσης της αυτονομίας των κοινοτήτων, και μπορεί να συμβάλλει στην ενδυνάμωση της αλληλεγγύης και στη σύνδεση των κοινωνικών αγώνων του εδώ με το εκεί.

Η αποστολή του παρατηρητή ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσιάπας δεν είναι μία διαδικασία χωρίς κινδύνους. Γενικότερα στο Μεξικό, υπάρχει μία προσπάθεια στοχοποίησης των αλληλέγγυων από το εξωτερικό καθώς και οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων (συμπεριλαμβανομένης και της Frayba) μέσα από επιθέσεις και δημοσιεύματα σε εφημερίδες.

Η αλληλεγγύη ως γέφυρα μεταξύ των αγώνων για ελευθερία

Η συλλογικότητα Farma αντιλαμβάνεται την αποστολή παρατηρητών ως μία διαδικασία πολιτικής αλληλεγγύης με τους Ζαπατίστας και όχι μία διαδικασία φιλανθρωπίας ή ακόμα θυματοποίησης των αγωνιζόμενων. Ο αγώνας για ελευθερία και μία κοινωνία χωρίς ιεραρχίες και εκμετάλλευση είναι κοινός και διεξάγεται και εδώ σήμερα. Σε ένα οικονομικό-πολιτικό σύστημα που ολοένα και περισσότερο φαίνονται οι καταστροφικές επιπτώσεις του στους ανθρώπους και στη φύση, αυτός ο Άλλος κόσμος που χτίζεται στην Τσιάπας αποτελεί κομμάτι μίας εφικτής πρότασης για την κοινωνική οργάνωση με ελευθεριακά χαρακτηριστικά.

Όποιος/α ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σε αποστολή παρατήρησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την οργάνωση Frayba αντιλαμβανόμενος την ως μία διαδικασία αλληλεγγύης και κατανοώντας τους κινδύνους ας επικοινωνήσει στο farma@riseup.net

Υ.Γ: Προϋπόθεση που θέτει η Frayba για την συμμετοχή είναι η γνώση Ισπανικών

Συντροφικά,
Συλλογικότητα Farma

farmazapatista.espivblogs.net

Φεβρουάριος 2011

http://archives.espiv.net/index.php/Download-document/356-Paratirites-Zapatista.html

Με αφορμή την παρουσίαση της έκθεσης φωτογραφίας από «Chiapas Mexico», που εκτίθεται στο Αυτόνομο Στέκι Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων μέχρι της 15 Ιουλίου (μπορείτε να την δείτε κάθε Τρίτη 17:00- 21:00, Τετάρτη 15:00- 23:00 και Πέμπτη 20:00 -23:00), θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 8 Ιουλίου στις 20:30, εκδήλωση- ενημέρωση για τις εξελίξεις στο Μεξικό και το Ζαπατίστικο κίνημα, καθώς και για το ζαπατιστικό πρόγραμμα του οδοντοτεχνικού εργαστηρίου.

http://autonomosteki.espivblogs.net/

Έκθεση Φωτογραφίας στο αυτόνομο στέκι Ζωοδόχου Πηγής και Ισαύρων

17-6-2011 μέχρι 15-7-2011

ανοιχτά κάθε Τρίτη 17:00-21:00

Τετάρτη 15:00-23:00

Πέμπτη 20:00-23:00

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ- ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Τι συμβαίνει στο Μεξικό;

Τι συμβαίνει με τους Ζαπατίστας;

με ομιλητή τον Χαβιέρ Ελοριάγα, συνεκδότη του ζαπατιστικού περιοδικού Rebeldía, στο πλαίσιο της περιοδείας του στην Ευρώπη

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (αμφιθέατρο ΜΑΧ)

ΔΕΥΤΕΡΑ 16 ΜΑÏΟΥ, 7:30 μμ

 

συντονισμός: συλλογικότητες αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας

 

Έπειτα από δύο χρόνια σιωπής των Ζαπατίστας, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε και να συζητήσουμε για τον πόλεμο στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα του Μεξικού, την ηθική και την πολιτική, τη συλλογικότητα και το άτομο, τον συλλογικό βηματισμό των αυτόνομων κοινοτήτων, την οικοδόμηση της αυτονομίας, τον τρόπο λειτουργίας του EZLN.

 

«Το 2010 ήταν η πιο βίαιη χρονιά της εξαετίας. Καταγράφηκαν 15.273 δολοφονίες που συνδέονται με το οργανωμένο έγκλημα…»

[από έκθεση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης του Μεξικού]

 

«… Ας αναρωτηθούμε: από αυτούς τους δολοφονημένους, πόσοι ήταν εγκληματίες; Και τα περισσότερα από χίλια δολοφονημένα παιδιά (τα οποία ο υπουργός «ξέχασε» να αναφέρει στην έκθεσή του), ήταν επίσης «μισθοφόροι» του οργανωμένου εγκλήματος; Όταν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διακηρύσσει ότι «κερδίζουμε», σε ποιο καρτέλ ναρκωτικών αναφέρεται; Πόσες δεκάδες χιλιάδες ακόμα αποτελούν μέρος αυτής της «γελοίας μειοψηφίας» που είναι ο εχθρός που πρέπει να ηττηθεί;..

… Και ενώ όλα καταρρέουν, μας λένε ότι το σημαντικό είναι να αναλύσουμε τα εκλογικά αποτελέσματα, τις τάσεις, τις πιθανότητες. Μας καλούν να αντέξουμε μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ρίξουμε το ψηφοδέλτιο στην κάλπη και να ελπίζουμε ότι μετά όλα θα διορθωθούν, ότι θα ανεγερθεί και πάλι ο χάρτινος πύργος της πολιτικής τάξης του Μεξικού.

Θυμάστε ότι οι ίδιοι μας εμπαίζανε και μας επιτίθονταν όταν από το 2005 καλούσαμε τον κόσμο να οργανωθεί βάσει των δικών του αιτημάτων, της δικιάς του ιστορίας, ταυτότητας και προσδοκιών και να μην περιμένει ότι κάποιος εκεί πάνω θα του τα λύσει όλα;

Εμείς κάναμε λάθος ή αυτοί;…

… Ποιοι μείνανε μόνοι τους;

Γιατί στο τέλος, αυτοί που θα παραμείνουν θα είναι αυτοί που αντιστάθηκαν, αυτοί που δεν πουλήθηκαν, αυτοί που δεν παραδόθηκαν, αυτοί που δεν παραιτήθηκαν, αυτοί που κατάλαβαν ότι οι λύσεις δεν έρχονται από τα πάνω, αλλά σχηματίζονται από τα κάτω, αυτοί που δεν στηρίχθηκαν ούτε στηρίζονται στις ψευδαισθήσεις που πουλάει μια πολιτική τάξη που εδώ και καιρό βρωμάει σαν πτώμα. Αυτοί που δεν ακολούθησαν το ημερολόγιο των από πάνω ούτε χώρεσαν τη γεωγραφία τους σε αυτό το ημερολόγιο μετατρέποντας ένα κοινωνικό κίνημα σε μια λίστα από εκλογικά βιβλιάρια, αυτοί που δεν έμειναν απαθείς μπροστά στον πόλεμο, περιμένοντας το νέο ταχυδακτυλουργικό θέαμα του εκλογικού τσίρκου, αλλά δημιούργησαν μια κοινωνική εναλλακτική λύση, μη ατομική, για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την εργασία και την ειρήνη…»

 

Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος

Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2011

[από τις Σημειώσεις σχετικά με τους πολέμους]

 

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1287689

Aυτόχθονες, κάτοχοι κοινοτικών
εκτάσεων γης, εκδιώκονται από απο κράτος, παρακράτος και πολυεθνικές, για
την τουριστική αξιοποίηση της γης. Συγκρούσεις, συλλήψεις, και κινήσεις
αλληλεγγύης για τους 5 φυλακισμένους </em

Του Kristin Bricker στο Upside Down World

Στις 3 Φεβρουαρίου, περίπου 300
αστυνομικοί διέλυσαν μια συνάντηση αυτοχθόνων υποστηρικτών των Ζαπατίστα στο
San Sebastian Bachajón της Chiapas και συνέλαβαν 117 εξ αυτών. Οι συλλήψεις
πυροδότησαν διαμαρτυρίες στο Μεξικό αλλά και σε προξενεία του στον υπόλοιπο
κόσμο, που οδήγησαν την κυβέρνηση της Chiapas να απελευθερώσει τους
περισσότερους από τους κρατούμενους. Παρόλαυτα, πέντε αυτόχθονες της φυλής
Tzeltal, που τώρα πια είναι γνωστοί ως «Bachajón 5», παραμένουν στη φυλακή.
Ο ένας κατηγορείται για φόνο, ένας άλλος για απόπειρα δολοφονίας, ενώ και οι
πέντε κατηγορούνται για εγκλήματα κατά της ειρήνης.

Οι υποστηρικτές των Ζαπατίστα στο Bachajon συμμετέχουν στην Άλλη Καμπάνια, που ξεκίνησε από τον Ζαπατιστικό
Εθνικοαπελευθερωτικό Στρατό (EZLN) με σκοπό να σχηματίσει εθνικές και
παγκόσμιες συμμαχίες με αριστερές οργανώσεις και κινήματα. Οι συλλήψεις
έχουν να κάνουν με μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε αντίπαλες αυτόχθονες ομάδες,
που έλαβε χώρα την προηγούμενη μέρα στο San Sebastian Bachajon, το οποίο
είναι ένα ejido –δηλαδή αυτοδιαχειριζόμενη κοινοτική γη. Ο Marcos
García Moreno, ένα μέλος του ejido που ανήκε στη φατρία που
συμμαχεί με την κυβέρνηση, σκοτώθηκε από πυροβολισμό κατά τη διάρκεια της
αντιπαράθεσης με μέλη του ejido που είναι υποστηρικτές της Άλλης
Καμπάνιας.

Η κυβέρνηση κατηγορεί τους υποστηρικτές της Άλλης Καμπάνιας ότι δολοφόνησαν
τον García Moreno και ότι προσπάθησαν να δολοφονήσουν και ένα δεύτερο άντρα
που πυροβολήθηκε επίσης. Οι υποστηρικτές της Άλλης Καμπάνιας αρνούνται τις
κατηγορίες. Λένε ότι ήταν άοπλοι και ότι φιλοκυβερνητικοί ejidatarios
ήταν αυτοί που πυροβολούσαν στον αέρα κατα τη διάρκεια της
αντιπαράθεσης.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να χρωματίσει τη διαμάχη ως διένεξη μεταξύ αντίπαλων
αυτόχθονων φατριών για τον έλεγχο στο εκδοτήριο εισιτηρίων που υπάρχει στην
είσοδο για τους καταρράκτες της Agua Azul, έναν από τους δημοφιλέστερους
τουριστικούς προορισμούς στην Chiapas. Όμως, οι υποστηρικτές των «Bachajón
5» και οι δικηγόροι τους από το Fray Bartolome de las Casas Human Rights
Center («Frayba») λένε ότι έχουν αποδείξεις ότι η διένεξη για το εκδοτήριο
είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να υπάρξει κυβερνητική παρέμβαση και αστυνομική
κατάληψη της περιοχής. Υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση ενορχήστρωσε την αντιπαράθεση στο εκδοτήριο,
πως ήταν ένα «πρόσχημα για να καταλάβει το Κέντρο Οικοτουρισμού Καταρρακτών
της Agua Azul και να εξυπηρετήσει τα διακρατικά της συμφέροντα και σχέδια».

Σύμφωνα με κυβερνητικά έγγραφα που διέρρευσαν και δημοσιοποίησε η Frayba, η
κυβέρνηση σχεδιάζει να παραχωρήσει σε πολυεθνικές εταιρίες την άδεια να
χτίσουν ένα οικοτουριστικό ξενοδοχείο εκατομμυρίων δολαρίων σε γη
αυτοχθόνων. Η παρουσίαση Powerpoint που διέρρευσε με τίτλο Στρατηγική
Ανάπτυξης στους Καταρράκτες των Palenque-Agua Azul και η οποία
ετοιμάστηκε από μια συμβουλευτική εταιρία των ΗΠΑ, αναφέρει:

«Το κράτος και η τοπική κυβέρνηση πρέπει να
διασφαλίσουν ότι οι τουρίστες που επισκέπτονται την Chiapas και το Palenque
θα νιώθουν ασφάλεια και προστασία. Το κίνημα των Ζαπατίστα είναι ακόμα στενά
συνδεδεμένο με την Chiapas… Πολλοί που δεν γνωρίζουν την περιοχή θεωρούν
την Chiapas μη ασφαλή… Το κράτος πρέπει να προστατέψει τους κατασκευαστές
και τους διαχειριστές του ξενοδοχείου από την αντίληψη περί πολιτικής
αστάθειας… Πρωτού να προσελκύσει επενδυτές, το κράτος πρέπει να επιλύσει
τα προβλήματα κυριότητας και πρόσβασης στη γη. Η κυριότητα των παρακείμενων
εδαφών στους καταρράκτες είναι ζωτικής σημασίας…»

Το Bolom Ajaw, μια μικρή κοινότητα που δημιουργήθηκε από τους Ζαπατίστα μετά
τον ξεσηκωμό του 1994, βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το προτεινόμενο
ξενοδοχείο –τα χωρίζει το ποτάμι. Το ejido του San Sebastian
Bachajón, σπίτι για λίγες εκατοντάδες μέλη της Άλλης Καμπάνιας και
υποστηρικτές των Ζαπατίστα, βρίσκεται μόλις έξω από την Agua Azul. Ο εθνικός
δρόμος που οδηγεί στους καταρράκτες της Agua Azul διασχίζει το
ejido του Bachajón. Ο προτεινόμενος αυτοκινητόδρομος που
συμπεριλαμβάνεται στον Στρατηγικό Σχεδιασμό για τους Καταρράκτες
Palenque-Agua Azul περνάει μέσα από το Bachajón και το Bolom Ajaw.

Η Διαμάχη της Agua
Azul – Ιστορική αναδρομή

Πριν το 1994, οι εκτάσεις γύρω από τους καταρράκτες της Agua Azul
αποτελούσαν αγροκτήματα που ανήκαν σε πλούσιους και τα δούλευαν
υποαμειβόμενοι και κακομεταχειρισθέντες αυτόχθονες αγρότες. Όταν το 1994 οι
Ζαπατίστα πήραν τα όπλα, 96 από εκείνους τους αυτόχθονες αγρότες <a href=”
http://www.jornada.unam.mx/2008/01/17/index.php?section=politica&article=015n1pol”
target=”_blank”>εκδίωξαν τους πλούσιους γαιοκτήμονες και κατέλαβαν τη γη
που δούλευαν για γενιές. Σαν αποτέλεσμα, οι Ζαπατίστα και οι υποστηρικτές
τους ελέγχουν αρκετή από τη γη μέσα και έξω από αυτό που είναι τώρα η
προστατευόμενη περιοχή της Agua Azul.

Το 2001, η Μεξικανική κυβέρνηση έκανε σαφές ότι δεν πρόκειται να τηρήσει τις
δεσμεύσεις της, γνωστές ως San Andres Accords, που, αν εφαρμόζονταν, θα έδιναν
αυτονομία στους ιθαγενείς του Μεξικού. Σαν απάντηση, ο EZLN άρχισε να
εφαρμόζει μονομερώς την συμφωνία San Andres Accords. Άρχισε να αναδιανέμει
ακαλλιέργητη ανακτηθείσα γη σε ακτήμονες Ζαπατίστα από άλλες περιοχές, όπως
ήταν οι οικογένειες που ίδρυσαν το Bolom Ajaw δίπλα στους καταρράκτες της
Agua Azul.

To 2000, ο κυβερνήτης της Chiapas πρόσφερε ατομικούς τίτλους ιδιοκτησίας γης
σε όλους τους αγρότες που έμεναν στα ανακτηθέντα εδάφη. Οι Ζαπατίστα
ερμήνευσαν την προσφορά ως μια προσπάθεια να διαιρεθούν τα
κολλεκτιβοποιημένα εδάφη και να επανέλθει η ανακτηθείσα περιοχή πίσω στη σφαίρα επιρροής της
κυβερνήτης, κι έτσι απέρριψαν τους τίτλους ιδιοκτησίας. Όμως, πολλοί
αυτόχθονες αγρότες που επωφελήθηκαν από τον ξεσηκωμό [του 1994] αλλά δεν
ήταν Ζαπατίστα, πήραν τίτλους ιδιοκτησίας για τη γη τους, δημιουργώντας
διχασμό ανάμεσα στις κοινότητες.

Περίπου εκείνη την εποχή, οι μη-Ζαπατίστα ιθαγενείς αγρότες, όπως αυτοί που
τώρα ανήκουν στην Οργάνωση για την Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων των Αυτoχθόνων
και των Αγροτών (OPDDIC), επωφελήθηκαν από τη μειωμένη κυβερνητική καταστολή
σε καταπατητές, και άρχισαν να καταλαμβάνουν εδάφη κοντά στους καταρράκτες
της Agua Azul. Η OPDDIC είναι μια παραστρατιωτική οργάνωση από την Chiapas
που η κυβέρνηση επίσημα της αναγνώρισε μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. «Λίγο λίγο
[η OPPDIC] πολλαπλασίαζε [τα εδάφη της] με ένα δυσανάλογο τρόπο, ώσπου
έφτασαν να συνορεύουν με τα αγροτεμάχια των Ζαπατίστα, και [τότε] άρχισαν να
εισβάλλουν», εξηγούν από τη Frayba. «Πρώτα [η OPDDIC εισέβαλε] σε εφτά
εκτάρια καλλιεργημένης γης, και αργότερα στα εδάφη των καταρρακτών του Bolom
Ajaw, με την πρόθεση να γίνουν δικαιούχοι στα τουριστικά σχέδια που έχουν
καταστρωθεί για εκείνη την περιοχή».

Ο διχασμός ανάμεσα στις κοινότητες χειροτέρεψε όταν η κυβέρνηση άρχισε να
προσφέρει πρότζεκτ «ανάπτυξης» σε όσους χωρικούς συμμαχούσαν μαζί της, όπως
η Κοοπερατίβα Οικοτουρισμού Αυτόχθονων Tzeltal της Agua Azul – που είχε
στενές σχέσεις με την OPDDIC και διαχειρίζεται την τουριστική περιοχή των
καταρρακτών της Agua Azul με τη βοήθεια γενναιόδωρων
κυβερνητικών επιδοτήσεων. Η OPDDIC, μέλη της Κοοπερατίβας Οικοτουρισμού
και ντόπιοι αγρότες που συνδέονται με το PRI (ένα από τα ισχυρότερα πολιτικά
κόμματα του Μεξικού), έχουν εξαπολύσει ένοπλες επιθέσεις εναντίον του
ζαπατιστικού Bolom Ajaw με σκοπό να τους διώξουν. Η πιο πρόσφατη επίθεση
συνέβη τον Φεβρουαρίου του 2010, όταν η OPDDIC έστησε ενέδρα στους Ζαπατίστα που προσπαθούσαν
να ανακαταλάβουν αγροτεμάχια στη Bolom Ajaw, που η OPDDIC είχε καταλάβει τον
προηγούμενο μήνα. Η αντιπαράθεση είχε ως αποτέλεσμα ένα νεκρό μέλος της
OPDDIC, το οποίο υποστηρίζουν οι Ζαπατίστα ότι χτυπήθηκε από φίλια πυρά
καθώς η OPDDIC περικύκλωσε το Bolom Ajaw και άνοιξε πυρ από διάφορα σημεία
εντός της κοινότητας.

Ο διχασμός ανάμεσα στους κατοίκους της περιοχής Agua Azul οδήγησε σε
διαφωνίες σχετικά με το πώς ξοδεύονται τα έσοδα από τον τουρισμό. Αυτό είχε
ως αποτέλεσμα, οι υποστηρικτές της Άλλης Καμπάνιας και τα φιλικά προσκείμενα
στην κυβέρνηση μέλη του ejido, να βρίσκονται σε μια μόνιμη διαμάχη
για το ποιος έχει το δικαίωμα να χρεώνει εισιτήριο για την είσοδο στην
τουριστική περιοχή της Agua Azul. Το εκδοτήριο εισιτηρίων έχει αλλάξει χέρια
αρκετές φορές, και συχνά, οι τουρίστες πρέπει να πληρώσουν δύο φορές
εισιτήριο στις διαφορετικές ομάδες αγροτών ώστε να μπούν στην Agua Azul.

Το 2009, η αστυνομία της Chiapas έκανε έφοδο στο εκδοτήριο εισιτηρίων που ήλεγχαν οι της
Άλλης Καμπάνιας και παρέδωσε στους φιλοκυβερνητικούς αγρότες το δικαίωμα να
χρεώνουν είσοδο. Αργότερα εκείνη τη χρονιά, η Άλλη Καμπάνια ξαναπήρε το
εκδοτήριο. Αυτό το Φεβρουάριο, τα γεγονότα που οδήγησαν στις μαζικές
συλλήψεις των υποστηρικτών της Άλλης Καμπάνιας, ξεκίνησαν όταν τοπικά μέλη
του κόμματος PRI επιχείρησαν για άλλη μια φορά να πάρουν τον έλεγχο του
εκδοτηρίου.

Αναμέτρηση στην Agua
Azul

Την 1^η Φεβρουαρίου του
2011, κάτοικοι της Bolom Ajaw παρατήρησαν δύο ελικόπτερα να πετούν χαμηλά
πάνω από την κοινότητά τους. Τα ελικόπτερα ήταν άσπρα με κόκκινες και
πράσινες ρίγες, αν και οι αυτόπτες μάρτυρες δεν μπορούσαν να διακρίνουν σε
ποιον ακριβώς ανήκαν. Οι περιγραφές τους όμως ταιριάζουν με <a href=”
http://www.skyscrapercity.com/showpost.php?s=55e162faf29867aae08db8279443f31a&p=72030923&postcount=666″
target=”_blank”>το ελικόπτερο της Πολεμικής Αεροπορίας που χρησιμοποίησε ο
Πρόεδρος Felipe Calderón εκείνη τη μέρα, για να επισκεπτεί υπό κατασκευή
τουριστικά θέρετρα του Υπουργείου Τουρισμού (FONATUR). Ο Calderón επισκέφτηκε το Palenque, όπου το Υπουργείο θέλει να
χτίσει ένα ολοκληρωμένο τουριστικό κέντρο (που περιλαμβάνει το προταθέν
ξενοδοχείο της Agua Azul) και έναν αυτοκινητόδρομο που
θα διασχίζει το San Sebastián Bachajón και τη Bolom Ajaw.

Στις 2 Φεβρουαρίου –μια μέρα μετά αφού το ελικόπτερο πέταξε πάνω από τη
Bolom Ajaw, 60 τοπικά μέλη του PRI κατέλαβαν το εκδοτήριο εισιτηρίων του
Bachajón με μια αιφνιδιαστική επιδρομή. Η ομάδα είχε επικεφαλής τον Carmen
Aguilar Gómez, πρώην ηγέτη της Τοπικής Οργάνωσης Παραγωγών Καφέ (ORCAO), μία
από τις οργανώσεις αγροτών που έσπασαν την συμφωνία με τον EZLN και
νομιμοποίησαν εδάφη που είχαν αναδιανεμηθεί.

Μετά την επίθεση, οι [υποστηρικτές της Άλλης Καμπάνιας από το] Bachajón
ανασυντάχθηκαν και στις 14:30, 150 από αυτούς προσπάθησαν να ανακαταλάβουν
το εκδοτήριο. «Ήμασταν οπλισμένοι με ραβδιά και μαχαίρια», ένας
από αυτούς είπε στη Frayba. «Κανένας δεν είχε πιστόλι». Σύμφωνα με τους
ίδιους, τα μέλη του PRI άρχισαν τότε να πυροβολούν με τα όπλα τους στον
αέρα. Παρόλαυτα προχώρησαν και όταν έφτασαν στο εκδοτήριο, τα μέλη του PRI
έφυγαν. Μιάμιση ώρα αργότερα ήλθε η πολιτειακή αστυνομία, συνοδευόμενη από
τον Carmen Aguilar και αρκετά άλλα ηγετικά στελέχη της ομάδας του PRI. Η
αστυνομία τους είπε ότι ένα μέλος του PRI είχε δολοφονηθεί, και κατέλαβε με
την σειρά της το εκδοτήριο. Όλη η περιοχή έχει τώρα <a href=”
http://www.youtube.com/watch?v=dcTspD7NKmY&feature=player_embedded”
target=”_blank”>πολύ έντονη παρουσία της πολιτειακής αστυνομίας.

Στις 3 Φεβρουαρίου, η αστυνομία διέκοψε μια συνάντηση υποστηρικτών της Άλλης
Καμπάνιας από το Bachajón. Ένας αξιωματικός ρώτησε αν συμφωνούν σε ένα
τριμελή διάλογο με την κυβέρνηση και τα μέλη του PRI του ejido.
Όταν απάντησαν όταν δε θα έπαιρναν μέρος στο διάλογο, η αστυνομία συνέλαβε
117 ανθρώπους που βρίσκονταν στην συνάντηση.

Στις 5 Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση άφησε ελεύθερους 107 κρατούμενους και άσκησε
διώξεις στους άλλους δέκα.

Μεθοδευμένη Σύγκρουση

Το κέντρο ανθρωπίνων δικαιωμάτων Frayba, οι δικηγόροι του οποίου έχουν
αναλάβει την υπεράσπιση των «Bachajón 5», επιμένει ότι η αντιπαράθεση στα
εκδοτήρια της Agua Azul αποτελεί μέρος της στρατηγικής της κυβέρνησης, ώστε
οι αυτόχθονες κάτοικοι της Chiapas να αποποιηθούν των εδαφικών τους
δικαιωμάτων. «Η γη, ως ένα απαραίτητο στοιχείο μιας αξιοπρεπούς ζωής, και η
ξεκάθαρη άσκηση των συλλογικών δικαιωμάτων των αυτόχθονων πληθυσμών, είναι
αντίθετη προς τα επιχειρηματικά σχέδια που ομοσπονδιακή και πολιτειακή
κυβέρνηση έχουν υποσχεθεί σε ιδιώτες επενδυτές», υποστηρίζει η Frayba. Στην
Agua Azul, «το Κράτος δεν παρενέβη για την αποφυγή διενέξεων. Αντ’ αυτού,
οργάνωσε ένα σχέδιο για τον έλεγχο των εδαφών της περιοχής».

Επιπρόσθετα με την προαναφερθείσα παρουσίαση PowerPoint που διέρρευσε, όπου
μια ιδιωτική εταιρία συμβούλων χαρακτηρίζει τους Ζαπατίστα ως πρόβλημα για
την τουριστική βιομηχανία της Chiapas και υποστηρίζει ότι η «απόκτηση» της
γης που κατέχουν δίπλα από στους καταρράκτες της Agua Azul είναι «ζωτική», η
Frayba λέει ότι ένας πληροφοριοδότης τους μίλησε για μυστικές συναντήσεις
ανάμεσα στην κυβέρνηση και μέλη του PRI από το ejido. Σύμφωνα με τη
Frayba: «Από τον Μάρτη του 2010, αξιωματούχοι της Γενικής Γραμματείας
Διοίκησης της Chiapas – συμπεριλαμβανομένου του Υπουργού Noé Castañón León,
πολιτικοί φορείς, αξιωματικοί της αστυνομίας και φιλοκυβερνητικά μέλη του
ejido, έχουν πραγματοποιήσει μια σειρά συναντήσεων, στις οποίες
έκαναν ένα πλάνο για την απόκτηση του εδαφικού ελέγχου της Agua Azul». Ο
Carmen Aguilar Gómez, ο οποίος ηγούνταν της επίθεσης της 2ας Φεβρουαρίου στο
εκδοτήριο, ήταν παρών στις συναντήσεις αυτές.

Σύμφωνα με τον πληροφοριοδότη της Frayba, o oποίος ήταν κι αυτός στις
συναντήσεις, οι συμμετέχοντες συμφώνησαν σε ένα σχέδιο που θα είχε ως
αποτέλεσμα την αγορά από την κυβέρνηση εδαφικής έκτασης που ανήκει τώρα σε
φιλοκυβερνητικά μέλη του ejido αξίας 20 εκατ. πέσος (1.7 εκατ.
δολάρια), προκειμένου να χτίστεί το ξενοδοχείο στην Agua Azul. Ο
πληροφοριοδότης αναφέρει ότι η κυβέρνηση είπε στα παρόντα μέλη του
ejido «να ψάξουν για ανθρώπους στην περιοχή που κατέχουν τίτλους
ιδιοκτησίας γης».

Οι υποστηρικτές της Άλλης Καμπάνιας στο Bachajón έτυχαν ειδικής αναφοράς
κατά τη διάρκεια των συναντήσεων. Η κυβέρνηση «επισήμανε ότι από αυτή τη
στιγμή [οι φιλοκυβερνητικοί ejidatarios] θα είναι ασφαλείς»,
αναφέρει ο πληροφοριοδότης. «Kαι αυτό, γιατί οι υποστηρικτές της Άλλης
Καμπάνιας ήταν υπό καταδίωξη ως εγκληματίες που η Frayba προστάτευε». Ενώ
σε μια επόμενη συνάντηση συμφώνησαν ότι «μαζί θα έβρισκαν έναν τρόπο να
εκδιώξουν την Άλλη Καμπάνια».

Οι συνωμότες αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το υπο διεκδίκηση εκδοτήριο, με
σκοπό να θέσουν το σχέδιό τους σε εφαρμογή. «Σύμφωνα με το σχέδιο, οι
οργανώσεις θα οδηγούνταν σε σύγκρουση, οπότε η κυβέρνηση θα παρενέβαινε και
θα καταλάμβανε η ίδια το εκδοτήριο». Τα μέλη του ejido διερεύνησαν
πόσα άτομα διέθεταν για να πραγματοποιήσουν μια επιδρομή στο εκδοτήριο, και
πόσοι άνθρωποι της Άλλης Καμπάνιας πιθανόν να κινητοποιούνταν για να το
υπερασπιστούν. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση και τα μέλη του ejido
κατέληξαν στην ημερομηνία, κατά την οποία οι φιλοκυβερνητικοί θα
καταλάμβαναν το εκδοτήριο. Σύμφωνα με τον πληροφοριοδότη, «ο Noé Castañón
ρώτησε αν η πλειονότητα αυτών συμφωνούσαν να καταλάβουν το εκδοτήριο, και
απάντησαν, ναι, ακόμα κι αν έπρεπε να δώσουν τη ζωή τους».

Η συμπεριφορά της κυβέρνησης, μετά τα γεγονότα στα εκδοτήρια στις 2
Φεβρουαρίου, φαίνεται να επιβεβαιώνει τις μαρτυρίες του πληροφοριοδότη. Στις
6 Φεβρουαρίου, η πολιτειακή κυβέρνηση παρουσίασε το «Κέντρο Διαλόγου και Συντονισμού για τον Οικοτουρισμό της
Agua Azul», το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως ένα διαπραγματευτικό χαρτί για
την επίλυση της διένεξης. Εκπρόσωποι από την Agua Azul και το San Sebastian
Bachajón παρεβρέθηκαν στο Κέντρο Διαλόγου, δημιουργώντας την εντύπωση ενός
πραγματικού διαλόγου ανάμεσα σε αντίπαλες ομάδες. Ωστόσο, οι αντιπρόσωποι
ήταν όλοι φιλοκυβερνητικοί, αφού οι υποστηρικτές της Άλλης Καμπάνιας
αρνήθηκαν να συμμετέχουν. Μεταξύ των «συμφωνιών» στις οποίες κατέληξαν είναι οι ακόλουθες:

– «Μετά από αίτημα των κοινοτήτων, η αστυνομία θα έχει μόνιμη παρουσία».

– «Στη Frayba δε θα επιτραπεί να συμμετέχει (στις διαπραγματεύσεις),
δεδομένου ότι προτρέπει μόνο στη βία και διαιρεί τις κοινότητες».

Το δεύτερο σημείο της «συμφωνίας» είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, διότι το
Κέντρο Διαλόγου φιλοδοξεί να διευθετήσει τα ζητήματα ελέγχου και κυριότητας
της γης που κατέχουν οι αυτόχθονες, αλλά εξαιρεί ρητά τους δικηγόρους των
υποστηρικτών της Άλλης Καμπάνιας του Bachajon.

Σύμφωνα με τους «Bachajón 5», κρατούνται «<a href=”
http://www.jornada.unam.mx/2011/02/17/index.php?section=politica&article=022n1pol”
target=”_blank”>όμηροι από την πολιτειακή κυβέρνηση, ως ένα μέσο πίεσης
να δεχτούμε το πρόγραμμα οικοτουρισμού τους και να τερματίσουμε την Άλλη
Καμπάνια στα ejidos». Λένε ότι έχουν δεχτεί αρκετές επισκέψεις από
κυβερνητικούς αξιωματούχους, οι οποίοι τους πιέζουν να υπογράψουν την
«συμφωνία» του Κέντρου Διαλόγου. O Domingo Pérez Álvaro, κατηγορούμενος για
απόπειρα ανθρωποκτονίας, λέει ότι κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στα
εκδοτήρια, ήταν σε συνάντηση με τον José Manuel Morales, έναν κυβερνητικό
αξιωματούχο από το Ocosingo της Chiapas, με τον οποίο προσπαθούσε να
διαπραγματευτεί μια συμφωνία για τα εκδοτήρια. Ο Morales επισκέφθηκε τον
Perez Alvaro στην φυλακή και σύμφωνα <a href=”
http://www.jornada.unam.mx/2011/02/17/index.php?section=politica&article=022n1pol”
target=”_blank”>με πληροφορίες του είπε: «Αν υπογράψεις την συμφωνία, θα
πω ότι ήσουν μαζί μου, και το κατηγορητήριό σου θα εξαφανιστεί».

Παγκόσμια Αλληλεγγύη

Κινητοποιήσεις έχουν πραγματοποιηθεί ανά τον κόσμο ως υποστήριξη στους
φυλακισμένους του Bachajón. To κίνημα για τη Δικαιοσύνη στο El Barrio (ΜJB, μια
οργάνωση για τα δικαιώματα των ενοικιαστών και υποστηρικτές της Άλλης
Καμπάνιας), κήρυξε την 7η Μαρτίου που μας πέρασε, Παγκόσμια Ημέρα Δράσης για
την Απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων του San Sebastian Bachajón.
Εκείνη την ημέρα, διαδηλώσεις σημειώθηκαν σε περιοχές έξω από το Μεξικό και
σε δέκα άλλες χώρες, σαν υποστήριξη των κρατουμένων του Bachajón.

Σε μια προσπάθεια να εμποδίσει τις διαμαρτυρίες, η κυβέρνηση απελευθέρωσε 5
από τους κρατούμενους λίγο πριν την Παγκόσμια Ημέρα Δράσης. Η
χρηματοδοτούμενη από την κυβέρνηση της Chiapas επιτροπή ανθρωπίνων
δικαιωμάτων(CEDH) αναφέρει ότι ενημέρωσε προσωπικά τους υποστηρικτές των
κρατουμένων του Bachajón ότι οι άντρες είχαν αφεθεί ελεύθεροι με την ελπίδα
ότι αυτό θα αποτρέψει έναν αποκλεισμό του οδικού δικτύου έξω από την Agua
Azul. Λόγω του ότι 5 από τους συντρόφους τους ήταν ακόμη στη φυλακή, οι
υποστηρικτές των κρατουμένων του Bachajón προχώρησαν στον αποκλεισμό στις 7
Μαρτίου. Σε απάντηση, η CEDH εξέδωσε μια δήλωση επικρίνοντας τους αλληλέγγυους: «Tα
γεγονότα που συνέβησαν σήμερα, κατά τα οποία αποκλείστηκε η εθνική οδός
μπροστά από το τουριστικό κέντρο των Καταρρακτών της Agua Azul, ανησυχεί την
επιτροπή (CEDH), καθώς τέτοιες ενέργειες θα μπορούσαν να προκαλέσουν
συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων της περιοχής και να προκαλέσει προβλήματα σε
τρίτους, που είναι αμέτοχοι στη σύγκρουση αυτή».

Η CEDH λέει ότι πλέον 5 άντρες, γνωστοί και ως «Bachajón 5», παραμένουν στη
φυλακή διότι βρέθηκαν θετικοί σε τεστ εντοπισμού υπολειμμάτων πυρίτιδας. Το
δελτίο τύπου [της επιτροπής] δεν αναφέρει το γεγονός ότι οι άντρες
συνελήφθησαν την επομένη της σύγκρουσης στα εκδοτήρια, και ότι το εν λόγω
τεστ πραγματοποιήθηκε δύο μέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου. Επιπλέον, οι
δικηγόροι των κρατουμένων υποστηρίζουν ότι δεν τους παρείχαν κατάλληλους
μεταφραστές κατά τη διάρκεια της κράτησης και των ανακρίσεων. Αντί να έχουν
έναν ειδικό μεταφραστή από τα Tζελταλ στα Ισπανικά, κατά τη διάρκεια των
ανακρίσεων μετέφραζαν οι αστυνομικοί υπάλληλοι του Palenque.

Το MJB συνεχίζει να πιέζει για την απελευθέρωση των υπολοίπων 5 κρατουμένων.
Το κίνημα καλεί «<a
href=”http://radiozapatista.org/?p=2112&lang=en”
target=”_blank”>5 Μέρες Παγκόσμιας Δράσης για τους Bachajon 5» στις 1-5
Απριλίου, για να απαιτηθεί η απελευθέρωση των υπολοίπων κρατουμένων. Το MJB
αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια των 5 Ημερών Παγκόσμιας Δράσης για τους
Bachajon 5: «ενώνουμε τις δυνάμεις μας και οργανώνουμε δράσεις – από τις
περιοχές μας και ανάλογες μορφές πάλης – όπως πορείες, ενημερωτικές δράσεις
στις γειτονιές, flyers, δημόσιες συζητήσεις, θέατρο, ελεύθερες διαλέξεις και
οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα.

---

---

Σημείωση 1
Κινήσεις
αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκαν 1-5 Απριλίου σε Μεξικό, Ινδία, Νότια
Αφρική, Ιταλία, Αυστρία, Κολομβία, Φιλιπίννες, Γαλλία, Πουέρτο Ρίκο,
Ελβετία, Καναδά, Ισπανία, Αργεντινή και ΗΠΑ.

Στις 4 Απρίλη η Frayba εξέδωσε ανακοίνωση όπου αναφέρει ότι οι Bachajón
5 «είναι πολιτικοί κρατούμενοι, δεδομένου ότι σύμφωνα με έρευνές μας,
δεν βρίσκονταν καν στο τόπο όπου έλαβαν χώρα τα γεγονότα».

Σημείωση 2
Σύμφωνα
με ανακοίνωση του MJB, το πρωί της 8ης Απριλίου 2011, αυτόχθονες του
ejido Bachajon επανακατέλαβαν τα εκδοτήρια. Την επόμενη μέρα, πάνω από 800
αστυνομικοί και κομμάντο του στρατού, απεσταλμένοι του προέδρου του κόμματος
PAN Φελίπε Καλντερόν και του κυβερνήτη του κόμματος PRD Juan Sabines
Guerrero, κατέφθασαν στην περιοχή των εκδοτηρίων και εκτόπισαν βίαια τους
αυτόχθονες. Αμέσως μετά , τρεις αυτόχθονες εξαφανίστηκαν.

Κάλεσμα αλληλεγγύης:

24 – 28
Απριλίου

5 Μέρες Παγκόσμιας Δράσης για τους
Bachajón 5

Μηνύματα από το San Sebastian Bachajón:

[youtube=
http://www.youtube.com/watch?v=dcTspD7NKmY]

[youtube=
http://www.youtube.com/watch?v=7YRULc-2cBY]

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: “Παράλληλογράφος”
http://wp.me/p1pa1c-9Aq

Στις 8 Μαρτίου, μέρα της αγωνιζόμενης γυναίκας, διοργανώθηκαν εκδηλώσεις σε διάφορα σημεία της χώρας από υποστηρικτές της La Otra Campaña
Στο San Cristóbal de las Casas πραγματοποιήθηκε πορεία από το San Diego μέχρι την πλατεία Αντίστασης.

Ηχητικά αποσπάσματα (στα ισπανικά): h**p://radiozapatista.org/?p=1939 

Έκτακτη εκπομπή 8ης Μαρτίου με θέμα μαρτυρίες αντιστεκόμενων γυναικών στην Τσιάπας (ηχητικά αποσπάσματα στα ισπανικά – h**p://radiozapatista.org/?p=1879): γυναικών του San Sebastián Bachajón που μάχονται για τη γη, για δικαιοσύνη, για ελευθερία, ακτιβιστριών που περιγράφουν την κατάσταση με τα δικαιώματα των γυναικών στην Τσιάπας και, τέλος, των γυναικών που κάνουν απεργία πείνας απέναντι απ’ το κυβερνητικό μέγαρο στην Tuxtla Gutiérrez (περισσότερες πληροφορίες στην προηγούμενη ανταπόκριση από Τσιάπας: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1271541)

Φέτος οι συντρόφισσες του Mitzitón δεν πραγματοποίησαν πορεία εκεί αλλά συμμετείχαν στην πορεία του San Cristóbal.

 
Καταγγελία των συντροφισσών απ’ το Mitzitón:
 

Κοινότητα του Mitzitón, υποστηρικτής της La Otra Campaña, 8 Μαρτίου 2011
Προς τις JBG*

Προς τη Zezta Internacional**

Προς την Έκτη Επιτροπή

Προς την Εθνική Συνέλευση Ιθαγενών (CNI)

Προς τους συντρόφους υποστηρικτές της La Otra Campaña

Προς τους υπερασπιστές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Συντρόφισσες και σύντροφοι στο Μεξικό και σε όλο τον κόσμο,

Εμείς οι γυναίκες της οργανωμένης κοινότητας του Mitzitón, στέλνουμε εγκάρδιο χαιρετισμό σε όλες τις οργανωμένες γυναίκες ανά τον κόσμο που μάχονται για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Σήμερα η φωνή μας ενώνεται με τις φωνές όλων εσάς για να καταγγείλουμε τις επιθέσεις και τη βία που βιώνουμε στην κοινότητά μας από τους παραστρατιωτικούς του “Στρατού του Θεού, φτερά του αετού” για τους οποίους η ανήθικη κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά πως είναι οπλισμένοι και τους οποίους χρησιμοποιεί για να καταφέρει την αρπαγή της γης μας και να μπορέσει να κατασκευάσει τον αυτοκινητόδρομο San Cristóbal-Palenque – δε θα το καταφέρει, όμως, επειδή είμαστε ενωμένες και οργανωμένες για την υπεράσπιση της περιοχής μας.

Όπως γνωρίζετε, τους τελευταίους μήνες η κοινότητά μας έχει γίνει στόχος βίαιων επιθέσεων των παραστρατιωτικών του “Στρατού του Θεού, φτερά του αετού”. Πρόσφατα ακούσαμε ότι στις καθημερινές τους συνομιλίες λένε ότι θα μας πετάξουν έξω από τα σπίτια μας, με τους συζύγους και τα παιδιά μας, για να μας χτυπήσουν και να μας σκοτώσουν, για να τελειώσει ο αγώνας μας για την υπεράσπιση της περιοχής μας. Εμείς οι γυναίκες απαιτούμε το σταμάτημα αυτών των επιθέσεων και το σεβασμό των δικαιωμάτων μας ως ιθαγενών λαών και ως γυναικών. Η ανήθικη κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ποιες είναι οι δεσμεύσεις της προς την κοινότητά μας και απαιτούμε να τις τηρήσει.
Στεκόμαστε αλληλέγγυες προς τις συντρόφισσες του San Sebastián Bachajón που αυτό τον καιρό αγωνίζονται ομοίως για την υπεράσπιση της περιοχής τους και αυτό τον καιρό υποφέρουν ακόμα περισσότερο επειδή η ανήθικη κυβέρνηση έχει φυλακίσει τους συζύγους ή τα παιδιά τους για εγκλήματα που δε διέπραξαν, ως μέσο πίεσης για να τις αναγκάσει να πάψουν να υπερασπίζονται την περιοχή τους ώστε να μπορέσει να προχωρήσει τα μεγάλα οικοτουριστικά έργα της. Θέλουμε να σου πούμε, συντρόφισσα, ότι δεν είσαι μόνη – είμαστε κι εμείς εκεί επειδή ως γυναίκες είμαστε τα κύρια θύματα όλης αυτής της βίας και μαζί θα αντισταθούμε για μια ζωή αξιοπρεπή και το δικαίωμά μας να ζούμε ευτυχισμένες.

Στέλνουμε χαιρετισμό σε όλες τις συντρόφισσές μας της La Costa de Chiapas, που μας έχουν διδάξει τον αγώνα και την αντίστασή τους. Χάρη στη δύναμη και το θάρρος τους επετεύχθη η απελευθέρωση των συντρόφων μας που μάχονται στο πλευρό τους.
Συντρόφισσες, θέλουμε να σας πούμε να συνεχίσουμε μαζί τους αγώνες μας. Να παραμείνουμε ακμαίες. Παλεύοντας μαζί για τα δικαιώματά μας θα επιτύχουμε την αυτονομία και την αυτοδιάθεσή μας ως ιθαγενείς λαοί και με σεβασμό στα δικαιώματά μας ως γυναίκες.

Να ζήσουν οι συντρόφισσές μας Ζαπατίστας!

Να ζήσει η διοικητής Ραμόνα!

Να ζήσουν όλες οι γυναίκες που μάχονται για την αναγνώριση και το σεβασμό των δικαιωμάτων τους!

Όχι άλλη εκμετάλλευση των γυναικών!

Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους!

Έξω οι παραστρατιωτικοί από την κοινότητα του Mitzitón!

Όχι στα μεταλλεία, όχι στο φράγμα, όχι στη λεηλασία της περιοχής μας!

Δεν είμαστε μόνες! Δεν είμαστε μόνες! Δεν είμαστε μόνες!
 

Στην Chenalhó, οι συντρόφισσες της οργάνωσης “Οι μέλισσες του Acteal***” έκαναν πορεία από το Majomut μέχρι το Acteal πραγματοποιώντας μια παράσταση διαμαρτυρίας στο στρατόπεδο του Majomut.

 
Λόγια των συντροφισσών προς τους στρατιώτες στο Majomut (h**p://chiapas.indymedia.org/local/webcast/uploads/_mp3_/177889_cortemujeresabejas.mp3):

Είναι δικό μας! Είναι Μεξικό! Είναι Μεξικό!

Σήμερα ξεκινάμε τις δραστηριότητές μας συνεχίζοντας την ηχώ των φωνών όλων αυτών των γυναικών που φώναξαν απ’ την πρώτη μέρα που εισβάλλατε σ’ αυτά τα εδάφη: Να φύγετε από δω επειδή εδώ δεν είναι το σπίτι σας!

Λέτε ότι είστε εδώ για να μας προσέχετε αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Σας θυμίζουμε ότι για να μπορέσετε να φτιάξετε τα σπίτια σας μπήκατε στα εδάφη μας καθώς και σ’ εκείνα των αδελφών μας Ζαπατίστας δίχως να ζητήσετε άδεια και κόβοντας τα δέντρα.
Επίσης, δε μας σέβεστε ως γυναίκες, μας σφυρίζετε, μας στέλνετε φιλιά ή μας χλευάζετε, προσπαθείτε να μας τρομοκρατήσετε και έχετε εκδιώξει οικογένειες από τις κοινότητές τους. Αυτό αποκαλείτε εσείς προστασία;

Εκπαιδεύεστε μόνο για να προστατεύετε το αφεντικό σας την κυβέρνηση και τα συμφέροντα των ισχυρών και όχι για να προσέχετε το λαό. Υπάρχουν ατράνταχτες αποδείξεις περί τούτου. Ενδεικτικά σας θυμίζουμε το ότι βιάσατε τις αδελφές μας Τζελτάλες στο Altamirano το 1994, στο San Salvador Atenco, στη Veracruz και την πρόσφατη επίθεση εναντίον της αδελφής μας Valentina de Guerrero.

Κι εσείς γεννηθήκατε από μια γυναίκα, έχετε συζύγους, αδερφές, κόρες και όταν μας επιτίθεστε, επιτίθεστε και σ’ αυτές. Μη συνεισφέρετε άλλο στη βία και τον πόνο των γυναικών.

Σας καλούμε, στρατιώτες του Μεξικού και του κόσμου ολόκληρου, να ανοίξετε τις καρδιές σας και να μην υπακούτε σε διαταγές που προκαλούν θάνατο και βαρύ πόνο.

Εμείς οι γυναίκες φέρνουμε τη ζωή στον κόσμο – δε μας αρέσει ο πόλεμος!

¡Chiapas, Chiapas no es cuartel fuera ejercito de él! (Η Τσιάπας, η Τσιάπας δεν είναι καρτέλ, έξω από δω ο στρατός!)
 

Μήνυμα των συντροφισσών “μελισσών” (h**p://images.indymedia.org/chiapas/_mp3_/177888_110308_comunicado_castilla.mp3)
Οργάνωση “Οι μέλισσες”

Ιερά Γη των μαρτύρων του Acteal

Τσιάπας, Μεξικό
8 Μαρτίου 2011

Προς όλες τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις

Προς κάθε υπερασπιστή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Προς τον εθνικό και το διεθνή Τύπο

Προς τα ανεξάρτητα Μέσα

Προς την κοινωνία των πολιτών

Προς τη La Otra Campaña και την Κοινή Γνώμη

8 Μαρτίου, διεθνής μέρα της γυναίκας

Αδερφές και αδερφοί που παρευρίσκεστε σήμερα εδώ, σ’ αυτό το μνημείο των μαρτύρων του Acteal,
Ξέρουμε ότι η 8η Μαρτίου είναι μια μέρα πολύ σημαντική για να θυμόμαστε ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός προς τις γυναίκες – προς τις ενήλικες, τα κοριτσάκια, τις κοπέλες.

Ξέρουμε ότι οι γυναίκες υποφέρουν εδώ και πολλά χρόνια. Όπως το 1857 στη Νέα Υόρκη, όταν μια ομάδα εργατριών κατέλαβαν το υφαντουργείο στο οποίο δούλευαν απαιτώντας ίσους μισθούς και δίκαιο ωράριο εργασίας. Λένε πως στο αφεντικό δεν άρεσε αυτή η κίνηση και έβαλε φωτιά στο υφαντουργείο σκοτώνοντας 146 εργάτριες και οδηγώντας πολλές άλλες στο νοσοκομείο με εγκαύματα και αναπνευστικά προβλήματα.

Αλλά τα βάσανα των γυναικών δεν έχουν τελειώσει ακόμα, γι’ αυτό το λόγο αυτή τη μέρα συνεχίζουμε να θυμόμαστε τον αγώνα των γυναικών ν’ αλλάξουν τη ζωή τους. Εδώ στο Μεξικό η κυβέρνηση δε σέβεται τις γυναίκες. Και δεν είναι μόνο η κυβέρνηση αλλά και οι άντρες που μας κακομεταχειρίζονται, δε μας δίνουν άδεια να πηγαίνουμε περίπατο, να βγούμε απ’ το σπίτι μας για να πάμε σε μια συγκέντρωση. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό αυτή τη μέρα να στοχαζόμαστε περί των δικαιωμάτων των γυναικών.

Βγαίνουμε στο δρόμο για να μάθουν πόσο υποφέρουν οι γυναίκες σε κάθε χωριό επειδή η κυβέρνηση δεν καταδέχεται να μας ακούσει.
Η κυβέρνηση όταν βλέπει ότι υπάρχουν άτομα που μαθαίνουν να υπερασπίζουν τους εαυτούς τους, τα δολοφονεί. Όπως ακριβώς έκανε με τη Digna Ochoa****, μια γυναίκα που έλεγε αλήθειες και η κυβέρνηση χρησιμοποίησε έναν πληρωμένο δολοφόνο για να τη σκοτώσει.

Αυτό συνέβη και εδώ το 1997, όταν δολοφόνησαν πολλές γυναίκες που είχαν προσφέρει προστασία στο σπίτι τους σε άτομα που είχαν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους από παραστρατιωτικούς αλλά είχαν καταφέρει να διαφύγουν. Προσευχόμενες στο παρεκκλήσι, σφαγιάστηκαν. Για αυτές φωνάζουμε. Γιατί αυτή τη μέρα θυμόμαστε όλες τις γυναίκες που σφαγιάστηκαν και τους ζητάμε να μας δώσουν δύναμη για να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και το σταμάτημα των κακομεταχειρίσεων.

Θέλουμε οι φωνές μας να εισακουστούν απ’ την κυβέρνηση. Να μας καταλάβει. Σήμερα λέμε στις κυβερνήσεις όλων των κρατών, όλων των χωρών, να σέβονται τις γυναίκες. Δε θέλουμε να συμβούν ξανά όλα αυτά τα δεινά που έχουν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια.

Δε θέλουμε εδώ, στις κοινότητές μας, τους στρατιώτες που στέλνει η κυβέρνηση. Απαιτούμε να φύγουν από δω. Ήρθαν μόνο και μόνο για να μας κακομεταχειρίζονται και να μας ταπεινώνουν με άσεμνες λέξεις στο δρόμο, στα χωράφια, στους ιερούς λόφους μας. Ήρθαν για να ενοχλούν και να κακοποιούν σεξουαλικά πολλές γυναίκες.

Είναι πια ώρα να ανοίξουμε τα μάτια μας, να πούμε την αλήθεια και να δώσουμε το λόγο μας ότι θα ζήσουμε λεύτερες. Να αγαπήσουμε την ειρήνη, να εμψυχωθούμε για να φτιάξουμε έναν κόσμο σε ισορροπία, αρμονία, ειρήνη.

Από τούτη την ιερή γη ευγνωμονούμε για το παράδειγμά σας και στέλνουμε χαιρετισμό στις αδερφές και συντρόφισσες που αγωνίζονται στο Μεξικό και τον υπόλοιπο κόσμο. Στις αδερφές μας Ζαπατίστας λέμε ότι βαδίζουμε μαζί προς τη δημιουργία μιας ζωής με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Να μη φοβάστε. Να μη χάνετε το θάρρος σας. Να συνεχίσετε τον αγώνα σας για την υπεράσπιση των χωριών. Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό για τον αξιοπρεπή αγώνα σας. Συντρόφισσα Trini και γυναίκες του Atenco, σας χαιρετούμε και αναγνωρίζουμε το θάρρος και τον αγώνα σας για τη λευτεριά και την υπεράσπιση της γης σας. Αδερφές στη Juárez και στην Chihuahua, που πρόσφατα υποφέρατε από τις δολοφονίες οικείων σας, σας ζητάμε να φανείτε δυνατές και να συνεχίσετε να παλεύετε.

Προς όλες εκείνες τις υποδειγματικές γυναίκες που απειλούνται, παρενοχλούνται και είναι υπό καθεστώς επιτήρησης επειδή υπερασπίζονται τα δικαιώματα και τις ζωές άλλων ανθρώπων λέμε να μη φοβούνται και να συνεχίσουν. Δεν είναι μόνες τους. Εμείς, “οι μέλισσες του Acteal” είμαστε μαζί τους.

Τέλος, θέλουμε να στείλουμε ένα θερμό χαιρετισμό στις αλληλέγγυες και τους αλληλέγγυους του κινήματος “οι μέλισσες του Acteal”.

Να ζήσουν οι γυναίκες όλου του κόσμου!

Να ζήσουν τα κορίτσια όλου του κόσμου!

Εμείς οι γυναίκες φέρνουμε τη ζωή στον κόσμο – δε μας αρέσει ο πόλεμος!

Με εκτίμηση,

Από το συντονιστικό των “μελισσών”
«ΠΟΡΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Να αγαπήσουμε την ειρήνη
Να πάρουμε θάρρος
Να χτίσουμε έναν κόσμο σε ισορροπία»

ολόκληρο το άρθρο στο:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1276928

Εδώ και 17 χρόνια οι ιθαγενείς Ζαπατίστας του Νοτιανατολικού Μεξικό αποδεικνύουν στην πράξη πως μία κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει ισότιμα, αλληλέγγυα και με σεβασμό στη φύση, χωρίς συγκεντρωτικές δομές, ιεραρχίες, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Εξεγερμένοι ενάντια στην καταπίεση και τον ρατσισμό που υφίσταντο από το Μεξικανικό κράτος και το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο σύστημα, οικοδομούν την καθημερινότητα τους σύμφωνα με τις δικές τους αξίες, αυτοοργανωμένα και χωρίς να πτοούνται από την καταστολή και τις προσπάθειες εξαγοράς τους. Χτίζουν τις δικές τους δομές την Άλλη υγεία, την Άλλη εκπαίδευση, την Άλλη παραγωγή, την Άλλη δικαιοσύνη, το δικό τους σύστημα διακυβέρνησης, χωρίς να έχουν έτοιμη τη λύση-συνταγή, αλλά πάντα «προχωρώντας ρωτώντας» και επιδιώκοντας τη σύνδεση με κοινωνικά κινήματα και αγωνιζόμενους/ες στο Μεξικό και στον κόσμο σε μία απελευθερωτική προοπτική για την κοινωνία.

Όλα αυτά τα χρόνια οι Ζαπατίστας βρίσκονται αντιμέτωποι με την καταστολή από την αστυνομία, τον στρατό και παραστρατιωτικές οργανώσεις καθώς και με την συκοφάντηση από τα ΜΜΕ. Εκδιώξεις κοινοτήτων, εμπρησμοί σπιτιών, συλλήψεις και δολοφονίες είναι η απάντηση του Μεξικανικού κράτους στην εξέγερση και στο χτίσιμο της αυτονομίας. Όλα αυτά τα χρόνια αγωνιζόμενοι άνθρωποι και συλλογικότητες στο Μεξικό και στον υπόλοιπο κόσμο στέκονται αλληλέγγυοι στον Ζαπατιστικό αγώνα νιώθοντας πως συμμετέχουν σε έναν κοινό αγώνα. Παράλληλα, συγκεκριμένες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Μέξικο και διεθνώς συμβάλλουν και αυτές με τον τρόπο τους στην αποτροπή της περαιτέρω κλιμάκωσης της καταστολής.

Το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Fray Bartolome de Las Casas (FRAYBA)

Η οργάνωση Frayba ιδρύθηκε το 1989 και αποσκοπεί στην υπεράσπιση και προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ιθαγενικές κοινότητες στην Τσιάπας στο Μεξικό με βάση το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Έχοντας ως στόχο να σταθεί δίπλα στον αγώνα των ιθαγενικών κοινοτήτων στην Τσιάπας η Frayba παρακολουθεί, καταγράφει, καταδικάζει και κάνει δικαστικές προσφυγές για καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσιάπας οι οποίες αφορούν δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς, επιθέσεις – βίαιες εκδιώξεις ιθαγενών από τον ομοσπονδιακό στρατό και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, φυλακίσεις και εξαφανίσεις. Προωθεί και στηρίζει την αυτοδιάθεση και την αυτονομία των ιθαγενικών κοινοτήτων στην Τσιάπας. Καταδικάζει δημόσια και γνωστοποιεί περαιτέρω μέσω εκθέσεων τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι οποίες συγκαλύπτονται είτε παραποιούνται από το μεξικανικό κράτος και τα MME.

Για την ιστορία, μετά την ένοπλη εξέγερση του EZLN την 1η Ιανουαρίου του 1994 ακολούθησαν από την πλευρά του μεξικανικού στρατού δολοφονίες, βιασμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια. Η Frayba έκανε τότε κάλεσμα σε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων να αποστείλουν στις περιοχές παρατηρητές και να καταδικάσουν τις ενέργειες από την πλευρά του μεξικανικού κράτους. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1995 ο μεξικανικός ομοσπονδιακός στρατός εισέβαλλε στους δήμους Ocosingo, Las Margaritas και Altamirano το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα, μετά από αιματηρές συγκρούσεις, την βίαιη εκτόπιση των ιθαγενών προς τα βουνά. Οι ιθαγενικές κοινότητες απευθύνθηκαν στη Frayba για στήριξη του αγώνα τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο προκειμένου να γνωστοποιηθούν οι βιαιοπραγίες του μεξικανικού στρατού και να επιτευχθεί ένα ασφαλέστερο πλαίσιο επιστροφής των εκτοπισμένων ιθαγενών στις κοινότητές τους. Ακολούθησε ένα κύμα αλληλεγγύης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο το οποίο συμπεριλάμβανε μεταξύ άλλων και την αποστολή παρατηρητών στις περιοχές αυτές. Έτσι, από τη μία δημιουργήθηκε όντως ένα ασφαλέστερο πλαίσιο επιστροφής των ιθαγενών και από την άλλη μέσα από τις μαρτυρίες των τελευταίων γνωστοποιήθηκαν με περισσότερη ακρίβεια οι βιαιοπραγίες του στρατού.

Τα γεγονότα του 1995 αποτέλεσαν την απαρχή για την δημιουργία του θεσμού του παρατηρητή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος ήταν και είναι επιθυμητός από τους ίδιους τους ιθαγενείς. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να επιτευχθεί πληροφόρηση και κατ’ επέκταση συχνά και προφύλαξη των ιθαγενικών κοινοτήτων από τις επιθέσεις του ομοσπονδιακού στρατού και των παραστρατιωτικών. Από τότε μέχρι σήμερα η οργάνωση Frayba στέλνει σε συχνά διαστήματα παρατηρητές σε συνεργασία με τους Ζαπατίστας που αποτελούν τις λεγόμενες μπριγάδες-αποστολές (brigadas) παρατηρητών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Περισσότερες πληροφορίες για την Frayba τις σελίδες: www.frayba.org.mx http://chiapasdenuncia.blogspot.com

Αποστολή παρατηρητών ως πολιτική αλληλεγγύη από τη συλλογικότητα Farma

Επιθυμώντας να σταθεί αλληλέγγυα στον αγώνα των Ζαπατίστας, η συλλογικότητα Farma ξεκινά να υποστηρίζει παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ζαπατιστικές κοινότητες με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Frayba. Η καταγραφή της κατάστασης σε κοινότητες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα κρίνεται σημαντική εφόσον το μεξικανικό κράτος προσπαθεί να αποκρύψει το μέγεθος της καταστολής, και παράλληλα η παρουσία των παρατηρητών συμβάλλει στην αποτροπή επιθέσεων. Επίσης, με τη συμμετοχή σε μπριγάδα παρατηρητών δίνεται η δυνατότητα για ουσιαστική γνωριμία με τον ζαπατιστικό αγώνα και τον τρόπο οργάνωσης της αυτονομίας των κοινοτήτων, και μπορεί να συμβάλλει στην ενδυνάμωση της αλληλεγγύης και στη σύνδεση των κοινωνικών αγώνων του εδώ με το εκεί.

Η αποστολή του παρατηρητή ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσιάπας δεν είναι μία διαδικασία χωρίς κινδύνους. Γενικότερα στο Μεξικό, υπάρχει μία προσπάθεια στοχοποίησης των αλληλέγγυων από το εξωτερικό καθώς και οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων (συμπεριλαμβανομένης και της Frayba) μέσα από επιθέσεις και δημοσιεύματα σε εφημερίδες.

Η αλληλεγγύη ως γέφυρα μεταξύ των αγώνων για ελευθερία

Η συλλογικότητα Farma αντιλαμβάνεται την αποστολή παρατηρητών ως μία διαδικασία πολιτικής αλληλεγγύης με τους Ζαπατίστας και όχι μία διαδικασία φιλανθρωπίας ή ακόμα θυματοποίησης των αγωνιζόμενων. Ο αγώνας για ελευθερία και μία κοινωνία χωρίς ιεραρχίες και εκμετάλλευση είναι κοινός και διεξάγεται και εδώ σήμερα. Σε ένα οικονομικό-πολιτικό σύστημα που ολοένα και περισσότερο φαίνονται οι καταστροφικές επιπτώσεις του στους ανθρώπους και στη φύση, αυτός ο Άλλος κόσμος που χτίζεται στην Τσιάπας αποτελεί κομμάτι μίας εφικτής πρότασης για την κοινωνική οργάνωση με ελευθεριακά χαρακτηριστικά.

Όποιος/α ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σε αποστολή παρατήρησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την οργάνωση Frayba αντιλαμβανόμενος την ως μία διαδικασία αλληλεγγύης και κατανοώντας τους κινδύνους ας επικοινωνήσει στο farma@riseup.net

Υ.Γ: Προϋπόθεση που θέτει η Frayba για την συμμετοχή είναι η γνώση Ισπανικών

Συντροφικά,
Συλλογικότητα Farma

farmazapatista.espivblogs.net

Φεβρουάριος 2011

του John Holloway
Ινστιτούτο Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών ΕπιστημώνΑυτόνομο Πανεπιστήμιο της Πουέμπλα, Μεξικό
Αναδημοσίευση από ratnet

Ι
Δεν είμαι ένας ντόπιος χωρικός. Πιθανότατα ούτε εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, είσαι ένας ντόπιος χωρικός. Παρόλα αυτά αυτό το άρθρο αφορά μια εξέγερση ιθαγενών αγροτών.
Οι Ζαπατίστας της Τσιάπας είναι αγρότες. Οι περισσότεροι από εμάς που γράφουμε και διαβάζουμε αυτό το περιοδικό είμαστε «πρωτευουσιάνοι». Οι εμπειρίες μας απέχουν πολύ απ’ αυτές των Ζαπατίστας της Τσιάπας. Οι συνθήκες της ζωής μας είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες των Ζαπατίστας της Τσιάπας και οι μορφές της πάλης μας, επίσης. Ωστόσο, o απόηχος της εξέγερσης των Ζαπατίστας στις πόλεις ήταν τεράστιος. Γιατί; Τι σημαίνει ο Ζαπατισμός για τις πόλεις;
Υπήρξαν δύο μορφές αντίδρασης στις πόλεις. Η πρώτη ήταν αντίδραση αλληλεγγύης: ο αγώνας των ιθαγενών της Τσιάπας είναι ένας δίκαιος αγώνας και θα του παρέχουμε όση υλική και πολιτική υποστήριξη μπορούμε. Ωστόσο, η αλληλεγγύη ορίζει τον αγώνα ως «αγώνα τους» και «αυτούς» ως ινδιάνους που ζουν στην Τσιάπας. Δεν υποτιμώ αυτή την αντίδραση αλλά δεν είναι αυτή που με ενδιαφέρει εδώ.

Η δεύτερη αντίδραση προχωράει πιο πέρα. Σ’ αυτή την περίπτωση, δεν πρόκειται για ζήτημα αλληλεγγύης στον αγώνα των άλλων αλλά για την κατανόηση ότι οι Ζαπατίστας και εμείς παίρνουμε μέρος στον ίδιο αγώνα. Οι Ζαπατίστας της Τσιάπας δεν μας παρέχουν ένα μοντέλο το οποίο μπορούμε να εφαρμόσουμε στον δικό μας αγώνα, αλλά βλέπουμε τις μορφές πάλης τους ως έμπνευση για την ανάπτυξη των δικών μας αντίστοιχων τρόπων. Μ’ αυτή την έννοια μπορούμε να μιλήσουμε για την εξάπλωση του Ζαπατισμού στις πόλεις, την ανάπτυξη ενός αστικού Ζαπατισμού για τον οποίο ο EZLN δεν αποτελεί πρότυπο αλλά σταθερό σημείο αναφοράς.

Δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη εδώ. Δεν μιλάμε για την εξάπλωση μιας οργάνωσης (παρόλο που η εξάπλωση του Μετώπου των Ζαπατίστας μέσα στο Μεξικό αποτελεί μέρος της διαδικασίας). Ούτε είναι στ’ αλήθεια ζήτημα εξάπλωσης της επιρροής από την Τσιάπας. Ούτε οι αποφάσεις του EZLN επηρεάζουν τους αγώνες στη Ρώμη ή στο Μπουένος Άιρες. Είναι περισσότερο ζήτημα συνήχησης και έμπνευσης. Η εξέγερση των Ζαπατίστας είχε μια τεράστια απήχηση στις πόλεις όλου του κόσμου επειδή τα θέματα που ο EZLN θέτει και ο προσανατολισμός που προτείνει συμβαδίζει με τους προβληματισμούς και τις κατευθύνσεις των ανθρώπων στις πόλεις. Υπήρξαν μια σταθερή πηγή έμπνευσης επειδή διαμόρφωσαν με συγκεκριμένη σαφήνεια (όχι μόνο στα μηνύματά τους αλλά και στις πράξεις τους) κατευθύνσεις και θέματα που ήδη ήταν παρόντα στους αστικούς αγώνες.

Ο στόχος της συζήτησης για τον αστικό Ζαπατισμό είναι διττός. Από τη μια πλευρά είναι ένας τρόπος να εστιάζουμε περισσότερο στη διαδικασία. Τι είναι αυτή η συνήχηση; Είναι μια φανταστική ή πραγματική συνήχηση; Ποιες είναι οι διαφορές του Ζαπατισμού στις πόλεις και του Ζαπατισμού στις αγροτικές περιοχές; Ποια είναι τα πρακτικά προβλήματα για την ανάπτυξη τέτοιων πολιτικών στις πόλεις;
Κατά δεύτερον, η συζήτηση για τον αστικό Ζαπατισμό είναι ένας τρόπος να μιλήσει κανείς για τον Ζαπατισμό σαν πρόκληση. Οι Ζαπατίστας δεν ζητούν την συμπάθεια και την αλληλεγγύη μας. Ο εορτασμός των δέκα ή των είκοσι χρόνων του ΕΖLΝ δεν θα έπρεπε να είναι μια γιορτή γι’ αυτούς αλλά μια πρόκληση για εμάς. Μας ζητούν να συμμετέχουμε στον αγώνα για έναν κόσμο αξιοπρέπειας. Πώς θα το κάνουμε αυτό, εμείς που ζούμε στις πόλεις, εμείς που γράφουμε και διαβάζουμε αυτό το περιοδικό;

ΙΙ
Η εξέγερση των Ζαπατίστας υπήρξε ένα θεμελιακό σημείο αναφοράς για τους αστικούς αγώνες των τελευταίων δέκα χρόνων. Παρόλα αυτά υπάρχουν εμφανείς διαφορές στις συνθήκες και τις μορφές του αγώνα. Εμείς που ζούμε στις πόλεις και κοιτάζουμε τους Ζαπατίστας δεν είμαστε οργανωμένοι σε ένοπλο στρατό. Δεν ζούμε μέσα στις υποστηρικτικές κοινοτικές δομές που υπάρχουν στην Τσιάπας. Δεν έχουμε γη στην οποία μπορούμε να καλλιεργήσουμε βασικά είδη διατροφής απαραίτητα για την επιβίωσή μας και δεν είμαστε, στο σύνολο μας, συνηθισμένοι στα επίπεδα της απόλυτης φτώχειας που αποτελούν καθημερινή εμπειρία για τους Ζαπατίστας της Τσιάπας.

Υπάρχουν πλευρές της εξέγερσης των Ζαπατίστας που δεν είχαν καμία απήχηση στις πόλεις. Εμείς οι αστικοί Ζαπατίστας, γενικά, δεν θέλουμε να οργανωθούμε σε ένοπλο στρατό και συχνά απορρίπτουμε τον μιλιταρισμό ως μορφή οργάνωσης και πλαίσιο πάλης. Στις πρόσφατες συζητήσεις στην Ιταλία οι Ζαπατίστας αναφέρθηκαν ακόμα και ως παράδειγμα στα επιχειρήματα για την πλήρη απόρριψη της βίας. Η άλλη έποψη του Ζαπατισμού της Τσιάπας που βρήκε ελάχιστη απήχηση στις πόλεις είναι η χρήση των εθνικών συμβόλων, της εθνικής σημαίας, το παίξιμο του εθνικού ύμνου. Το αστικό Ζαπατιστικό κίνημα δεν είναι εθνικιστικό και σε πολλές περιπτώσεις είναι βαθιά αντι-εθνικιστικό. Δεν είναι τόσο ένα διεθνιστικό κίνημα όσο ένα παγκόσμιο κίνημα, ένα κίνημα πάλης για το οποίο σημείο αναφοράς αποτελεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός και όχι το έθνος-κράτος.

Ποιες λοιπόν ήταν οι πλευρές της εξέγερσης των Ζαπατίστας που βρήκαν απήχηση στις πόλεις του κόσμου; Η πιο εμφανής ήταν το καθαρό γεγονός της επανάστασης, το γεγονός ότι οι Ζαπατίστας εξεγέρθηκαν όταν ο καιρός της επανάστασης φαινόταν να έχει περάσει, το “Ya Basta!” τους σε έναν κόσμο που είναι τόσο εμφανώς αισχρός.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι επίσης ότι αυτό το “Ya Basta!” στρέφεται ενάντια σε μια Αριστερά που είναι ξεπερασμένη, δύσκαμπτη και αλλοτριωμένη. Είναι η απόρριψη της επαναστατικής πρωτοπορίας και του κρατικιστικού ρεφορμισμού, η απόρριψη του κόμματος ως μορφή οργάνωσης και επιδίωξης της εξουσίας ως σκοπού.

Η απόρριψη των παλιών μορφών των αριστερών πολιτικών μας αφήνουν με ένα τεράστιο ερωτηματικό, που από μόνο του είναι σημαντικό. Η φράση των Ζαπατίστας «προχωράμε ακούγοντας» απαιτεί μια συγκεκριμένη συνήχηση, επειδή σημαίνει πως έχουμε συνείδηση ότι δεν γνωρίζουμε τον δρόμο μπροστά μας. Ο κόσμος γύρω μας μάς κάνει να ουρλιάζουμε, αλλά πού θα πάμε με την κραυγή μας, τι θα κάνουμε με την κραυγή μας; Η πολιτική της εξέγερσης είναι μια πολιτική αναζήτησης – όχι της σωστής γραμμής, αλλά κάποιου τρόπου να προχωρήσουμε μπροστά, κάποιου τρόπου να κάνουμε την κραυγή μας αποτελεσματική. Δεν υπάρχει το κόμμα για να μας δείξει ποιο δρόμο πρέπει να πάρουμε, έτσι πρέπει να τον βρούμε μόνοι μας.

Η πολιτική της ερώτησης οδηγεί σε συγκεκριμένες μορφές οργάνωσης. Οι οργανωτικές μορφές των Ζαπατίστας της Τσιάπας χαρακτηρίζονται από μια ένταση, όπως οι ίδιοι τονίζουν. Αυτή είναι η ένταση που συγκεντρώνεται στην αρχή του «κυβερνώ υπακούοντας». Από την μια πλευρά έχουν οργανωθεί σε στρατό, με όλα όσα αυτό σημαίνει και με όρους κάθετης ιεραρχίας. Από την άλλη πλευρά, ο στρατός υπόκειται στον έλεγχο των συμβουλίων των χωριών, όπου η συζήτηση και η συναίνεση είναι οι βασικές αρχές.

Η απόρριψη του κόμματος ως μορφή οργάνωσης σήμανε (αναπόφευκτα, ίσως) την αναγέννηση του συμβουλισμού (councilism), την αναγέννηση του συμβουλίου ή της συνέλευσης. Το συμβούλιο είναι ο παραδοσιακός τρόπος της έκφρασης εξέγερσης και εμφανίζεται ξανά και ξανά στις εξεγέρσεις, από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι τα Συμβούλια Γειτονιάς της πρόσφατης εξέγερσης στην Αργεντινή. Είναι ένας εκφραστικός τρόπος οργάνωσης, που ψάχνει να αρθρώσει τον θυμό και τις ανησυχίες όσων συμμετέχουν. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη μορφή του κόμματος, που δεν είναι εκφραστική αλλά θεσμική, σχεδιασμένη να πραγματώσει το στόχο της κατάκτησης της κρατικής εξουσίας. Ως εκφραστική μορφή, το συμβούλιο τείνει να έχει οριζόντιες δομές, να ενθαρρύνει την ελεύθερη συμμετοχή όλων και να στοχεύει στην επίτευξη της συναίνεσης όσον αφορά τις αποφάσεις. Υπ’ αυτό το πρίσμα, το συμβούλιο δεν είναι τόσο μια τυπική δομή όσο ένας οργανωτικός προσανατολισμός. Αυτός ο οργανωτικός προσανατολισμός –έμφαση στην οριζοντιότητα, ενθάρρυνση της έκφρασης των αναζητήσεων των ανθρώπων, είτε είναι «επαναστατικές» ή «πολιτικές» είτε όχι– έχει γίνει βασικό χαρακτηριστικό του πρόσφατου κύματος της αστικής πάλης: όχι μόνο από τα Συμβούλια Γειτονιάς στην Αργεντινή, αλλά και από κάποιες ομάδες piquetero, από τις Μητέρες της Plaza de Mayo, από τα Κοινωνικά Κέντρα της Ρώμης, του Μιλάνου και του Τορίνου, γενικά από το κίνημα «για έναν άλλον κόσμο».

Ο Συμβουλισμός σχετίζεται με το ζήτημα της κοινότητας. Στις περιοχές των Ζαπατίστας στην Τσιάπας η κοινότητα υφίσταται, όχι σαν εξιδανικευμένο ειδύλλιο, αλλά απλώς επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι του χωριού γνωρίζονται μεταξύ τους μια ζωή και επειδή έχουν καθιερώσει πρακτικές να δουλεύουν και να αποφασίζουν από κοινού. Στις πόλεις, συχνά υπάρχει ελάχιστη αίσθηση της κοινότητας. Οι άνθρωποι που δουλεύουν μαζί δεν ζουν απαραίτητα κοντά, και οι άνθρωποι που ζουν κοντά συνήθως δεν έχουν καμιά επαφή μεταξύ τους. Η κραυγή διαμαρτυρίας που αισθανόμαστε συνήθως βιώνεται σαν μια απομονωμένη και απελπισμένη κραυγή, μια κραυγή που στην καλύτερη περίπτωση μοιραζόμαστε με μια χούφτα φίλων. Η (αν)οικοδόμηση των κοινοτικών δεσμών έχει, επομένως, καταστεί, κεντρικό σημείο ενδιαφέροντος του κινήματος στις πόλεις. Η δημιουργία κοινωνικών κέντρων ή εναλλακτικών cafι, ο συγχρωτισμός ανθρώπων σε ανεπίσημα και εναλλακτικά κινήματα δημιουργεί νέα πρότυπα ανάπτυξης συμβουλιστικών μορφών οργάνωσης.

Ίσως η βασική πρόκληση του αστικού Ζαπατισμού είναι η πρόκληση της αυτονομίας. Η Αυτονομία είναι απλώς η άλλη πλευρά του να πούμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία. Η απόρριψη της επιδίωξης της κρατικής εξουσίας σημαίνει την απόρριψη του κόμματος ως μορφή οργάνωσης (θεωρώντας το κόμμα ως μια κρατικά-προσανατολισμένη μορφή οργάνωσης). Αλλά σημαίνει ακόμη περισσότερα από αυτό. Σημαίνει επίσης αλλαγή στον τρόπο κατανόησης της κοινωνικής σύγκρουσης ή της ταξικής πάλης. Η παραδοσιακή αντίληψη βλέπει την ταξική πάλη σαν πάλη για την εξουσία, μια πάλη για την εξουσία που απαραίτητα καθορίζει τα θέματα, τον ρυθμό και τις μορφές της πάλης. Η σύγκρουση είναι τότε ο άξονας της κοινωνικής πάλης. Αν, ωστόσο, πούμε ότι δεν θέλουμε να καταλάβουμε την εξουσία, τότε η όλη ιδέα της πάλης μετατοπίζεται. Αυτό που είναι πλέον κεντρικό δεν είναι η σύγκρουση με την άλλη πλευρά (κεφάλαιο) αλλά η οικοδόμηση του δικού μας κόσμου. Προσπαθούμε να εστιάσουμε στη δική μας πράξη, να σπρώξουμε τη σύγκρουση προς την άλλη πλευρά. Κι αυτό αποτελεί ταξική πάλη, κι αυτό αποτελεί σύγκρουση με το κεφάλαιο (αναπόφευκτα, αφού το κεφάλαιο είναι η επιβολή ενός αλλότριου ελέγχου πάνω στην δική μας δραστηριότητα). Αλλά αναλαμβάνουμε εμείς την πρωτοβουλία, στο μέτρο που είναι δυνατόν, καθορίζουμε εμείς τα ζητήματα που μας απασχολούν. Κάνουμε το κεφάλαιο να ακολουθεί τη δική μας ημερήσια διάταξη, κι έτσι γίνεται φανερό πως η επιθετικότητα προέρχεται από αυτούς, όχι από εμάς. Δεν μπορούμε να είμαστε αυτόνομοι σε μια καπιταλιστική κοινωνία, αλλά μπορούμε να σπρώξουμε τα όρια της αυτονομίας μας όσο γίνεται πιο μακριά. Το κεφάλαιο είναι η άρνηση της αυτονομίας, η αέναα επαναλαμβανόμενη άρνηση του αυτό-προσδιορισμού μας. (Ως μέρος αυτού, το κράτος είναι η αέναα επαναλαμβανόμενη άρνηση του συμβουλίου). Αν θεωρήσουμε τη σύγκρουση ως άξονα της πάλης, τότε θεωρούμε δεδομένη και συνεπώς συμμετέχουμε σ’ αυτήν την άρνηση. Με το να κάνουμε τη δική μας δημιουργικότητα (τη δική μας δύναμη-να-πράττουμε) κέντρο του κινήματος, το κεφάλαιο αποκαλύπτεται ως παράσιτο, εξαναγκάζεται να τρέχει συνέχεια πίσω μας. Αυτό πήρε μορφή στις Caracoles, τους χώρους των Επιτροπών Καλής Διακυβέρνησης των Ζαπατίστας, όπου περιφρονούν το κράτος, γυρίζουν την πλάτη στο κράτος, χωρίς να απαιτούν τίποτε από αυτό, χωρίς να αντιπαρατίθενται ανοιχτά με αυτό, απλώς κάνοντας το δικό τους.
Αλλά το να κάνουμε το δικό μας, το να αναπτύξουμε τη δική μας δημιουργικότητα δεν είναι το ίδιο στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Δεν κατέχουμε γη στην οποία μπορούμε να καλλιεργήσουμε ακόμη και τα πιο βασικά προϊόντα διατροφής. Ίσως είναι δυνατό να καταλάβουμε γη για τέτοιους σκοπούς (όπως κάποιες ομάδες piquetero στην Αργεντινή έχουν αρχίσει να κάνουν) αλλά για τις περισσότερες ομάδες πόλης αυτό δεν αποτελεί πιθανή εναλλακτική. Προκειμένου να αναπτύξουμε την αυτονομία μας εξαναγκαζόμαστε σε αντιφατικές καταστάσεις, στις οποίες είναι πολύ καλύτερο να αναγνωρίζουμε τις αντιφάσεις παρά να τις ψευτομπαλώνουμε, όπως ακριβώς οι Ζαπατίστας της Τσιάπας είχαν την αρετή να αναγνωρίζουν από την αρχή την αντίφαση της στρατιωτικής οργάνωσης σε ένα κίνημα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι αυτόνομες ομάδες πόλης επιβιώνουν στη βάση είτε κρατικών επιδομάτων (που μερικές φορές επιδιώκονται από τους ίδιους, όπως στην περίπτωση των piqueteros που χρησιμοποιούν τα οδοφράγματα ως μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση για παροχή οικονομικής ενίσχυσης στους ανέργους) είτε ενός μικτού καθεστώτος πόρων που προέρχονται από περιστασιακά ή τακτικά εργαζόμενους και κρατικά επιδόματα. Επομένως, πολλές ομάδες πόλεις αποτελούνται από ένα μείγμα ανθρώπων που έχουν τακτική απασχόληση, ανθρώπων που από επιλογή ή από ανάγκη έχουν μερική ή περιστασιακή απασχόληση και ανθρώπων που (πάλι από επιλογή ή ανάγκη) είναι άνεργοι και εξαρτώνται συχνά από κρατικά επιδόματα ή κάποιου είδους οικονομική δραστηριότητα για να επιβιώσουν. Αυτές οι διαφορετικές μορφές εξάρτησης από δυνάμεις που δεν ελέγχουμε (από το κεφάλαιο) δημιουργούν προβλήματα και περιορισμούς που πρέπει να αναγνωρίζονται. Την ίδια στιγμή, η σημασία αυτών των περιορισμών εξαρτάται από τη συλλογική δύναμη αυτών των ομάδων: οι piqueteros, για παράδειγμα, επέβαλαν την οικονομική ενίσχυση από τα κρατικά επιδόματα με οδοφράγματα και την διαχειρίζονται οι ίδιοι.

Όλες αυτές οι διαφορετικές μορφές εξάρτησης από το κεφάλαιο επιβάλλονται από την ιδιοκτησία, επειδή όλος ο πλούτος που παράγεται από τον άνθρωπο έχει παγιωθεί στη μορφή της ιδιοκτησίας που μας εναντιώνεται και μας αποκλείει. Το όριο του αυτόνομου αυτο-προσδιορισμού μας εμφανίζεται με τη μορφή της ιδιοκτησίας, πίσω από την οποία στέκονται οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης που προστατεύουν την ιδιοκτησία. Φαίνεται, λοιπόν, ότι εξαναγκαζόμαστε πάλι στη λογική της σύγκρουσης στην οποία χάνουμε την πρωτοβουλία ή στην οποία είμαστε αναγκασμένοι να εστιάσουμε στην κατάληψη της εξουσίας ώστε να ελέγξουμε την αστυνομία και να αλλάξουμε τους νόμους περί της ιδιοκτησίας. Αν αποκλείσουμε αυτή την πορεία (επειδή απλώς ο έλεγχος του κράτους τείνει να γίνει έλεγχος από το κράτος) πώς μπορούμε να προχωρήσουμε; Πιθανώς, με την απο-φετιχοποίηση της ιδιοκτησίας, με το να θεωρήσουμε ότι η ιδιοκτησία δεν κάτι παγιωμένο αλλά μια συνεχή διαδικασία ιδιοποίησης, ένα ρήμα και όχι ένα ουσιαστικό. Σ’ αυτή την περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι να εννοιολογήσουμε τη δική μας δράση με όρους πρόκλησης απέναντι στην ιδιοκτησία, αλλά να εστιάσουμε στην δική μας κατασκευή ενός εναλλακτικού κόσμου και να σκεφτούμε πώς θα αποφύγουμε την καπιταλιστική ιδιοποίηση των προϊόντων του δικού μας πράττειν.

Τα προβλήματα που εμφανίζονται, όλα υποδεικνύουν τον κίνδυνο σύγχυσης ανάμεσα στην έμφαση στην αυτονομία και στην αντίληψη της μικροπολιτικής. Η έννοια της αυτονομίας, όπως κατανοείται εδώ, υποδεικνύει την κεντρικότητα του δικού μας πράττειν και την ανάπτυξη της δικής μας δύναμης-να-πράττουμε: αν δούμε τον κόσμο από αυτήν την προοπτική, τότε είναι ξεκάθαρο ότι το κεφάλαιο είναι ένα παράσιτο και ότι οι λεγόμενοι «ηγέτες» τρέχουν πίσω μας συνεχώς προσπαθώντας να ιδιοποιηθούν τα αποτελέσματα του δημιουργικού μας πράττειν. Το πρόβλημα της επανάστασης είναι να αποτινάξει αυτά τα παράσιτα, να τα αποτρέψει από την ιδιοποίηση της δημιουργικότητάς μας και των αποτελεσμάτων της, να τα καταστήσει άπραγα. Αυτή η πάλη δεν απαιτεί κάποια κεντρική οργάνωση (και οπωσδήποτε κανενός είδους προσανατολισμό προς το κράτος) αλλά η δύναμή της εξαρτάται από τον μαζικό χαρακτήρα. Αυτό που μπορεί να πετύχει μια ομάδα εξαρτάται ξεκάθαρα από την δύναμη συνολικά ενός κινήματος που πιέζει προς την ίδια ή παρόμοια κατεύθυνση. Η δύναμη αυτών των αποσπασματικών ομάδων εξαρτάται από τη δύναμη του κινήματος, όπως η δύναμη του κινήματος εξαρτάται από τη δύναμη των ομάδων που το αποτελούν.

III
Όταν σκεφτόμαστε την επανάσταση, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το έργο της διάλυσης της Πραγματικότητας. Ο μετασχηματισμός του κόσμου σημαίνει τη μετακίνηση από έναν κόσμο που κυβερνιέται από την αντικειμενική πραγματικότητα σε έναν κόσμο στον οποίο η υποκειμενική δημιουργικότητα είναι το κέντρο, στον οποίο η ανθρωπότητα αποτελεί «τον πραγματικό της ήλιο». Ο αγώνας για έναν τέτοιο κόσμο σημαίνει μια συνεχή διαδικασία κριτικής, μια διαδικασία υπονόμευσης της αντικειμενικότητας της πραγματικότητας και φανέρωσης πως η ύπαρξή της εξαρτάται αποκλειστικά από την υποκειμενική δημιουργία. Ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας ενάντια στον κόσμο-που-είναι, ενάντια στους κανόνες της λογικής του που μας λένε πως δεν-υπάρχει-εναλλακτική, ενάντια στη γλώσσα του πεζού λόγου που κλείνει τους ορίζοντές μας.

Η ποίηση της εξέγερσης των Ζαπατίστας (των λόγων και των έργων τους) δεν είναι στοιχείο περιφερειακό του κινήματός τους ούτε εξωτερική διακόσμηση ενός στη βάση του σοβαρού κινήματος, αλλά στοιχείο κεντρικό σ’ ολόκληρο τον αγώνα τους. Το γεγονός ότι οι Ζαπατίστας της Τσιάπας (και σε κάποιο βαθμό και άλλα Λατινοαμερικάνικα κινήματα ιθαγενών) έχουν τέτοια απήχηση στους αστικούς αγώνες σε όλο τον κόσμο έχει μεγάλη σχέση με τη γλώσσα που χρησιμοποιούν. Δεν είναι απλώς θέμα ωραίων λέξεων ή των αναμφίβολων λογοτεχνικών δεξιοτήτων του Marcos. Πάνω απ’ όλα είναι το γεγονός ότι προσφέρουν έναν άλλο τρόπο θέασης του κόσμου, ένα όραμα που σπάει την κυρίαρχη λογική του δεν-υπάρχει-εναλλακτική. Η ποίηση (και άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης) προορίζονται να παίξουν έναν κεντρικό ρόλο στην αντικαπιταλιστική πάλη: ποίηση όχι ως όμορφες λέξεις αλλά ως πάλη ενάντια στην πεζογραφική λογική του κόσμου, ποίηση ως το κάλεσμα ενός κόσμου που ακόμη δεν υπάρχει.
Είναι αυτός ένας επικίνδυνος ρομαντισμός; Οδηγούν οι Ζαπατίστας ασυναίσθητα την επαναστατική νεολαία του κόσμου σε μορφές δράσης που είναι επικίνδυνα ανεδαφικές; Πρόσφατα, με την ευκαιρία του 10/20 εορτασμού τους, οι Ζαπατίστας υπογράμμισαν την κεντρική σημασία της οργάνωσης στον αγώνα τους: είναι αυτός ένας τρόπος να αντιστρέψουμε την εντύπωση ότι ο αγώνας τους είναι απλώς ποίηση, απλώς η δύναμη του κόσμου;

Ίσως υπάρχει ένα στοιχείο ρομαντισμού στην απήχηση του αγώνα των Ζαπατίστας. Μερικές φορές, για τους υποστηρικτές των Ζαπατίστας που επισκέπτονται τις ζαπατιστικές κοινότητες στην Τσιάπας υπάρχει αδιαμφισβήτητα μια σύγκρουση ανάμεσα στις προσδοκίες τους και την πραγματικότητα της εμπειρίας τους. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το θέμα. Αυτοί που εμπλέκονται ενεργά στον αγώνα, είτε στις πόλεις είτε στην ύπαιθρο, έχουν επίγνωση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν και της σημασίας της οργάνωσης. Η ποίηση των Ζαπατίστας δεν απομακρύνει τους ανθρώπους από το ζήτημα της οργάνωσης. Αυτό που κάνει μάλλον είναι να ανοίξει τις προοπτικές σε έναν κόσμο που φαίνεται τόσο τρομερά κλειστός. Ακόμη περισσότερο, προτείνει μορφές δράσης που σπάνε τη λογική του κεφαλαίου και καθιστούν δυσκολότερη για το κεφάλαιο την ενσωμάτωση στη σύσταση της κυριαρχίας.

Η κατηγορία κατά του ρομαντισμού στην πραγματικότητα σχετίζεται με το ζήτημα της εξουσίας. Ο «ρεαλισμός» ταυτίζεται με μια προοπτική που επικεντρώνει στην εξουσία και βλέπει την οργάνωση και τη δράση ως εργαλεία για την επίτευξη συγκεκριμένων αλλαγών (είτε μικρότερων είτε ριζικών κοινωνικών αλλαγών). Αλλά αυτή η προοπτική του πραγματισμού αποτυγχάνει να δει ότι η εργαλειακή προσέγγιση οδηγεί στην υιοθέτηση μορφών δράσης και οργάνωσης που εξουδετερώνουν και ακινητοποιούν το κίνημα για αλλαγή. Είναι ακριβώς επειδή ο εργαλειακός ρεαλισμός έχει αποτύχει να κατορθώσει το στόχο της ριζικής κοινωνικής αλλαγής που οι άνθρωποι παντού έχουν στραφεί μακριά από αυτή την προσέγγιση, σε μορφές δράσης που είναι περισσότερο εκφραστικές παρά εργαλειακές. Μέρος αυτού αποτελεί και το γεγονός ότι έχουν στραφεί μακριά από το στόχο της κατάληψης της κρατικής εξουσίας και μακριά από το κόμμα ως οργανωτική μορφή. Η ποίηση του κινήματος είναι μέρος της ίδιας διαδικασίας. Θα αποδειχθεί άραγε πιο ρεαλιστικός αυτός ο ποιητικός ρομαντισμός απ’ ότι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός που προηγήθηκε; Δεν το γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο ρεαλισμός της πολιτικής εξουσίας απέτυχε να κατορθώσει την ριζική κοινωνική αλλαγή και ότι η ελπίδα βρίσκεται στη διάρρηξη της πραγματικότητας, στη δημιουργία της δικής μας πραγματικότητας, της δικής μας λογικής, της δικής μας γλώσσας, των δικών μας χρωμάτων, της δικής μας μουσικής, του δικού μας χρόνου, του δικού μας χώρου. Αυτός είναι ο πυρήνας του αγώνα όχι μόνο εναντίον «τους» αλλά εναντίον του εαυτού μας, αυτός είναι ο πυρήνας της συνήχησης των Ζαπατίστας.

Αναφορές
Aubenas, Florence and Benasayag, Miguel. 2002. Résister, c’est créer. Paris: La Décoverte.
Colectivo Situaciones/ MTD Solano. 2002. La Hipótesis 891: Más Allá de los Piquetes. Buenos Aires: Ediciones de Mano en Mano.
Holloway, John. 1998. “Dignity’s Revolt.” στο Holloway and Peláez (1998),σσ. 159-198.
Holloway, John. 2002. Change the World without taking Power (London: Pluto)[Ελλ. έκδ.: Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία, μτφ. Άννα Χόλογουεη, εκδ. Σαββάλας, Αθήνα 2008)
Holloway, John and Peláez, Eloína (επιμ). 1998. Zapatista! Reinventing Revolution in Mexico. London: Pluto.
Marx, Karl. 1975. “Introduction to the Contribution to the Critique of Hegel’s Philosophy of Law,” στο Marx Engels Collected Works, Vol. 3(London: Lawrence and Wishart), pp. 175-187
Ouviña, Hernán. 2003. “Las Asambleas barriales: apuntes a modo de hipótesis de trabajo” Bajo el Volcαn (Puebla), σσ. 59-72
Zibechi Raúl. 2003. La Genealogia de la Revuelta. Argentina: La sociedad en movimiento. La Plata: Letra Libre.

Δημοσιεύτηκε στο: John Holloway (2005) ,“Zapatismo Urbano”, Humboldt Journal of Social Relations, 29:1, 168-178.

Η μετάφραση είναι αναδημοσίευση απο το:
futura-blog.blogspot.com/

Είναι διαθέσιμο στο ίντερνετ: http://accionzapatista.net/documents/hjsr/HollowayZapatismoUrbano.pdf

πηγή: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1217508

Χθες, Πέμπτη 18 Νοέμβρη, σύντροφοι και συντρόφισσες από τη συνέλευση αλληλέγγυων από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο, καταλήψεις, στέκια, συνελεύσεις γειτονιών, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στο ζαπατιστικό αγώνα και στους εξεγερμένους του Μεξικού, έκαναν παρέμβαση στο ίδρυμα Κακογιάννη, κατά τη διάρκεια εγκαινίων κινηματογραφικού αφιερώματος που πραγματοποιούνταν στο πλαίσιο των εορτασμών της μεξικανικής πρεσβείας για τα 100 χρόνια από τη μεξικανική επανάσταση.

Αυτή η γιορτή των από πάνω επιλέχθηκε να γίνει μια μέρα μετά την 17η Νοέμβρη, ημέρα ίδρυσης του EZLN, και δύο μέρες πριν την 20η Νοέμβρη, ημέρα έναρξης της μεξικανικής επανάστασης του 1910.

Η εκδήλωση, στην οποία παρευρίσκονταν και στελέχη άλλων πρεσβειών της Λατινικής Αμερικής, καθώς και στελέχη του υπουργείου Πολιτισμού, επρόκειτο να ξεκινήσει με τις ομιλίες του Μ. Κακογιάννη και του επιτετραμμένου της μεξικανικής πρεσβείας (λόγω θανάτου του πρέσβη) στο φουαγιέ του κτιρίου.Η ομιλία του μεξικανού επιτετραμμένου διακόπηκε, πριν καν προλάβει να ξεκινήσει, από τις φωνές και τα συνθήματα των συντρόφων και συντροφισσών που, ανοίγοντας δύο πανό, κατήγγειλαν τον πόλεμο «χαμηλής έντασης» (που μόνο χαμηλής δεν είναι) ενάντια στις ζαπατιστικές κοινότητες και τους εξεγερμένους του Μεξικού, αλλά και τον συνένοχο ρόλο του ιδρύματος Κακογιάννη, το οποίο, με το πρόσχημα της πολιτιστικής ανταλλαγής, δε διστάζει να συνεργάζεται με πρεσβείες κρατών που ευθύνονται για τις δολοφονίες χιλιάδων αγωνιστών, όπως του Μεξικού και του Ισραήλ.

Πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε προκήρυξη. Δεν έλειψαν και κάποιες μικρές λεκτικές αντεγκλήσεις με αρκετούς από τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να χωνέψουν πως οι από κάτω κατάφεραν να τους «μολύνουν» τη γιορτή και να διαταράξουν την τάξη και την ασφάλειά τους, υπενθυμίζοντάς τους ότι τα χέρια της πολιτικής εξουσίας, κομμάτι της οποίας είναι και οι ίδιοι, είναι βαμμένα με το αίμα των αγωνιστών από την κατάκτηση, πριν από 518 χρόνια, μέχρι και σήμερα.

Η παρέμβαση τελείωσε με την ανάγνωση της προκήρυξης από το μικρόφωνο (κατά τη διάρκεια της οποίας κάποιοι παρευρισκόμενοι τραγουδούσαν τον μεξικανικό εθνικό ύμνο), ενώ οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες αποχώρησαν με συνθήματα, στα ελληνικά και τα ισπανικά, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους Ζαπατίστας και τους αγωνιζόμενους του Μεξικού: «Δρόμοι της Αθήνας, βουνά του Μεξικού, οι εξεγερμένοι βρίσκονται παντού», «EZLN», «Αδέρφια Ζαπατίστας δεν είστε μόνοι, κοινός αγώνας μας ενώνει», «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «Ο Ζαπάτα ζει, ο αγώνας συνεχίζεται», «Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι υποταγμένοι» κ.λπ.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

«100 χρόνια μεξικανική επανάσταση»

ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ;

Διακόσια χρόνια από τον αγώνα για την ανεξαρτησία και εκατό από τη μεξικανική επανάσταση, όταν οι λαοί του Μεξικού, αγρότες και ιθαγενείς του βορρά και του νότου, έδωσαν το αίμα τους, τι ακριβώς γιορτάζουν οι από πάνω;

Τι γιορτάζει το χρεοκοπημένο μεξικανικό κράτος, όταν με το ένα χέρι αποδίδει τιμές στους «εθνικούς ήρωες», αυτούς που οι ιδεολογικοί πρόγονοί του δολοφόνησαν, και με το άλλο καταστέλλει, τρομοκρατεί και καταδιώκει ως «εγκληματίες» τους ιθαγενείς Ζαπατίστας που συνεχίζουν τους αγώνες του Εμιλιάνο Ζαπάτα, του Φρανσίσκο Βίγια και του Φλόρες Μαγόν για «Γη και Ελευθερία»;

Τι γιορτάζουν η χούντα της μεξικανικής κυβέρνησης, τα πολιτικά κόμματα, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, οι πρεσβείες, οι τράπεζες, τα πολιτιστικά ιδρύματα και οι πολυεθνικές εταιρίες που διοργανώνουν τους εορτασμούς;

Γιορτάζουν μήπως τη νέα αποικιοκρατία, την αντεπανάσταση του παγκόσμιου καπιταλισμού που στοιχειώνει τη σημερινή πολιτική, οικονομική και πολιτιστική πραγματικότητα;

Γιορτάζουν το γεγονός ότι εδώ και 518 χρόνια ταπεινώνουν, εξοντώνουν και εκμεταλλεύονται τους ιθαγενείς λαούς;

Γιορτάζουν τον καθημερινό και αδιάκοπο πόλεμο που διεξάγουν ενάντια στους από κάτω, στην Τσιάπας, το Ατένκο, την Οαχάκα, το Γκερέρο, τη Χουάρες, το Μιτσοακάν, σε όλα τα σημεία της χώρας; Γιορτάζουν τη βία, την τρομοκρατία, τη φτώχεια, την αδικία, τις κοινωνικές ανισότητες και το θάνατο που σπέρνουν παντού; Γιορτάζουν τη συντριβή των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών που κατακτήθηκαν με την Ανεξαρτησία και την Επανάσταση;

Γιορτάζουν τις βίαιες εκκενώσεις κοινοτήτων και τους εκτοπισμούς, τις ένοπλες επιθέσεις και τις δολοφονίες από το στρατό, την αστυνομία και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις κοινωνικών αγωνιστών και αλληλέγγυων από όλο τον κόσμο, τις απαγωγές, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις και τις εξοντωτικές ποινές, τους εμπρησμούς και τις καταστροφές σπιτιών και καλλιεργειών, τις συλλήψεις και τους βιασμούς;

Ή γιορτάζουν για τα 50 εκατομμύρια φτωχούς, τους εκατοντάδες πολιτικούς κρατούμενους από τους οποίους οι μισοί είναι ιθαγενείς, τις χιλιάδες γυναίκες που δολοφονούνται σε διάφορες περιοχές της χώρας μόνο επειδή είναι γυναίκες, τους αμέτρητους μετανάστες που κακοποιούνται και πεθαίνουν στα σύνορα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους νέους που σφαγιάζονται από τα διασταυρούμενα πυρά του στρατού και των εμπόρων ναρκωτικών που αποτελούν μέρος του πολιτικού συστήματος;

Γιατί χαίρονται οι από πάνω; Επειδή λεηλατούν τη γη, το νερό και τη ζωή των από κάτω, επειδή καταστρέφουν εδάφη και πολιτισμούς με τα οικοτουριστικά προγράμματα, τους αυτοκινητόδρομους, τα ακίνητα, τα ορυχεία, τα φράγματα, τους μεταλλαγμένους σπόρους και τα αιολικά πάρκα τους; Επειδή παραδίδουν στην εξουσία του χρήματος την υγεία, την εκπαίδευση, την κοινοτική γη και τους φυσικούς πόρους, επειδή καταπατούν τα δικαιώματα των εργατών, των αγροτών και των φοιτητών, επειδή καταστέλλουν και εγκληματοποιούν τους κοινωνικούς αγώνες χιλιάδων αγωνιζόμενων ανθρώπων;

Σ’ αυτή τη γιορτή, τη γιορτή των από πάνω, οι από κάτω δεν έχουν καμία θέση.

Η δική μας γιορτή είναι το Φτάνει πια! που φώναξαν τα αδέλφια μας οι Ζαπατίστας με την εξέγερσή τους το 1994. Είναι οι αγώνες των καταπιεσμένων στην Οαχάκα, το Ατένκο, το Γκερέρο, την Πόλη του Μεξικού, σε όλη τη χώρα, που με όπλο την οργισμένη τους αξιοπρέπεια επιλέγουν το δρόμο της αντίστασης και της εξέγερσης.

Και τότε και τώρα και εκεί και εδώ, συνεχίζουμε σ’ αυτό το δρόμο. Μαζί με αυτούς που αγωνίζονται εδώ και 100, 200, 500 χρόνια, γιορτάζουμε τη δύναμη της εξέγερσης που δεν ξεπουλιέται, δεν παραδίδεται και δεν ενδίδει, αλλά φτάνει τον αγώνα μέχρι το τέλος.

Γιορτάζουμε το «εμείς» των από κάτω που χτίζει εδώ και τώρα, και όχι σε ένα μακρινό μέλλον, έναν άλλο κόσμο, παλεύοντας ενάντια στην πολιτική και την οικονομική εξουσία, τους ιεραρχικούς θεσμούς και τους μιντιακούς μηχανισμούς ελέγχου.

Γιορτάζουμε τους αγώνες για μια ζωή με ελευθερία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και συντροφικότητα, τους αυτοοργανωμένους αγώνες που δε χωράνε σε ψεύτικες επετείους και συνένοχα ιδρύματα, τους αγώνες που δίνουν οι από κάτω ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, στους δρόμους, τις γειτονιές και τις αόρατες γωνιές του πλανήτη, όπου κι αν ζουν, ό,τι κι αν κάνουν, και που γι’ αυτό είναι ανίκητοι.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ!

πηγή: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1226547